Με κυνικό στιλάκι Bogart, o αμερικανός πρώην διπλωμάτης Todd Jackson δημιουργεί και διατηρεί ένα πολυπολιτισμικό club στη Σαγκάη (φώναξε κανείς Casablanca?) του 1936. Η ξανθιά της ιστορίας είναι η ρωσίδα πρώην κοντέσα Σοφία Μπελίνσκι που διασκεδάζει τους πελάτες της "Λευκής Κοντέσας" για να συντηρεί την οικογένειά της...

Οι Ismail Merchant και James Ivory ήταν αχώριστο ζευγάρι τόσα χρόνια "στη ζωή και τη τέχνη" όπως λένε, που πολλοί πίστευαν ότι ήταν ένα πρόσωπο, ο Merchant Ivory (κάτι σαν Τσακνής Μαχαιρίτσας στο πιο gay και on steroids). Ασχολούμενοι με εξευγενισμένες διαφυλετικές και ομοφιλικές ιστoρίες (πρέπει δηλαδή να πω ότι ο Ismail Noormohamed Abdul Rehman ήταν προφανώς Ινδός, ο James Ivory προφανώς λευκός και οι δυο τους προφανέστατα ομοφυλόφιλοι?) χτύπησαν φλέβα με τους Ευρωπαίους (1979) και από τότε κάναν αναρίθμητες ταινίες "εποχής" γνωρίζοντας μεγάλη κριτική και.. εισπρακτική αποδοχή. Άμα αρχίσω να λέω για Βοστωνέζους (1984), Δωμάτιο με Θέα (1985), Μορίς (1987), Επιστροφή στο Χάουαρντς Εντ (1992), Απομεινάρια μιας Μέρας (1993) θα καταλάβετε ότι μιλάμε για πολύ Όσκαρ, πολύ μελόδραμα, πολύ εποχή και εισιτήρια ακόμα και στην Ελλάδα, επι του.. εισπρακτέου. Στο τελευταίο, η Merchant Ivory Productions ατύχησε από κάποιο σημείο και μετά. Και Η Κοντέσα της Σαγκάης (2005) αποτελεί και το κύκνειο άσμα της αφού χτυπήθηκε από ακόμη μεγαλύτερη ατυχία, το θάνατο του Merchant πέρσι την άνοιξη.

Καλύτερα λοιπόν να σεβαστώ όλη αυτή την ιστορία και την ατυχία και να μη πω πολλά για τη ταινία. Δυστυχώς είναι κακή όσο η προσποίηση αμερικανικής καταγωγής από τον Fiennes, άσκοπη όσο η απόφαση της τελευταίας στιγμής να παίξει και τον τυφλό από πάνω και βαρετή όσο οι μακρόσυρτες σκηνές που περιδιαβαίνει σκουντουφλώντας ενώ κοιτάει το κόσμο στα μάτια. Με τις πολλές κυρίες του καστ, ως τζέντλεμαν, δε θα τα βάλω. Ούτε με τον υπερήλικα και πενθών σκηνοθέτη. Από τον συγγραφέα του The Remains of the Day (1993) και σεναριογράφο του The Saddest Music in the World (2003) θα περίμενε κανείς κάτι περισσότερο από ένα σενάριο μυθιστορηματικά gay μόνο με την έννοια που το λέει ο Cartman.

Δείτε τη σα το μνημόσυνο αυτών που αγαπήσατε (όσες και όσοι αγαπήσατε). Εμένα μη με βάζετε μέσα πάντως.

To Movies for the Masses, υποδέχεται στις τάξεις του τον άνθρωπο που θα δοκιμάσει τις αντοχές των εγκεφαλικών σας κυττάρων -λες κι εμείς οι υπόλοιποι δεν ήμασταν αρκετοί. Αδιαφιλονίκητος πρωταθλητής εριστικού σαρκασμού και εκνευριστικού ελιτισμού, ο capo της ανίας, ο πρωτοπαλαιστής dalaiklama, θα μοιράζεται απο τούδε και στο εξής τη σοφία του μαζί σας, ως επίτιμος Movie Trailer Reviewer.

Πιθανότατα, η τάση του να κριτικάρει ταινίες απ' τα trailer και το μπούστο των πρωταγωνιστριών, θα κάνει τη δουλειά μας εδω αχρείαστη, οπότε θα έχουμε όλο το χρόνο να απολαμβάνουμε ζεστά μοχίτο σε τροπικά βουνά, ενώ αυτός θα γράφει σαν το σκυλί που είναι και το ρευστό θα τρέχει καυτό στις τσέπες ημών των υπολοίπων. Αποθεώστε τον, σας αξίζει.

Τον βαρέθηκα ήδη όλο αυτό το θόρυβο με τη Reese Witherspoon. Και δε με βοηθάει καθόλου και ο μηρυκασμός άσχετων "ειδήσεων" από "ενημερωμένους" και μη.

Μια βδομάδα πριν η Reese ανέβει στη σκηνή με το 50+ χρόνων vintage (βλ. από δεύτερο χέρι) Dior της (που "ανακάλυψε η ίδια κάπου στη Γαλλία") για να παραλάβει το χρυσό αγαλματίδιο της αμερικάνικης ακαδημίας, στη πιο επιτηδευμένη αποδοχή Όσκαρ των τελευταίων χρόνων, οι Sunday Times δημοσίευσαν μια είδηση που την αφορούσε:

Witherspoon, 29, impressed Academy members (who vote for the Oscar winners) with her performance as June Carter Cash, the country music star, in Walk the Line. Now she is producing and starring in Our Family Trouble, about a mother fighting demons possessing her child in Witherspoon’s native Deep South.
Hollywood deal makers predict that if the new film is even a moderate hit next year, she will earn $30m (£17m) — putting her in the same league as male stars such as Tom Cruise and Jim Carrey.

Την είδηση αναπαρήγαγε, με άκρατο ενθουσιασμό, λανθασμένα, το World Entertainment News Network:

Actress Reese Witherspoon has surpassed Hollywood superstar Julia Roberts to become the highest paid actress of all time.
The Walk the Line star will earn $29 million for upcoming horror film Our Family Trouble--beating the $24 million 38-year-old Roberts was reportedly paid for Mona Lisa Smile.

Έπεσε και στη μέρα που τροφοδοτεί το imdb.com, και μας ζάλισαν όλοι (με μόνη, κάπως, εξαίρεση το Asian News International) τα ούμπαλα με τη πιο "ακριβοπληρωμένη" ηθοποιό, ενώ ακόμα βάζει από τη τσέπη της. Και ο ατζέντης της αναγκάστηκε να "αμφιβάλλει πολύ για το ποσό" στo αφιέρωμα στη Reese των πιο πρόσφατων Sunday Times.

Βέβαια όπως εμφανώς ξέρει και η ίδια, όλη αυτή η.. λατρεία κακό δε της κάνει και όλο και κάτι τσοντάρει στην τελική είσπραξη. Εσείς από την άλλη ξέρετε και κάτι παραπάνω τώρα, και το διαβάσατε πρώτοι εδώ. Έτσι?

Δεν ξέρω αν το νιώσατε κι εσείς, αλλά χτες κατάλαβα γιατί τα χρήματα δεν πρέπει να μπλέκονται με την τέχνη: δεν περίμενα ποτέ να χαρώ τόσο πολύ, που το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας, πήγε στην ταινία που -κατά την ταπεινή μου- το άξιζε λιγότερο απ’ τις πέντε υποψήφιες.

Η είσοδος των Όσκαρ στα κουπόνια του Πάμε Στοίχημα, έκανε τη χτεσινή βραδιά απείρως πιο ενδιαφέρουσα, συναρπαστική και αποδοτική, όσο η νύχτα προχωρούσε και έπιανα το ένα δελτίο μετά το άλλο. Όχι πως η εκδήλωση δεν είχε κι από μόνη της μερικές εκπλήξεις.

Η πρώτη, ήταν και το highlight του κόκκινου χαλιού, με το οποίο ξεκίνησε η βραδιά. Ήταν η μοναδική φορά, που –σχεδόν ντρέπομαι που το λέω- βρήκα την Keira Knightley εκθαμβωτική. Στην μακριά της τουαλέτα σε χρώμα σοκολά –το οποίο, όπως μας ενημέρωσε ο Ορέστης, θα φορεθεί πολύ φέτος στα gala—με το μαλλάκι της να της γλυκαίνει το πρόσωπο κι αυτό το ελαφρύ μαυρισματάκι να την ντύνει με μια αύρα εξωτικού, η Keira Knightley ήταν η ωραιότερη παρουσία στις αφίξεις των stars. Μέχρι που άνοιξε το στόμα της. Δεν έχω προσέξει να συμβαίνει συχνά, αλλά πρέπει να είναι απ’ τις λίγες κοπέλες που γίνεται πέντε φορές πιο άσχημη όταν γελά. Ίσως η Χριστίνα Ιακωβίδου, η-οδοντίατρος-που -πηγαίνει-στα-Όσκαρ, να έχει μερικές συμβουλές να της δώσει.

Μέσα στην αίθουσα τώρα, το show ξεκίνησε με ένα υπέροχο CG μοντάζ των μεγαλύτερων στιγμών και μορφών της ιστορίας του Hollywood, με την κάμερα να πλανάρει προς το λιμάνι μιας φανταστικής πόλης, περνώντας ξυστά από τον Τιτανικό, κάνοντας μια απότομη στροφή στο Empire State Building, συναντώντας στους δρόμους τον Spider Man, τον Καουμπόη του Μεσονυχτίου, τον Bogey, τον Newman, την Dorothy και τους φίλους της να ψάχνουν τον Μάγο του Οζ, τον King Kong και τους τυρανόσαυρους, μέχρι να φτάσει στο Kodak Theatre, where it all goes down. Δείτε το εδώ.

Το καθιερωμένο μοντάζ εισαγωγής του παρουσιαστή ήταν right on the money, με όλους τους οικοδεσπότες των περασμένων ετών (όσοι ζουν τουλάχιστον) να αρνούνται να συμμετάσχουν στη φετινή τελετή (highlight ο Steve Martin), και το πλάνο να καταλήγει στον Jon Stewart που ξυπνά δίπλα στην Hale Berry.
-I just had the weirdest dream…
-And what makes you think you’re awake now?



Άψογο. Δείτε το. Ο Jon Stewart στο λόγο του, προσπάθησε να χτυπήσει μερικές παρακινδυνευμένες κωμικές νότες, οι περισσότερες εκ των οποίων απέσπασαν συγκαταβατικά χειροκροτήματα ("tonight we celebrate excellence in film, with me, the fourth male lead from Death to Smootchie"), και άλλες να αποδεικνύονται πολύ νεοϋορκέζικες για να πετύχουν γρήγορη αντίδραση από το κοινό ("this is the first time many of you have ever voted for a winner" –βλέπε τα anti-Bush συναισθήματα των επιφανών του Hollywood).

Το πρώτο του πετυχημένο αστείο, «”Good Night and Good Luck,” η ατάκα με την οποία ο κος Clooney τελειώνει όλα του τα ραντεβού,» κέρδισε περισσότερο γέλιο χάρη στην αντίδραση του ίδιου του Clooney, ενώ το χιούμορ του για τον Spielberg («πρώτα η Λίστα του Σίντλερ, μετά το Μόναχο, ανυπομονώ να δω τι άλλο θα πάθουν οι Εβραίοι μετά… τριλογία!») και εκείνο για την Bjork («δοκίμαζε την τουαλέτα της όταν την πυροβόλησε ο Dick Chaney») ήταν απ’ τα καλύτερα του.

Κατά τα άλλα, ο χρόνος του στη σκηνή ήταν αρκετά μειωμένος απ’ αυτόν των προηγούμενων οικοδεσποτών, αφήνοντας την παράσταση στους παρουσιαστές των εκάστοτε βραβείων, τα διάφορα μοντάζ (με κορυφαίο αυτό που υπεδείκνυε τα gay υπονοούμενα στα κλασικά western -μπορείτε να το δειτε προς το τέλος του παραπάνω embeded, αλλά και εδώ μόνο του), και τους ίδιους τους βραβευθέντες.

Πρώτο βραβείο, αυτό του β’ ανδρικού, που πήγε στον George Clooney για την ερμηνεία του στο Syriana, απ’ τα γκανιάν της διοργάνωσης, και συνοδεύτηκε από τον καλύτερο ευχαριστήριο λόγο της βραδιάς. Ο Martini George, καρδιοκατακτητής των φετινών Όσκαρ, εισήλθε στην ομάδα των βραβευθέντων θυμίζοντας την καλή πλευρά της Ακαδημίας. «Ξέρω ότι είμαστε λίγο εκτός πραγματικότητας εδώ στο Hollywood, έχουμε μια καθυστέρηση δυο ετών συνήθως, αλλά πιστεύω ότι είναι καλό. Είμαστε αυτοί που μιλήσαμε για το AIDS όταν όλοι οι άλλοι το ψιθύριζαν, και μιλήσαμε για τα πολιτικά δικαιώματα όταν το θέμα δεν ήταν ιδιαίτερα δημοφιλές. Και ξέρετε, τονίζουμε διάφορα θέματα. Αυτή η Ακαδημία, αυτή η ομάδα ανθρώπων εδώ πέρα, έδωσε στην Hatty McDaniel ένα Όσκαρ το 1939, όταν οι μαύροι ήταν ακόμη αναγκασμένοι να κάθονται στις πίσω σειρές στις αίθουσες. Είμαι περήφανος να είμαι μέλος αυτής της Ακαδημίας, περήφανος να είμαι μέλος αυτής της κοινότητας, και περήφανος να είμαι εκτός πραγματικότητας. Και σας ευχαριστώ πολύ γι’ αυτό εδώ».

Για την πιο trashy στιγμή της βραδιάς, συναγωνίστηκαν από τη μια μεριά η Dolly Parton όταν ερμήνευσε το υποψήφιο για Όσκαρ τραγούδι Travellin’ Thru θυμίζοντας τη σκηνή του χορού των σκελετών απ’ το Corpse Bride, αλλά με αερόσακους, και απ’ την άλλη ο Ben Stiller, όταν παρουσίασε το Όσκαρ Ειδικών Εφέ, ντυμένος με μια πράσινη στολή μέχρι το λαιμό, η οποία θα βοηθούσε τους τεχνικούς να δημιουργήσουν το εφέ του ιπτάμενου κεφαλιού, αν γύριζαν τη σκηνή σε πράσινη οθόνη. Αλλά δε γύριζαν τη σκηνή σε πράσινη οθόνη.

Σε περίπτωση που αναρωτιέστε, το Όσκαρ για τα εφέ πήγε στο King Kong, το οποίο πήρε επίσης και το ηχητικό μοντάζ και το μιξάζ (ναι, είναι δυο διαφορετικές κατηγορίες, το είπαμε), αφήνοντας στο υποτιθέμενο αντίπαλο δέος, τα Χρονικά της Νάρνια, μόνο το Όσκαρ Μακιγιάζ (Jon Stewart: Cinderella Man… φανταστείτε το μακιγιάζ που χρειάζεται για να κάνουν τον Russell Crowe να μοιάζει σα να έμπλεξε σε καυγά! Εξαιρετική δουλειά.) Ούτε στα υπόλοιπα «τεχνικά» βραβεία δεν υπήρξαν εκπλήξεις, με τη φωτογραφία, τα κοστούμια και την καλλιτεχνική διεύθυνση (στην οποία έχουν συγχωνευτεί τα σκηνικά) να πηγαίνουν στις Αναμνήσεις μιας Γκέισας.

Τα υπόλοιπα βραβεία ερμηνειών πήγαν στα φαβορί Philip Seymour Hoffman (α’ ανδρικός, Capote), Reese Witherspoon (α’ γυναικείος, Walk the Line) και Rachel Weisz (β’ γυναικείος, The Constant Gardener), χωρίς καμία απολύτως έκπληξη. Πέρα, φυσικά, απο το γεγονός ότι ο Hoffman δεν κράτησε τον όρκο που είχε δώσει στους παιδικούς του φίλους, όταν, στο σχολείο ακόμη, είχαν κάνει μια συμφωνία, αν ποτέ κανείς τους κερδίσει Όσκαρ, ο ευχαριστήριος λόγος του θα αποτελείται αποκλειστικά απο γαυγίσματα. Έτσι, έμεινε στα Crash και Brokeback Mountain να μοιραστούν τα έξι σημαντικά βραβεία. Το gay western του Ang Lee πήρε τρία αγαλματάκια, ένα για το διασκευασμένο σενάριο, ένα για τη μουσική του Gustavo Santaolalla και ένα για τον Ταϊβανό σκηνοθέτη, ενώ το αντιρατσιστικό σπονδυλωτό του Haggis, κέρδισε το πρωτότυπο σενάριο, το Όσκαρ Μοντάζ (το οποίο 9 φορές στις 10 καθορίζει τον νικητή της Καλύτερης Ταινίας), και φυσικά, το Όσκαρ για την Καλύτερη Ταινία της Χρονιάς.

Δεν ξέρω αν μπορώ να χαρακτηρίσω έκπληξη το παραπάνω μοίρασμα, και ιδίως τη βράβευση του Crash ως Καλύτερη Ταινία. Με τα vibes που έρχονταν την τελευταία μιάμιση βδομάδα από Hollywood μεριά, μάλλον περισσότερη έκπληξη θα μου προκαλούσε αν τελικά σάρωνε το Brokeback. Όπως έλεγα και προχτές, η επιλογή του Crash ως ταινία της χρονιάς, ταιριάζει περισσότερο με το προφίλ της Ακαδημίας, και τις χρυσές τομές της ανάμεσα στην κοινωνική δήλωση και την ουδέτερη στάση, με την φετινή χρονιά να μοιάζει περισσότερο με χρονιά συγκρατημένης επίθεσης. Ούτε ευχαριστημένος μπορώ να δηλώσω με το πώς κατανεμήθηκαν τα βραβεία, αλλά αυτό πάνε χρόνια που έχω να το νιώσω. Απλώς, με ένα κέρδος στο στοίχημα, που συναγωνίζεται το μισό μου μισθό, μπορώ να πω ότι η χτεσινή ήταν μια καλή βραδιά. Άντε, και του χρόνου.

Μπορεί τα Όσκαρ να μην είχαν φέτος ξεκάθαρο νικητή, τα Χρυσά Βατόμουρα όμως σάρωσε το Dirty Love (2005) της Jenny McCarthy. Κέρδισε τα "βραβεία" χειρότερης ταινίας, χειρότερου πρώτου γυναικείου ρόλου (της ίδιας), χειρότερου σεναρίου (της ίδιας) και χειρότερης σκηνοθεσίας (του πρώην άντρα της John Asher). Έχασε ουσιαστικά μόνο το χειρότερο β' γυναικείο ρόλο (για τη Carmen Electra) που πήγε στη Paris Hilton για το House Of Wax (2005), αφού "ζευγάρι" ακριβώς δεν είχε, ικανό να του δώσει και το βραβείο στην αντίστοιχη κατηγορία.

Τα υπόλοιπα βραβεία:
Χειρότερο remake: Son of the Mask (2005)
Χειρότερος α' αντρικός: Rob Schneider - Deuce Bigalow European Gigolo (2005)
Χειρότερος β' αντρικός: Hayden Christensen - Star Wars:Episode III - Revenge of the Sith (2005)
Χειρότερο ζευγάρι: Will Ferrell και Nicole Kidman - Bewitched (2005)
Πιο βαρετός στόχος των ταμπλόιντ: Tom Cruise, Katie Holmes και τα σχετικά τους στον καναπέ της Oprah, τον Πύργο του Άιφελ και το "μωρό τους" (το "μωρό του Τομ" ακριβέστερα).

Προσωπικά, θεωρώ τις υστερικές στιγμές της Jenny (και ειδικά αυτή που χτυπιέται ξώβυζη με τον εμετό ενός σιχαμερού ανθρωπάκου στο στήθος της), το παλούκι που πέρασε από το μυαλό της Paris, και το go-go boy πέρασμα του Σόμερ κορυφαίες στιγμές της 7ης τέχνης. Και είδα χειρότερες ταινίες το 2005, η αλήθεια είναι.

Γεννημένοι όλοι στο διάστημα 1967-1970, δεν έχω καμιά αμφιβολία ότι οι σουπερστάρ συγγραφείς κόμικ των 00s (Bendis, Ellis, Ennis, Millar), μεγάλωσαν με τους αιρετικούς Watchmen του Alan Moore και το επικό πέρασμα του Frank Miller από τον Daredevil. Ενώ όμως οι υπόλοιποι, ως Βρετανοί, κάναν το αγροτικό τους υπό τη σκέπη της 2000AD, o Bendis γεννήθηκε στο Cleveland (Ohio). Και είχε μια επιπλέον σκοτεινή ιστορία να πει. Βασισμένη σε πολύ πραγματικά γεγονότα.

Στις 23 Σεπτεμβρίου του 1935, σε μια υποβαθμισμένη περιοχή του Cleveland το Kingsbury Run (εν μέσω οικονομικής ύφεσης, λήξης ποτοαπαγόρευσης και ανόδου του φασισμού στην Ευρώπη) βρέθηκαν δυο πτώματα αγνώστων ανδρών, σε απόσταση δέκα μέτρων. Οι εκτιμήσεις έλεγαν ότι ο ένας είχε σκοτωθεί 7-10 ημέρες νωρίτερα (αργότερα το διάστημα έγινε 3-4 βδομάδες) και ο άλλος 2-3. Από τα πτώματα είχαν αφαιρεθεί προσεκτικά τα περισσότερα τμήματα των άκρων. Όπως και τα κεφάλια. Και τα γεννητικά όργανα του ενός. Όλα δε βρέθηκαν ποτέ.

Την ίδια περίπου περίοδο, ο Elliot Ness, με φρέσκες τις δάφνες της θρυλικής σύλληψης του Al Capone στο Chicago, έχει διοριστεί Διευθυντής Δημόσιας Ασφαλείας του Cleveland και με μια νέα φουρνιά "Αδιάφθορων" καθαρίζει τη πόλη από παράνομα κυκλώματα. Όπως θα γίνει προφανές χρόνια αργότερα, το 1947, με την υποψηφιότητά του για δήμαρχος, (ο Ness) στηρίζει τις πολιτικές του φιλοδοξίες και το μέλλον του σε αυτό το ξεκαθάρισμα.

Στις 26 Ιανουαρίου του 1936 το τεμαχισμένο πτώμα μιας γυναίκας αυτή τη φορά ανακαλύπτεται στη κάτω πόλη. Και ανασύρει μαζί του μνήμες της "Κυρίας της Λίμνης", ένα γυναικείο πτώμα του οποίου ο θώρακας (torso) και μόνο, είχε βρεθεί ενάμισι χρόνο πριν, το Σεπτέμβριο του 1934. Τα media έχουν πια το χαρακτήρα τους, τον "Torso Killer". Και ο Ness τον εφιάλτη του, που θα τον κυνηγάει για την υπόλοιπη ζωή του και θα καταστρέψει τη καριέρα του.

Στον χασάπη του Cleveland αποδόθηκαν επίσημα 12 θύματα αν και το πιο πιθανό είναι να είναι υπεύθυνος για τα διπλά, και κάποιοι του χρεώνουν πάνω από 40 φόνους στην ευρύτερη περιοχή και για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα. Επίσημα επίσης παρέμεινε άγνωστος αν και η δράση του σταμάτησε το 1938. Απ' όσα πτώματα αναγνωρίστηκαν, η ειδικότητά του ήταν πόρνες, πόρνοι και κοινωνικά αποβράσματα της παραγκούπολης του Kingsbury Run. Και η μεγάλη του.. αγάπη ο Eliot Ness, αφού όπως ισχυρίστηκε ο τελευταίος του έστελνε ειρωνικές κάρτες. Όταν δε, έλαβε συστημένο κι ένα πτώμα σχεδόν κάτω από το γραφείο του, έκαψε όλες τις παράγκες και φυλάκισε τους περίοικους σε μια έκρηξη λαμπρή μεν (αφού οι φόνοι σταμάτησαν) καταστροφική δε (αφού κανείς δε του τη συγχώρεσε).

Εξήντα χρόνια μετά, το 1996-97, ο Alan Moore έχει μόλις ολοκληρώσει το From Hell, όπου αφηγείται την ιστορία του Τζακ του Αντεροβγάλτη με επίκεντρο τους διώκτες του και με βάση το μύθο που τον ήθελε πρόσωπο υπεράνω του νόμου. Στα χνάρια του ο Brian Michael Bendis, μετά τη κλασική πλέον "διλογία" των Goldfish και Jinx, έρχεται να αφηγηθεί με το ίδιο πρίσμα την ιστορία του Torso Killer στο Jinx: Torso (και αργότερα γνωστό ως απλά Torso). Όπου και υιοθετεί τη δημοφιλή (και καθόλου απίθανη) θεωρία ότι ο δολοφόνος ήταν ο Dr. Francis E. Sweeney, ξάδερφος του γερουσιαστή Martin L. Sweeney. Ο Sweeney είχε ανακριθεί από τον Ness, ταίριαζε απόλυτα στο προφίλ του μανιακού, και μέρες μετά την ανάκριση, νοσηλεύτηκε οικειοθελώς σε ψυχιατρική κλινική, όπου και μπαινόβγαινε μέχρι το θάνατό του, το 1965. Και ο Bendis αριστουργηματικά μπλέκει μύθο και αλήθεια, ποτοαπαγόρευση κι εφόδους, "κινηματογραφικές" ανακαλύψεις πτωμάτων και πραγματικές φωτογραφίες, μυθιστορηματικές και αληθινές προσωπικές ιστορίες, για να θεμελιώσει το δικό του μύθο και να τιμηθεί με το βραβείο Eisner 1998 για Ταλέντο Χρήζον Ευρείας Αναγνωρίσεως για τη τριλογία του (πια).

Το 2001 οι αδερφοί Hughes βγάζουν στις κινηματογραφικές οθόνες το From Hell (2001) χωρίς τη συνεργασία του Moore (ως συνήθως). Το 2004 ο Bendis έχει πάρει ήδη άλλα 4 βραβεία Eisner (και τα δυο καλύτερου συγγραφέα στη σειρά), η Charlize Theron συμφωνεί να παίξει τη Jinx στη μεταφορά του κόμικ και η Sony συζητάει τη παραγωγή ενός ακόμη κόμικ του, του Powers. Τέλη του 2005 ξεκινάει η παραγωγή της Black Dahlia (2006), της χιλιοειπωμένης δηλαδή ιστορίας της σταρλετίτσας Elizabeth Short που, προσέξτε, βρέθηκε τεμαχισμένη το 1947 με τρόπο τουλάχιστο εμπνευσμένο από τους φόνους του Cleveland. Και ο Todd McFarlane αποφασίζει να βάλει μπροστά το Torso (2007) με τον Ehren Kruger στο σενάριο και τον David Fincher στη σκηνοθεσία.

Αν σας φαίνεται συνταγή επιτυχίας, θυμηθείτε ότι την ιστορία τη διαβάσατε όλη, πρώτοι, εδώ.

Και όχι στην αποκριάτικη Espresso, εντάξει?