Breach (2007)

Ορεξάτος ψάρακας του FBI με μεγάλες φιλοδοξίες στο χώρο της αντικατασκοπίας, αναλαμβάνει undercover προσέγγιση και παρακολούθηση παλιάς καραβάνας με θρυλικό ιστορικό ενάντια στους Ρώσους, τον οποίο το Γραφείο υποπτεύεται ως υπεύθυνο για τη μεγαλύτερη παραβίαση εθνικής ασφάλειας στην ιστορία των ΗΠΑ.Περισσότερο δράμα χαρακτήρων παρά το κατασκοπικό θρίλερ που αφήνει το trailer (ή ο generic ελληνικός τίτλος) να εννοηθεί ότι είναι, το Breach ταιριάζει τόσο με follow up της πρώτης δουλειάς του Billy Ray, μεταφέροντας την αναζήτηση των πηγών και των ορίων της διαστρέβλωσης της προσωπικής ευθύνης απ' τη δημοσιογραφία του Shattered Glass (2003) στον πολύ πιο δαιδαλώδη χώρο των κυβερνητικών μυστικών, όσο και με αμερικάνικη αντιπρόταση στην γερμανική εξερεύνηση των οικογενειακών παραδόσεων του Sommer '04 (2006) που βγαίνει την ίδια μέρα στις αίθουσες. Και σαν follow up, είναι ένα θαρραλέο βήμα μπροστά, που βάζει τον δημιουργό του σε πιο επικίνδυνα και σκοτεινά μονοπάτια, τα οποία αυτός καταφέρνει να διαβεί αποτελεσματικά, κρατώντας τον μίτο του όσο πιο απλό γίνεται χωρίς να τον υπεραπλουστεύει, ενώ παράλληλα βελτιώνει το σκηνοθετικό του στιλ και τη διαχείριση της ατμόσφαιρας, των ηθοποιών και των χρόνων. Την ίδια ώρα σκάβει και τον λάκκο του όσο πιο κοντά φτάνει στη λύση του μυστηρίου, τρίβοντάς σου ασταμάτητα στη μούρη την άποψη ότι το τρίπτυχο πατρίς – θρησκεία - οικογένεια δεν είναι παρά η μάσκα αυτών που έχουν προδώσει και προδίδουν συνέχεια τα πιστεύω τους. Για να κάνει την μεγάλη ανατροπή δικαιώνοντας τα, μέσω της ηλικιακής αλλά όχι (Θεός φυλάξει) ουσιαστικής ανανέωσής τους, όταν στο τέλος το καλό επικρατεί του κακού κάνοντας χρήση ακριβώς των ίδιων τριών ιδανικών. Το κήρυγμα λέει ότι ο σωστός Αμερικάνος είναι αυτός που βάζει κάτω το κεφάλι και υπηρετεί το αλάνθαστο σύστημα, σίγουρος ότι στο τέλος θα δικαιωθεί κι όλος ο πόνος κι η απογοήτευση θα περάσουν γιατί άξιζαν τον κόπο. Οπότε δεν είναι περίεργο, που συμβαίνει ακριβώς αυτό.