Dead Man's Shoes (2004)

Φαντάρος επιστρέφει στη γενέτειρά του στην επαρχία, για να εκδικηθεί ντόπια σπείρα εμπόρων ναρκωτικών και νταήδων, που κακοποίησαν τον διανοητικά ανάπηρο αδερφό του.Σε πείσμα της στιλιστικής και ηθικής ωραιοποίησης της εκδίκησης του 2003 μέσω Old Boy και Kill Bill, ο Sean Meadows την αμέσως επόμενη χρονιά έβγαλε στις αίθουσες τη δική του εκδοχή, πνιγμένη στη μιζέρια και την υγρασία των βρετανικών Midlands, που παρά το σουξέ της με κριτικούς και φεστιβαλικό κοινό, έκανε τρία χρόνια να φτάσει στη χώρα μας. Η παραδοσιακή αντανακλαστική άρνηση του μέσου ντόπιου στην αγγλουριά και δη και την επαρχιακή, ήταν εύλογη αιτία, αλλά αν καταφέρεις να την ξεπεράσεις (και είναι πλήρως κατανοητό να δυσκολευτείς), θα βρεις ένα ενδιαφέρον αμάλγαμα δράματος της δεκάρας, υποδόριας μαύρης κωμωδίας και καθαρού θρίλερ, στημένο γύρω από μια φαινομενικά στεγνή σε ψαχνό και ζουμί ιστορία, που ωστόσο σου κρατάει το ενδιαφέρον χάρη στην υποβλητική αισθητική του Meadows, ακόμη και στα flashbacks που η ευκολία της απεικόνισης μέσω ασπρόμαυρου σε κάνει να σηκώνεις τα μάτια ψηλά και να αφήνεις τη γλώσσα να χτυπήσει το εκφραστικό "τς".

Το μεγάλο στοίχημα της ταινίας, είναι να σε κρατήσει εκεί, έστω και μέτρια ικανοποιημένο με την συναισθηματική και αφηγηματική του τσιγκουνιά, μέχρι την ανατροπή λίγο πριν το φινάλε, που θα σε κάνει σίγουρα να ανατριχιάσεις, αλλά παίζεται το αν θα είναι λόγω της πολυπόθητης συναισθηματικής φόρτισης που επιτέλους θα νιώσεις, ή λόγω της τραβηγμένα ριψοκίνδυνης αφηγηματικής απατούλας που έστηνε τόσην ώρα ο σκηνοθέτης για να σου την προκαλέσει. Όποιο κι αν σου κάτσει απ' τα δύο πάντως, δε θα μπορέσεις να αρνηθείς την εκπληκτική ερμηνεία του Paddy Considine στο ρόλο του καταραμένου εκδικητή, αλλά ούτε και την ικανότητα του Meadows να διαχειρίζεται τις εικόνες του, και ακόμα ίσως και την σεναριακή του ωρίμανση απ' τις εποχές του Once Upon a Time in the Midlands (2002).