Βασικό Ένστικτο 2
(1/5)

Σκηνοθεσία: Michael Caton-Jones
Σενάριο: Leora Barish, Harry Bean
Παίζουν: Sharon Stone, David Morrissey, David Thewlis

Δείτε/Κρύφτε το trailer v


Δεν ξέρω αν έχει μεγαλώσει το ηλικιακό εύρος στο οποίο χτυπά η κρίση της μέσης ηλικίας, αλλά στα 48 της, η Sharon Stone θα έπρεπε να την είχε ξεπεράσει πιστεύω. Ε τώρα να πούμε ότι πλησιάζει την εμμηνόπαυση, θα είναι υπερβολικό. Δεν ξέρω ποιο άλλο είναι το αίτιο, αλλά σίγουρα έχει να κάνει με αυτό το ακατανόητο πράγμα που λέγεται γυναικεία ψυχολογία. Γιατί ο μόνος λόγος για τον οποίο φαίνεται να γυρίστηκε το Βασικό Ένστικτο 2, είναι ώστε η Sharon να επιβεβαιώσει (στον εαυτό της μάλλον), ότι είναι ακόμη σεξουαλική. Βέβαια, λειτουργεί περισσότερο σαν επιβεβαίωση των θαυμαστών δυνατοτήτων της πλαστικής χειρουργικής, και καθώς εσείς διαβάζετε αυτές τις γραμμές, κάποιος χολιγουντιανός γιατρός βγάζει πολλά λεφτά.

Στην ταινία τώρα, σχεδόν μια δεκαπενταετία μετά την πρώτη μας γνωριμία, η συγγραφέας με τα φονικά ένστικτά και τις τάσεις νυμφομανίας, Catherine Tramell, επιστρέφει. Στο Λονδίνο αυτή τη φορά, μπλέκεται σε άλλο ένα παιχνίδι σεξ, εκμετάλλευσης και φόνου, με θύμα της έναν καθώς πρέπει ψυχίατρο.

Ο Michael Caton Jones, που είχε κάνει το Τσακάλι με τον Bruce Willies κι εκείνο το πράμα με τον DeNiro που λεγόταν City by the Sea, χρησιμοποιεί το Λονδίνο με τον λιγότερο κολακευτικό και πιο αδιάφορο τρόπο που έχουμε δει, για να στήσει ένα κακόγουστο πανηγύρι με εξοντωτικά αργό ρυθμό και παιδαριώδες σενάριο, που διαφέρει από τα straight to video θριλεράκια με βυζαρούδες teenagers, μόνο γιατί έχει καλύτερη φωτογραφία και πιο μεγάλους (σε ηλικία) ηθοποιούς. Ίσως και λιγότερο sex. Αλλά όταν η ταινία βγει στο DVD, στο ίδιο ράφι θα καταλήξει, με bonus το καρτελάκι του αξιοπερίεργου.

Όπως και να ’χει, επειδή όλοι ξέρουμε ότι το Βασικό Ένστικτο 2 είναι ένα sequel που δε χρειαζόμασταν ούτε εμείς, ούτε η Sharon, να περάσουμε στο κρέας: τρεις σκηνές σεξ (ή περίπου σεξ), δύο (διαφορετικού προσανατολισμού) στήθη (της Sharon και τα δύο), ασφυξία με ζωνάρι στη θέση του μακελειού με τον παγοκόφτη, και ένα σωρό σκατόφατσες να περιτριγυρίζουν τη Sharon για να επιβεβαιώνουν την υπεροχή της. Άμα γουστάρετε, μαγκιά σας.

(2.5/5)

Σκηνοθεσία: Abbas Kiarostami, Ermanno Olmi, Ken Loach
Σενάριο: Abbas Kiarostami, Ermanno Olmi, Paul Laverty
Πρωταγωνιστούν: Carlo Delle Piane, Valeria Bruni Tedeschi, Silvana De Santis, Filippo Trojano, Martin Compston, William Ruane

Δείτε/Κρύφτε το trailer v

Ο Ιταλός Ermanno Olmi, ο Ιρανός Abbas Kiarostami και ο Βρετανός Ken Loach, συνεργάστηκαν σε αυτή εδώ την πρωτότυπη διεθνή προσπάθεια: ένα τρένο διασχίζει την Ευρώπη με τελικό προορισμό τη Ρώμη. Πολλές οι ιστορίες που διαδραματίζονται στο ταξίδι του, τρεις όμως θα παρατηρήσουμε. Θα ήταν άδικο να μη μιλήσουμε για τη καθεμία χωριστά, εφόσον είναι σκηνοθετημένες αντίστοιχα από τους προαναφερθέντες δημιουργούς.

Στην πρώτη (του Olmi), ρομαντικός προφέσορας πλάθει στο μυαλό του ιστορίες από το πουθενά, με αφορμή μια ευγενική συνεργάτιδα που τον βοήθησε να βρει εισιτήριο επιστροφής (για την ακρίβεια δύο εισιτήρια ώστε να είναι άνετα) όταν η πτήση του ακυρώνεται. Μελαγχολικό, και δοσμένο με μαεστρία, βασισμένο 100% στον πρωταγωνιστή της, που μας πείθει ότι είναι τόσο αιθεροβάμον στα προσωπικά (να υποθέσω ότι είναι Ιχθύς στο ζώδιο;), ξέροντας όμως ότι όλα αυτά είναι ανόητες σκέψεις, χωρίς όφελος, την ίδια στιγμή που στα επαγγελματικά δε σηκώνει μύγα στο σπαθί του.

Στη δεύτερη ιστορία (του Kiarostami), ένα νεαρός συνοδεύει επί πληρωμή εκνευριστική μέχρι δολοφονίας, δεσποτική χοντρή κυρία, που με το έτσι θέλω κάθεται στην Ά θέση, παρόλο που το εισιτήριό της είναι για τη δεύτερη. Η ιστορία κυλάει γρήγορα, με μερικές αστείες πινελιές, ασύνδετη όμως με την πρώτη και τρίτη, σα μια ξέμπαρκη μικρού μήκους ταινία.

Η τελευταία, η πιο δυνατή από όλες, οφείλει την επιτυχία της στο χαρισματικό της σκηνοθέτη. Τρεις πιτσιρικάδες, φανατικοί οπαδοί της Celtic πηγαίνουν στη Ρώμη για το Champions League. Καλά παιδιά, που όμως την πατάνε και χάνουν ένα εισιτήριο. Οι υποψίες τους πέφτουν σε ένα μικρό Αλβανό, που ταξιδεύει με την οικογένειά του (τους οποίους έχει βοηθήσει ο ήρωας του Olmi, συνδέοντας έτσι τις ιστορίες). Ο ρατσισμός είναι το θέμα του πάντα στρατευμένου Ken Loach, που το χειρίζεται παίζοντας με τα politically correct συναισθήματά μας, μας προκαλεί αμφιβολίες, μας κάνει να αναρωτηθούμε μέσα μας, όχι αν είμαστε ρατσιστές, αλλά πόσο είμαστε, χωρίς ωστόσο να τσιγκουνεύεται το χιούμορ. Το feel good φινάλε, στο οποίο ο Loach καταφέρνει να χωρέσει και ένα σχόλιο περί οπαδών, άμιλλας και λοιπών αθλητικών θεμάτων, επιδρά προσωρινά στο σχηματισμό θετικής εντύπωσης για όλη την ταινία.

Το συνολικό αποτέλεσμα στην πραγματικότητα όμως δεν δικαιολογεί το τρανταχτό των ονομάτων ή το φιλόδοξο του πονήματος, που μαθαίνω ότι η αρχική ιδέα ήταν 3 ντοκιμαντέρ για ταξίδια με τρένο, που εξελίχθηκε σε ένα ντοκιμαντέρ, που έγινε τελικά fiction ταινία, με θέμα τη σπουδή τυχαίων, αλλά χαρακτηριστικών προσωπικοτήτων, μέσω των οποίων γίνεται και μια παρατήρηση πάνω στις κοινωνικές διακρίσεις;
2 thumbs up, η ατμόσφαιρα στο τρένο. Αν έχεις ταξιδέψει έστω και μια φορά με το intercity, καταλαβαίνεις τι λέω. All aboard!

Μετά τη Sharon Stone που 'δωσε μάχη με σκηνοθέτες, μονταζιέρες κτλ. για να μη κοπεί καμιά γυμνή σκηνή της στο Βασικό Ένστικτο 2 (2006), και η Salma Hayek έκανε το γύρο των εφημερίδων τη προηγούμενη βδομάδα, για να "υπερασπιστεί" την ανάλογη σκηνή της στο επερχόμενο Ask The Dust (2006).

Σύμφωνα με τη Σάλμα (στη New York Daily News) το.. παίξιμο, με τον Colin Farrell, στη παραλία, συμβολίζει το "ελεύθερο πνεύμα" της ηρωίδας της. Σύμφωνα με μένα, συμβολίζει το τι έχουμε να δούμε φέτος στις (κινηματογραφικές, και όχι μόνο) παραλίες από ευμεγέθη βυζιά και παλαμάρια. Και ακόμα δε βγήκε ο Μάρτιος, έτσι?

Μείνετε συντονισμένοι. Πριν μπει το καλοκαίρι, εδώ θα τα 'χετε δει όλα.

Inside Man – Ο Υποκινητής
(2.5/5)

Σκηνοθεσία: Spike Lee
Σενάριο: Russell Gewirtz
Παίζουν: Denzel Washington, Clive Owen, Jodie Foster

Δείτε/Κρύφτε το trailer v


Μια ωραία ατάκα που πέτυχα σε μια ξένη κριτική για την ταινία, λέει πως «στη Μεγάλη Χίμαιρα του Renoir, που λέει ότι η εθνική διαφορετικότητα είναι μια οφθαλμαπάτη η οποία ξεπερνιέται από την κοινή μας ανθρώπινη υπόσταση, ο Spike Lee θα απαντούσε: ‘ωραία ιδέα, πήγαινε πες την στον τύπο που μόλις του αφαίρεσαν το τουρμπάνι οι μπάτσοι’.» Αυτή η αγωνία του Lee να υποδείξει δείγματα ξενοφοβίας και εξάρσεις ρατσισμού στην Αμερική -και ιδιαίτερα στην πιο πολυσυλλεκτική της μητρόπολη, τη Νέα Υόρκη- ήταν πάντα η καρδιά του έργου του, σε όλη του τη φιλμογραφία. Ακόμη, όπως με διαβεβαίωσαν, και στο She Hate Me, το οποίο δεν έχω δει. Οπότε κανείς δεν εξεπλάγη, όταν την είδε να ξεπροβάλλει και στο Inside Man, μια ταινία πολύ διαφορετική απ’ αυτές που συνήθως μας δείχνει ο Lee.

Είμαστε, όπως πάντα, στο Manhattan, και συγκεκριμένα στη Wall Street και συγκεκριμενότερα σε μια μεγάλη της τράπεζα, όπου μια ασπροφορεμένη τετράδα εισβάλει κρατώντας όπλα και πιάνει ομήρους όλους τους πελάτες και το προσωπικό της. Οι New York’s finest ενημερώνονται ότι έχουν στα χέρια τους μια ληστεία εν εξελίξει, αποκλείουν την τράπεζα, και καλούν ένα ντουέτο ντετέκτιβ-διαπραγματευτών, να επικοινωνήσει με τους ληστές, και να μάθει τα αιτήματά τους. Ο αρχιληστής, ζητά τα συνήθη: λεωφορεία, ένα τζετ, και μια ντουζίνα πίτσες με έξτρα πεπερόνι. Η ψυχρή λογική είναι το επίστρωμα του άριστα μελετημένου σχεδίου του, και όλα δείχνουν ότι οι εγκληματίες θα εκτελέσουν την τέλεια ληστεία, μέχρι που ο χαρισματικός ντετέκτιβ αρχίζει να ψυλλιάζεται ότι τα σκαμπό από 100δόλαρα που κρύβονται στο χρηματοκιβώτιο, δεν είναι ακριβώς ο στόχος των ληστών. Όχι πως αυτό αλλάζει κάτι…

Μιλάμε για ένα καθαρόαιμο αστυνομικό θρίλερ, έντονο και ατμοσφαιρικό, με σωστές δόσεις σασπένς και κυνισμού, που διατηρείται στα (υψηλά) επίπεδα ενός Spike Lee, κυρίως χάρη στον τρόπο με τον οποίο σαρκάζει και αποφεύγει τις συμβάσεις του είδους. Πέρα όμως από το θέμα της, η ταινία ξεχωρίζει από την υπόλοιπη φιλμογραφία του Lee, ακριβώς επειδή μένει πιστή και στις εμμονές (ή, αν προτιμάτε, στις πολιτικές θέσεις) του δημιουργού της. Συνήθως οι διαφυλετικές σχέσεις -και προσφάτως οι νέες, μετά 11ης Σεπτεμβρίου, αντίξοες για τους μη Αμερικανούς συνθήκες διαβίωσης- των χαρακτήρων του, λειτουργούν ως ένας καλοτεντωμένος καμβάς, πάνω στον οποίο ο Lee ζωγραφίζει τις πολλαπλές επιστρώσεις των ιστοριών και των πρωταγωνιστών του. Στο Inside Man όμως, αυτά τα anti-racist και post 9/11 anxiety attacks του, μοιάζουν με σβολιασμένες πινελιές που διακόπτουν τη θέαση του έργου απαιτώντας προσοχή, ενώ στην πραγματικότητα δεν είναι παρά μουντζούρες. Σαν εμβόλιμα κομματάκια που κάποιος (ποιος;) τα έχει παραχώσει πρόχειρα στο σενάριο του πρωτάρη Russell Gertwitz, ελπίζοντας ότι δεν θα τα προσέξει κανείς μέχρι την πρεμιέρα.

Το οποίο σενάριο βέβαια, έχει και τα δικά του προβληματάκια: τον ασαφή χαρακτήρα της Jodie Foster, που χρησιμοποιείται κραυγαλέα ως μηχανισμός προώθησης της πλοκής, για να αποδειχθεί τελικά ότι ήταν εντελώς περιττός, το αδύναμο και φλύαρα αναλυμένο back-story των αληθινών κινήτρων των ληστών, και μερικές υπερδραματοποιημένες σκηνές, μια εκ των οποίων ο οποιοσδήποτε σκηνοθέτης θα είχε κόψει εντελώς απ’ το σενάριό του, αλλά ο Lee μάλλον αυτοσαρκαστικά επέλεξε να κρατήσει, ντύνοντάς την μάλιστα με τη γνωστή μουσική υπόκρουση βιολιού, για να μας δώσει τον ακριβή ορισμό του όρου «σκηνή-βιολί». Είναι προς το τέλος, εκεί που ο Richard Plummer, ως στερεοτυπικός διευθυντής της τράπεζας με το ένοχο μυστικό, αναλύει το ένοχο μυστικό του – you cant’ miss it.

Γιατί λοιπόν η ταινία έχει δυόμισι αστέρια αντί για ένα; Γιατί ο Spike Lee, σκηνοθετικά κάνει παπάδες. Γιατί κινείται σε ένα άγνωστο είδος με τέτοια άνεση που σου δίνει την εντύπωση ότι γεννήθηκε να κάνει αυτού του είδους τις ταινίες. Γιατί ο Clive Owen ακόμη και με τη μάσκα που φορά στην περισσότερη διάρκεια της ταινίας, είναι ο κυρίαρχος της οθόνης όποτε τον πιάνει η κάμερα. Γιατί ο Denzel Washington καταπίνει πριν μιλήσει. Και γενικά, γιατί αυτή η άνιση ταινία, όταν δεν παίρνει την κάτω βόλτα, είναι συναρπαστική, χάρη στην ικανότητα του Lee να καμουφλάρει τις αδυναμίες της. Α, και γιατί είχε και δυνατό μπουφέ μετά την προβολή.

Σύμφωνα με τη Daily Star και ένα μύριο άλλες πηγές, o Daniel Craig θα εμφανιστεί γυμνός σε δυό τουλάχιστο σκηνές στο Casino Royale (2006).

Σε δυο τουλάχιστο με την Eva Green δηλαδή, γιατί δεν αποκλείω να βγεί και σόλο, όπως είχε κάνει και στο Love Is The Devil (1998). Και δε το αποκλείω, γιατί η Barbara Broccoli (υπεύθυνη για τη παραγωγή) προφανώς δε χορταίνει να τον βλέπει, και σύμφωνα με τη πηγή της Daily Star "θέλει να δείξει σε όλο τον κόσμο πόσο άνδρας είναι". Άρα, για να συνοψίσω όσα έχουμε μάθει μέχρι τώρα, κουστούμια δε θα φοράει, Aston Martin δε θα οδηγάει, στη μισή ταινία θα είναι στη παραλία πρωτόπλαστος με την Εύα και στην άλλη μισή θα τον παίζει μόνος του.

O Sam Foster είναι επιτυχημένος ψυχολόγος. Η Lila Culpepper είναι καθηγήτρια τέχνης, σύντροφός του και πρώην ασθενής του. Στη ζωή και των δύο θα εισβάλλει, σαν ασθενής κι αυτός, ο εικοσάχρονος Henry Letham που είναι αποφασισμένος να βάλει τέρμα στη ζωή του, στα 21α του γενέθλια σε τέσσερις μέρες. Ξυπνώντας μνήμες της παλιότερης, αποτυχημένης, απόπειρας της Lila...



Το αξιοπερίεργο με το Stay (2005) είναι ότι αποτελεί ουσιαστικά τη πρώτη εμπορική πατάτα τόσο του Marc Forster (Monster's Ball (2001)) όσο και του David Benioff (25th Hour (2002)). Και μιλάμε για.. απύθμενη πατάτα, αφού κόστισε πενήντα εκατομμύρια δολάρια και δεν έβγαλε ούτε πέντε (ούτε τέσσερα ακριβέστερα). Βέβαια, αν με ρωτούσαν, θα 'χα πει από πριν ότι το ταίριασμα του σκηνοθέτη της αχαρακτήριστης Χώρας του Ποτέ (2004) με το σεναριογράφο της επίσης αχαρακτήριστης Τροίας (2004) μόνο τερατογένεση θα μπορούσε να έχει σαν αποτέλεσμα. Οπότε πες με προκατειλημμένο (αγαπητέ, ότι και να λες, αναγνώστη).



Όταν, στις αρχές του '90, ο Forster μάθαινε να γυρνάει ταινίες, το morphing ήταν η πιο νέα και εκθαμβωτική οπτική τεχνική. Όταν ο Benioff σπούδαζε φιλολογία, είχε πήξει στον Σέξπιρ και στις μεταφορές του με all-lesbian διανομές. Όταν συναντήθηκαν αποφάσισαν να κάνουν κάτι στο Lynch-ικό και Shyamalan-ικό για να βγάλουν τ' απωθημένα τους. Και αυτός ο υπερβολικός ενθουσιασμός τους είναι πέρα για πέρα άσκοπος, σε βαθμό μαρτυρίου, μετά τα πεντεδέκα πρώτα λεπτά της ταινίας. Πόσα επιδεικτικά περάσματα από τη μια σκηνή στην άλλη, αναφορές στον Άμλετ (το Letham είναι αναγραμματισμός του Hamlet, βλέπεις? βλέπεις? βλέπεις?) και ονειρικές.. καταστάσεις μπορείς να χωνέψεις προτού σε πιάσει ναυτία?

Κι αν ακόμα αναρωτιέσαι.. να τη δει κανείς ή να μη τη δει, σου απαντάω.. έξυπνα (και, χωρίς να το κρύβω, χαιρέκακα), όπως τόσοι άλλοι πριν από μένα, "Stay Away".

Ακόμα και εν ζωή ο Καζανόβας είναι θρύλος στη Βενετία του 18ου αιώνα. Σε θέατρα και πλατείες εξιστορούνται οι περιπέτειές του. Με όλο τον "αφελώς" πρόθυμο γυναικείο πληθυσμό, ακόμα και με ολόκληρη.. μονή καλογριών. Κάποια στιγμή η δικαιοσύνη και η εκκλησία (που ταυτίζονται την εποχή) τα παίρνουν και πρέπει να αποκατασταθεί για να ησυχάσουν. Διαλέγει μια νεαρή (και πρόθυμη πάντα) παρθένα. Όμως τη προσοχή του κερδίζει μια όμορφη και "ανεξάρτητη" (βλ. τα θέλει όλα δικά της) δεσποινίδα, η Francesca Bruni. Που λόγω οικονομικών προβλημάτων θα πρέπει να παντρευτεί τον Paprizzio, βασιλιά του λαρδιού...



Η πιο πρόσφατη εκδοχή του Καζανόβα είναι παραγωγή, περίεργα, της Touchstone. Και λέω περίεργα γιατί η εταιρεία είναι θυγατρική της Disney. Και ακόμα πιο περίεργα πήρε R rating από την MPAA. Πράγμα που σημαίνει ότι στις αμερικάνικες πολιτείες (όπου άνοιξε τα Χριστούγεννα και παίζεται, ερμμμ.. περίεργα, ακόμα - χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία) δε μπορεί να τη δει κανένας κάτω των 17 χωρίς συνοδεία ενήλικου. Και ακόμα περιεργότερα, θα είχε περισσότερο σεξ και βία αν πρωταγωνιστούσε ο Μπομπ Σφουγγαράκης.

Και το ξέρω ότι από τη μιά η MPAA είναι ικανή να χαρακτηρίσει ακατάλληλη οποιαδήποτε ταινία δε περιέχει τουλάχιστο δέκα.. ξαφνικούς θανάτους και από την άλλη μπορεί να βγάζει σε DVD "unrated" εκδόσεις μέχρι και η Disney. Απλά αφήνω τα συμπεράσματα σε σένα (αγαπητέ αναγνώστη, όπως λένε).

Όπως ήδη θα μάντεψες λοιπόν, δε συζητάμε για καμιά καυτή ιστορική βιογραφία του Καζανόβα. Αλλά για μια ταινία που έχει περισσότερο σχέση με σεξπιρική φάρσα. Δηλαδή με άντρες που υποδύονται άλλους άντρες (που υποδύονται άλλους άντρες) και γυναίκες που υποδύονται άντρες (που δεν υποδύονται γυναίκες γιατί είμαστε σε ταινία της Disney, είπαμε). 'Η με αναχρονιστική ρομαντική σεξπιρική φάρσα καλύτερα. Κάτι σαν Ερωτευμένο Σέξπιρ (1998).



Έχουμε επίσης πρωταγωνιστές ωραίους και ξύλινους: ξανθό Heath Ledger (πολύ πολύ πιο καλύτερος με μακρύ μαλλί να εξομαλύνει τη κεφάλα του) και κοκκινομάλλα(!) Sienna Miller (πιο γνωστή ως "τα βυζιά στο Alfie (2004)", όπως διάβαζα σε μια κριτική και ψόφησα στο γέλιο). Και εκπληκτικούς δεύτερους ρόλους, από τους βετεράνους Jeremy Irons, Omid Djalili και ειδικά από τη Lena Olin να κάνει κωμωδία ζευγάρι με τον Oliver Platt πιο.. χαλαρό απ' το West Wing. Και εξαιρετικά (αγαπησιάρικα βενετσιάνικα) σκηνικά και κουστούμια εφάμιλλα παραγωγής του.. Merchant Ivory. Και μια σκηνοθεσία που σέβεται το υλικό της και το θεατή, και δε το παρακάνει διόλου στο συναισθηματισμό.

Έχουμε δηλαδή ένα πολύ καλό date flick (i.e. κατάλληλο για.. άντρες) που κακώς προωθήθηκε ως περίπου τσόντα.