Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης 2006: Το σακί με τα βραβεία

Αφού οι διψασμένοι για κουλτούρα επισκέπτες του φεστιβάλ, χθες βράδυ αποδείχθηκαν για άλλη μια φορά έτοιμοι για πρωταθλητισμό στη ρίψη τσάντας από είσοδο για κράτηση θέσης (με έξτρα μπόνους για το πέταγμα πολλαπλών παλτών με μικρή διασπορά), ο κινηματογραφικός κύκλος της Θεσσαλονίκης έκλεισε πριν λίγο και με την αρρήκτως άσχετη με το Φεστιβάλ απονομή των Κρατικών Βραβείων Ποιότητας, την κορωνίδα του ετήσιου αυτοβαυκαλισμού της ντόπιας κινηματογραφικής σκηνής.

Ο Χρήστος Στέργιογλου, κράτησε με αναπάντεχη άνεση μια ομφαλοσκοπική τελετή που γιόρτασε το παρόν εξυψώνοντας το παρελθόν (λόγω αμηχανίας για το μέλλον), ενώ η έλλειψη των περσινών λίβελων απ’ τους βραβευμένους, βοήθησαν η απονομή των Κρατικών, να έχει τον ρυθμό που έλειπε απ’ αυτή των βραβείων του Φεστιβάλ. Δεν είχε βέβαια τον παραδοσιακό φωτογράφο, με την παραδοσιακή κόκκινη μπλούζα, να προσφέρει το παραδοσιακό σαλάγιασμα κατά την παραδοσιακή ομαδική φωτογραφία των βραβευμένων, με το παραδοσιακό «Ε! Υπουργέ! Πιο ‘δω»! Αυτά ανήκουν παραδοσιακά στο Φεστιβάλ.

Παραδοσιακά πάντως, τα βραβεία μοιράστηκαν αρμονικά κι αναμενόμενα. Το Eduart, που σάρωσε όλες τις κατηγορίες όπου μπορούσε να θέσει υποψηφιότητα (βλ. είχε Έλληνα συντελεστή), αν θες την άποψή μου, και παρ’ ότι μάζεψε 9 βραβεία (καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας, σεναρίου, μοντάζ, ήχου, μακιγιάζ, μουσικής, σκηνογραφίας), μόνο να χάσει έχει απ’ το πρεστίζ του, με την εμμονή των δημιουργών να το βάλουν κόντρα σε έναν ανταγωνισμό έτη φωτός πιο πίσω. Κάτι ήξερε ο Περάκης πέρσι που δεν ανέβασε την ταινία στο φεστιβάλ, κι ο Ξανθόπουλος φέτος που την έπαιξε πριν το πανηγύρι. Κι ο Scorsese που δεν την πήγε πουθενά. Και η ώρα της διανομής πλησιάζει, οπότε μένει να το δούμε.

Τέλος πάντων, μη σε κουράζω άλλο, θα το αφήσω στις ίδιες τις ταινίες. Να πω μονάχα πως πολύ το χάρηκα το βραβείο ντοκιμαντέρ στο Sugartown του Τσακίρη, κρίμα που ο Λίτσης δεν έφτασε στη σκηνή, απαράδεκτο που το Ώρες Κοινής Ησυχίας έχασε το σενάριο απ’ το Eduart, και ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος βραβεύτηκε για την καλύτερη ελληνική αντρική ερμηνεία της χρονιάς. Το τελευταίο δεν το σχολιάζω, αποτελεί σχόλιο από μόνο του.