Lady Chatterley (2006)

Μια κυρία της υψηλής κοινωνίας, που δε ζει όμως σε αστικό περιβάλλον, αλλά σε έπαυλη δίπλα σε αγγλικά ορυχεία και αγρούς, στερημένη ερωτικά λόγω του ανάπηρου συζύγου της, στρέφεται στον φύλακα-κυνηγό του κτήματος για να σβήσει τη φλόγα της.Ήδη η ιδέα για γαλλική μεταφορά της μέχρι το μεδούλι αγγλικής νουβέλας του D. H. Laurence Ο Εραστής της Λαίδης Τσάτερλι, ακούγεται κάπως άστοχη. Στην εκτέλεσή της, δεν κατάφερε να αποδειχτεί λιγότερο (άστοχη), γιατί οι αγγλικές αποχρώσεις των χαρακτήρων και το ειδικό βάρος της γλώσσας χάνονται ανεπιστρεπτί. Ίσως βέβαια να φταίνε όχι μόνο οι γαλλικές καταβολές του project, αλλά και η σκηνοθέτης γένους θηλυκού, που αποφάσισε ότι της αρέσει πολύ η βουκολική ατμόσφαιρα και επικεντρώθηκε στην γραφική καταγραφή της φύσης, περισσότερο απ’ ότι στη σκιαγράφηση των χαρακτήρων. Παρ' όλα αυτά, η γλυκιά Marina Hands αποδίδει περισσότερο από ικανοποιητικά το συγκρατημένο πάθος της ηρωίδας αρχικά, και στη συνέχεια την απελευθέρωσή της. Και, για να ολοκληρωθεί το ιδιαίτερα φεμινιστικό concept, η Λαίδη παίρνει αυτό που θέλει από τον νταβραντισμένο φύλακα (κατευνασμό των ορμών της και το απαραίτητο για την εγκυμοσύνη σπέρμα) και ύστερα, ανανεωμένη και έγκυος, αποφασίζει να μείνει στα σίγουρα με τον πλούσιο σύζυγο.

Ειδικό ενδιαφέρον έχουν οι σκηνές ερωτοτροπίας στα γρασίδια, καθώς είναι γυρισμένες με πρωτόγνωρο ρεαλισμό, ενίοτε φετιχιστικά καδραρισμένες και δίνουν έγκυρη πληροφόρηση για τα εσώρουχα που φορούσαν εκείνη την εποχή οι γυναίκες. Αλλά παραείναι επαναλαμβανόμενες και η φωτογραφία φαίνεται κάπως glossy για ταινία εποχής. Και το αποτέλεσμα θα ήταν αρτιότερο αν είχε τη μισή διάρκεια, κάτι που όμως ουδόλως εμπόδισε τα βραβεία César να πέσουν σαν ώριμα φρούτα στην αγκαλιά της Pascale Ferran και των υπόλοιπων συντελεστών.