Μια κοπέλα περπατάει σε έναν ήρεμο, απόκεντρο δρόμο. Έχει νυχτώσει, το σκοτάδι έχει πέσει βαρύ. Η κοπέλα, ακούει βήματα πίσω της, αλλά δεν ανησυχεί. Λάθος της, γιατί ένας μαύρος της επιτίθεται πισώπλατα, την σέρνει σε ένα σοκάκι και την βιάζει. Επειδή κάποιοι περαστικοί τον επευφημούν, νιώθει την ανάγκη να τους ευχαριστήσει ξαναβιάζοντας την. Αφού της κλέψει το πορτοφόλι, φεύγει σιγοσφυρίζοντας. Ζαλισμένη και σοκαρισμένη, η κοπέλα προσπαθεί να σηκωθεί αλλά τα πόδια της δεν την κρατάνε. Ένας λευκός, ηλικιωμένος κύριος πλησιάζει ίσως για να βοηθήσει.΄Ισως και όχι γιατί μπροστά στο αβοήθητο πλάσμα αναδύονται τα σκοτεινά ένστικτά του. Την βιάζει και αυτός... και επειδή οι ίδιοι που επευφημούσαν πριν επευφημούν και τώρα ζητώντας encore αποφασίζει να την ξαναβιάσει. Το όνομα του μαύρου είναι Keenan Ivory Wayans… Tο όνομα του γλοιώδους λευκού πουρού είναι David Zucker.. Tο όνομα της κοπέλας είναι Κωμωδία.

Πείτε μας ότι θέλετε, αποκαλέστε μας ελιτιστές αλλά το τρέιλερ του Scary Movie 4 είναι η ένδειξη ότι ως ράτσα κάναμε ότι είχαμε να κάνουμε σε αυτό τον πλανήτη και πρέπει πλέον να αφήσουμε την θέση μας στις κατσαρίδες, τα μοναδικά όντα μαζί με τον verbal που θα επιβιώσουν από μια απλή προβολή όλων των Scary Movies, back-to-back. Η κωμωδία, το χιούμορ και η παρωδία είναι απολύτως υποκειμενικές έννοιες (πχ, εμείς γελάμε με τα αυτοκινητιστικά), αλλά αν μια ταινία που επιμένει στο ίδιο slapstick χιούμορ («μπάλα του μπέιζμπολ στα μουτρα, ΧΑΧΑΧΑ, είμαστε ιδιοφυίες!») και την ίδια συνταγή παρωδίας ( «ας βάλουμε τον Leslie Nielsen να κάνει τον Πρόεδρο, χαχα, είμαστε απίστευτοι!») κάνει επιτυχία είναι ένδειξη ότι το άθροισμα IQ του κινηματογραφικού κοινού μπορεί να εκφραστεί με μονοψήφιο νούμερο.

Δε θα σας αναλύσουμε τι συμβαίνει στο τρέιλερ, να το δείτε μόνοι σας. Ο παρών reviewer θα περάσει τις επόμενες ώρες τρέμοντας σε εμβρυακή στάση, ακούγοντας ανέκδοτα με Πόντιους σε αφήγηση James Earl Jones.

ΣΥΝ:
Έγραψα αυτή την κριτική σε 45 δεύτερα.

ΠΛΗΝ:
Είμαστε σίγουροι ότι θα κάνετε κλικ, για να δείτε (ή κρύψτε) το trailer v

(1/5)

Σκηνοθεσία: Μάκης Παπαδημητράτος
Σενάριο: Μάκης Παπαδημητράτος
Παίζουν: Αλέξανδρος Παρίσης, Τζένη Θεωνά, Μάκης Παπαδημητράτος

Δείτε το trailer

(Όπως προβλήθηκε στο 46ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης)
Δεκαπενταύγουστος στην Αθήνα, και δεν κινείται τίποτα. Ούτε καν τα βαποράκια. Ο Τσίου, ένα απελπισμένο πρεζάκι, κινεί όλα του τα νήματα για να εξασφαλίσει τη δόση που θα του ανοίξει το δρόμο για τον έρωτα της ζωής του. Τα νήματα μπερδεύονται, κι ο Τσίου και οι φίλοι του μπλέκονται σε αλλόκοτες καταστάσεις.

Εδώ και χρόνια, ο Μάκης Παπαδημητράτος εμφανίζεται μπροστά από την κάμερα ως ηθοποιός –κάτι θα σας θυμίζει η φάτσα. Φέτος αποφάσισε να περάσει και πίσω της. Αν κάτι έμαθε όλα αυτά τα χρόνια, είναι πώς να κρατάει την κάμερα σταθερή και πού. Αυτά που δεν κατέκτησε ακόμα --και δικαίως βέβαια--, είναι το να στήσει μια σκηνή και να αποσπάσει ερμηνείες από ερασιτέχνες με προβλήματα συγχρονισμού.

Ο low budget χαρακτήρας της ταινίας δεν είναι επαρκής δικαιολογία για τον ερασιτεχνισμό της και για την έλλειψη οποιουδήποτε στοιχείου θα μπορούσε να διακρίνει το Τσίου...από home video. Τώρα, οι βραβεύσεις της ταινίας στη Θεσσαλονίκη (βραβείο FIPRESCI, βραβείο Σκηνοθεσίας Πρωτοεμφανιζόμενου και βραβείο Σεναρίου), εξυπηρετούν μόνο το σκοπό για τον οποίο εδόθησαν: να παροτρύνουν νέους δημιουργούς να κάνουν φτηνές ταινίες. Δεν ξέρεις ποτέ μέχρι που μπορεί να φτάσεις...

Η Scarlett Johansson ψηφίστηκε η πιο φυσική ομορφιά του Hollywood από την αμερικάνικη Ομοσπονδία Μακιγιέρ και Κομμωτών, σύμφωνα με το contactmusic.com. Στη δεύτερη θέση βρέθηκε η Kate Winslet που είναι γνωστή για τη φυσική ομορφιά της εκεί που δε χρειάζεται πολύ μέικαπ. Και στη τρίτη, η Catherine Zeta-Jones που σίγουρα λατρεύουν οι ομοσπονδίες του Hollywood που έχουν κάνα πιο σοβαρό λόγο στα γυρίσματα. Και οι πλαστικοί χειρούργοι, αφού αποτελεί το πρότυπο για τουλάχιστο τις μισές.. επιδιορθώσεις ανά τον πλανήτη.

Στους άντρες τις αντίστοιχες θέσεις κατέλαβαν ο Orlando Bloom, o Jake Gyllenhaal και ο Johnny Depp, αν σας ενδιαφέρει.

Η Scarlett επαινέθηκε για το λαμπερό δέρμα και τα χυμώδη χείλια της. Και όπως είδαμε όλοι πρόσφατα στο εξώφυλλο του Vanity Fair και κοιτάγαμε σα Χαμένοι στη Μετάφραση (2003) πριν κάτι χρόνια όταν έκανε τη σχετική αποκάλυψη η Sofia Coppola, το χυμώδες.. κωλαράκι της 21χρονης είναι απόλυτα φυσικό και λαχταριστό. Αλλά για το δέρμα έχω τις αμφιβολίες μου. Βλέπετε η Scarlett πήρε 4 εκατομμύρια δολάρια τον Ιανουάριο για να γίνει (ένα ακόμη) πρόσωπο της L'Oreal. Και οι έπαινοι συμπίπτουν με την έναρξη της διαφημιστικής καμπάνιας του Sublime Glow (και δεν υποκρίνομαι ότι έχω και ιδέα τιντούτο) στο InStyle του Μαρτίου. Και μαντέψτε ποια.. πρωταγωνιστεί.

Και τη.. σφαιρική κάλυψη τέτοιων εξαιρετικά σημαντικών γεγονότων, πάντα εδώ θα τη βρίσκετε. Έτσι?

VI. Storytelling - Fiction και Nonfiction
Όπως είδαμε λοιπόν, ο Todd Solondz ήταν ίσως η πιο σημαντική μορφή ενός κινήματος που αφομοίωσε το μεταμοντερνισμό και ήρθε να πει, πολιτικά ανορθόδοξα, τα πράγματα με το όνομά τους ενάντια σε υποκρισίες εκατέρωθεν.

Και προσπαθώντας (ή ματαιοπονώντας αν θέλετε) ο ίδιος σκηνοθέτης να συνδιαλεχτεί τόσο με τους κριτικούς του όσο και τους ομοίους του, κατάφερε να βρει ευήκοα ώτα μόνο στα άκρα και με τραγελαφικά αποτελέσματα. Σα να προσπαθείς να κάνεις μια σύγχρονη ταινία όπου να λες ότι οι αλβανοί βρωμάνε και κλέβουν όπως ξέρεις κι εσύ και όλοι, και να σε αποθεώνουν για τη πολιτική σου ορθότητα και την ευαισθησία σου ή να σε επικρίνουν που δεν ακολουθείς το μεγάλο δρόμο που χάραξε ο Δαλιανίδης (ή ο Γιάνναρης) ή τέλος να σε κατηγορούν για ρατσιστή και φασίστα. Όλα μαζί.

Σε όλα αυτά και ακόμα περισσότερα (δείτε και κάνα προηγούμενο μέρος, πάλι θα τα λέω?) ο σκηνοθέτης ήρθε να απαντήσει με το Storytelling (2001). Και από τον τίτλο ακόμα είναι φανερό ότι κυρίως ασχολήθηκε με ιστορίες (που λένε ιστορίες, που λένε ιστορίες) και με αυτούς που λένε ιστορίες ή.. ιστορίες. Και για να είναι ακόμα πιο ξεκάθαρος, δείχνει και τη πραγματικότητα.

Όχι ότι η πραγματικότητα (της ταινίας) είναι απλή δηλαδή. Όπως και στη.. πραγματικότητα, έχουμε μια αλυσίδα από εκμεταλλευτές (που τους.. εκμεταλλεύονται) και εκμεταλλευόμενους (οι οποίοι.. εκμεταλλεύονται). Η διαφορά είναι ότι κάποιοι λένε ψέματα (χωρίς ενοχές) και κάποιοι αλήθειες (χωρίς ενοχές). Και ο Solondz, όπως έχει ήδη πει π.χ. ότι οι μετανάστες φυσικά και κλέβουν (Happiness (1998)), δε διστάζει να υποδείξει π.χ. ότι οι γυναίκες φυσικά και δε λένε ποτέ την αλήθεια. Και στο πρώτο μέρος του φιλμ, το Fiction, που μας ενδιαφέρει (αν δε το 'χετε ακόμα καταλάβει) η Vi λέει, από την αρχή μέχρι το τέλος, παραμύθια σε όλους (ακόμα και στο εαυτό της αν χρειαστεί), για να εισπράξει περιφρόνηση είτε υποκριτική είτε αληθινή.

Σε δεύτερο επίπεδο, ο δημιουργός απαντά στους επικριτές του. Δίνοντας πιο ξεκάθαρους καλούς, κακούς και.. θύματα αλλά αφήνοντας και τα περιθώρια να αναγνωρίσει ο καθένας τα δικά του. Ώστε να ξεκαθαρίσει τελικά η υποκρισία και η προκατάληψη του (επι)κρίνοντος και όχι του (επι)κρινόμενου.

Υπάρχει, για παράδειγμα, ανάγνωση που λέει ότι ο Solondz έχει, στο Fiction πάντα, κύριο θέμα το ρατσισμό. Και μας παρουσιάζει έναν αφροαμερικανό ο οποίος είναι θύμα του στερεότυπου που η (λευκή) κοινωνία έχει δημιουργήσει, και δε μπορεί να έχει φυσιολογικές σχέσεις παρά μόνο σεξουαλικές και βίαιες. Και στο περιθώριο υπάρχει και μια φιλόδοξη νεαρή που απλά θέλει μια σχέση της μιας βραδιάς. Ε και τη βρίσκει στο πρόσωπο του καθηγητή και κάνουν κάτι έτσι λάιτ και χαχαχούχα (καμιά σχέση με σεξουαλικό και βίαιο). Αλλά μετά επειδή αισθάνεται απόρριψη (από τη λάιτ σχέση της μιας βραδιάς) λέει κι ένα αθώο ψεματάκι, για να πάρει το αίμα της πίσω.

Μένοντας τώρα μόνο στη σκηνή του σεξ (που κρύφτηκε - και φώναξε - πίσω από ένα μεγάλο κόκκινο τετράγωνο στην Αμερική, για να πάρει η ταινία "οικογενειακό" rating), βρίσκουμε επιπλέον πάρα πολλές αναγνώσεις που δε διακρίνουν τίποτα περίεργο σε όσα λέει εκ των υστέρων η.. αθώα φοιτήτρια (ότι δηλαδή, θυμίζω, την ανάγκασε σωματικά να στηθεί στον τοίχο και τη βίασε). Και επίσης αρκετές αναγνώσεις που μιλάνε για.. ερμμμ.. πρωκτικό σεξ (πίσω από το τετράγωνο). Και όλες αυτές προδίδουν τους αναγνώστες.

Στα αθώα ψεματάκια απαντά ο Solondz στην επόμενη ιστορία, όπου η μετανάστρια υπηρέτρια κλαίει γιατί θανατώνουν το γιο της κατηγορώντας τον άδικα για βιασμό - αλλά οι πολιτικά ορθοί βλέπουν μόνο ότι η μετανάστρια κλαίει και όχι γιατί. Και έχει ήδη φροντίσει να βάλει τον αράπη να μην έχει ίχνος απειλητικότητας στις.. διαταγές του και τη κοκκινοσκουφίτσα να έχει κατα..ιδρώσει και πριν (αφού της τον βάζει με χαρακτηριστική ευκολία) και μετά (όπως διαπιστώνει με χαρακτηριστική έκπληξη ο φίλος) - αλλά οι φεμινίστριες βλέπουν μόνο κακούς λύκους και δεν βλέπουν πως μπορούν να υπάρξουν αβάσιμες κατηγορίες για βιασμό. Και βέβαια όσο και να μούσκευε η μικρή, δε μούσκευε εκεί ακριβώς που θα θέλανε να της τον βάζει (με τη γνωστή πλέον χαρακτηριστική ευκολία) οι πουριτανοί από τη μια και οι.. βιτσιόζοι από την άλλη (αν και δεν υπάρχει και καμιά χαρακτηριστική διαφορά μεταξύ των δύο). Τέλος όσους θα μιλήσουν υποκριτικά για ρατσισμούς, μισογυνισμούς, κτλ. έχει ήδη ειρωνευτεί ο σκηνοθέτης, βάζοντας τα λόγια τους στο στόμα των καλοαναθρεμμένων βιτσιόζων συμφοιτητριών - αυτό δε σημαίνει και ότι τους εμποδίζει να επαναλάβουν τα ίδια.

Σε τεχνικό επίπεδο, οι απαντήσεις έρχονται με το κόψιμο στο μοντάζ όλων (και ήταν πολλές) των σκηνών που γυρίστηκαν με περιφερειακούς χαρακτήρες. Και με τη χρησιμοποίηση στη φωτογραφία του Frederick Elmes με τον οποίο συνεργάστηκαν, για παράδειγμα, ο David Lynch στις αρχές του και ο Jim Jarmusch στα.. τελευταία του.

Και σε καλλιτεχνικό επίπεδο οι αναφορές είναι τόσες πολλές και εξώφθαλμες οι περισσότερες, όπως π.χ. για το American Beauty (1999) και το American Movie (1999) στο Nonfiction, που αναγκαστικά τις αφήνω ασχολίαστες (δείτε επιπλέον νύξεις στο 3ο μέρος). Στέκομαι μόνο στον Lars von Trier και στο αγαπημένο στιλάκι "εξαγνισμού" των ηρωίδων του μέσα από.. περιπέτειες. Και, ίσως επειδή πολλοί είδαν ομοιότητες στους χαρακτήρες του Solondz, στο τέλος του Fiction, η Vi παρά τη "καθαρτική" περιπετειά της, μένει να φωνάζει

Vi:
- But it happened!
Mr. Scott:
- I don't know about 'what happened,' Vi, because once you start writing, it all becomes fiction.

Ιδιοφυώς μελετημένο, πέρα απ' όσο το μικρό αυτό αφιέρωμα (που έφτασε στο τέλος του τελευταίου μέρους του) μπορεί να δείξει, το Storytelling (2001) αποδεικνύει ότι τα "ταμπού" θέματα όχι μόνο είναι η καθημερινή μας ζωή αλλά είναι και καθημερινά θέματα, τα οποία όμως αντιμετωπίζονται είτε ως (φτηνά) θεάματα από τα media είτε με υποκριτική ανωτερότητα απ' όλους. Και έχει πραγματικά τη δύναμη, που λίγοι δημιουργοί μπορούν να δώσουν, "να μετατοπίσει τον κόσμο ώστε να τον δούμε με νέο φως" (Peter Travers, Rolling Stone 889) ή έστω με πιο ανοιχτό μυαλό.

Ξαναδείτε το, διαβάστε τους κριτικούς μέσα από τις αναλύσεις του(ς) (και τον υποφαινόμενο στο cine.gr το 2001) και ίσως να δείτε με άλλο μάτι π.χ. τις απλές ιστορίες για απλούς καουμπόηδες που απλά ερωτεύονται και τον πολύπλοκο τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζονται.

Ο ντετέκτιβ Jack Mosley είναι γέρος, χαρτογιακάς πια, κουτσός και αλκοολικός. Ένα πρωί, κι ενώ ετοιμάζεται να τελειώσει τη βάρδιά του, του αναθέτουν "τυχαία" να συνοδέψει ένα φυλακισμένο, μάρτυρα σε δίκη, στο δικαστήριο μόλις 16 τετράγωνα από το τμήμα...



Άμα είσαι παλιός μπορείς να πεις ότι το 16 Blocks (2006) είναι ακριβώς το ίδιο με το The Gauntlet (1977) του Clint Eastwood και αναπαράγει όλα τα κλισέ από τότε μέχρι τώρα. Άμα είσαι νέος μπορείς να πεις ότι εκτυλίσσεται κι αυτό σε (σχεδόν) πραγματικό χρόνο και έχει όλα τα απίθανα a- thrill- a- minute του 24. Άμα είσαι σινεφίλ μπορείς να πεις ότι ο Richard Donner έχει βγάλει τέσσερα Φονικά Όπλα και δε τα 'βγαλε και σε.. μονοπλάνο τα 95 λεπτά. Άμα είσαι ο dalaiklama μπορείς να πεις ότι ο Bruce Willis έχει πατεντάρει το ρόλο του αστυνομικού με το απλανές βλέμμα κι όλο νομίζεις ότι θα βγάλει τα χάπια για τη καρδιά του τελευταία.



Όλα αυτά όμως λειτουργούν υπέρ της ταινίας τελικά. Και δε χρειάζεται άλλες.. συστάσεις. Έχει ότι θα περίμενε κανείς από ένα καλό "αστυνομικό". Οικείο σενάριο, typecast πρωταγωνιστή, σκηνοθέτη του.. είδους, καλούς καλούς, κακούς κακούς, γρήγορο ρυθμό, συνεχή κυνηγητά, σφαίρες σα το χαλάζι, κτλ. Ο Willis έχει αυτό το κάτι στο μάτι που σου λέει ότι ξέρει να παίζει καλά τον αστυνομικό που έχει αυτό το κάτι στο μάτι που σου λέει ότι ξέρει να παίζει καλά τον αστυνομικό άμα χρειαστεί, παρ' όλο που γέρασε (και ο Willis και ο αστυνομικός). Ο Donner έχει αυτό το κάτι στη σκηνοθεσία που δείχνει ότι ξέρει να σκηνοθετεί καλά ηθοποιούς που έχουν αυτό το.. κάτι στο μάτι κτλ. (και ο Willis και ο Mel Gibson παλιότερα) χωρίς να βγάζει μάτι. Ε και το φιλμ έχει αυτό το κάτι που δε καταλάβατε ακόμα, αν δε το καταλάβατε ακόμα.

Στην Αμερική (όπου άνοιξε το προπροηγούμενο weekend), δε πήγε και πολύ καλά, εξαιτίας μάλλον του Tyler Perry και του πρόσφατου πονήματος της περσόνας του (Madea's Family Reunion (2006)) που μάζεψε όλα τα (φτωχά) εισιτήρια της περιόδου. Στην Ελλάδα (όπου ανοίγει αυτή τη Πέμπτη και) όπου οι ιστορίες τρελών μαύρων γιαγιάδων δεν έχουν και πολύ πέραση, θα τα πάει πολύ καλύτερα, αν όχι στις αίθουσες σίγουρα στο DVD.

Το θρυλικό όνομα του Rocky Balboa εμφανίζεται σε μαύρο φόντο. Επευφημίες από ένα τρελαμένο κοινό, που δεν ξέρουμε τι φωνάζει αλλά ακούγεται σαν «Bi-bo, Bil-bo, Bi-lbo». Xτύποι της καρδιάς του 60χρόνου, πλέον Stallone, που αν τους αναλύσετε προκύπτει ότι ζητούν έλεος σε κώδικα Μορς.

ΣΟΚ. Το ματωμένο, πρησμένο πρόσωπο του Stallone γυρίζει σιγά σιγά, εστιάζοντας το βλέμμα σε κάποιο άγνωστο σημείο στις 8 o clock, όπως θα λεγε και κανας πιλότος. (Να θυμάστε, όσο λιγότερο εστιάζετε σε κάμερα, πρόσωπα κλπ τόσο πιο cool είσαστε. Την επόμενη φορά που θα μιλήσετε με κάποιον δοκιμάστε να κοιτάζετε ένα αόριστο σημείο πάνω από τους ώμους του) .

Κάπου εδώ αρχίζουν τα δύσκολα.Ο Rocky Balboa μιλάει. Μιλάει και ακούγεται σαν τα ανάποδα μηνύματα σε δίσκο του Μητροπάνου ή σαν απευθείας μονόλογος από το Σατανά... Τι διάολο λέει; Το transcript είναι περίπου αυτό.

«(Βουητό) Kid? The world aint all sunshine and rainbows. It’s a very rough and mean place. And no matter how tough you think you are, it always brings you to your knees and keep you there.. (Άγνωστο, βουητό, ήχοι όμοιοι με αυτούς όταν παίρνεις την πίεση σε κάποιον), you are nobody.. But it aint about how hard you hit, it's about how hard you can get hit and keep moving forward, how much you can take and keep moving. FORWARD! If you know what you're worth, go out and get what you're worth, but you gotta be willing to take the hit.»

Είδα τέσσερις φορές αυτό το teaser. Δεν θα το ξαναδώ. Το φοβάμαι. Το σέβομαι, αλλά και το φοβάμαι. Ίσως είναι ο «έχω Αlzheimer και δεν θυμάμαι γιατί ακριβώς φοράω σορτσάκι και με δέρνει ένα κτήνος» τρόπος που ο Sylvester κοιτάζει από δω και από κει, ίσως η απόλυτη γενικότητα του «ηρωικού » αυτού μονόλογου, ίσως το γεγονός ότι οι συνεχείς χτύποι καρδιάς με αγχώνουν γιατί πιστεύω ότι ο χειρότερος εχθρός του Rocky Balboa είναι ο “Heart Attack Kid”

ΣΥΝ
Κάποιος έδειρε τον Σταλόνε.
Μπορείτε να γεμίσετε τα κενά του μονολόγου με ότι θέλετε («And no matter how tough you think you are, it always brings you to your knees and keep you there. So stay on your knees and suck me, boy, you are nobody»).

ΠΛΗΝ
Έχω την υποψία ότι το teaser δεν είναι σε slow motion αλλά πρόκειται για τα κανονικά αντανακλαστικά του Stallone.