2 Days in Paris (2007)

Στις Μάσες, όπως θα έχεις καταλάβει αν δεν έχεις την εντυπωσιασμένη εντύπωση ότι όποιος βάζει δυο λέξεις στη σειρά ξέρει και τι γράφει και πως το κάνει, σιχαινόμαστε τα spoilers (θα βρεις περισσότερα σε teaser που αναφέρουν μόνο τα ονόματα των πρωταγωνιστών) και τους πλοτριβιουάκηδες, και όποιος κάνει το λάθος να αναφέρει όνομα χαρακτήρα στην σύνοψη της υπόθεσης αναλαμβάνει να γράφει όλες τις κριτικές της βδομάδας μέχρι τα Χριστούγεννα. Αλλά η συγκεκριμένη ταινία δύσκολα κρίνεται χωρίς τέτοια (spoilers), παρακάτω. Επιπλέον, η συσσωρευμένη και στα γονίδιά μας ακόμα πείρα λέει ότι οι γυναίκες χωρίζουν τους άνδρες σε δυο κατηγορίες με την ίδια ταμπέλα, τους μαλάκες που είτε τις πηδάνε είτε όχι τις έχουν εντελώς γραμμένες (και τους βλέπουν στα υγρά όνειρά τους) και τους μαλάκες που δεν ανήκουν στη προηγούμενη κατηγορία (και αν τους βλέπουν είναι ως προσεκτικά ταξινομημένα αντικείμενα εκμετάλλευσης). Στη συνέχεια δε κάνω καμιά προσπάθεια να ξεχωρίσω τις επιγραφές.Οι Δυο Μέρες στο Παρίσι κουβαλάνε τη βαριά κληρονομιά των walk-and-talk-athons Before Sunrise (1995) και Before Sunset (2004) κυρίως στο οποίο η Delpy βοήθησε στον (αυτο)σχεδιασμό των διαλόγων, του Woody Allen της εποχής που έσπερνε ακόμα θύελλες στη Νέα Υόρκη, και του Buster Keaton που στο The Playhouse (1921) έγραφε, σκηνοθετούσε, πρωταγωνιστούσε και έπαιζε και την ορχήστρα και το ακροατήριο. Και καταφέρνουν να πάνε αρκετά, μεταμοντέρνα, βήματα παρακάτω, χωρίς τον εμετικό για ευαίσθητα στομάχια ρομαντισμό των ηλιοανεβοκατεβασμάτων, με την στυγνή οξυδερκή ειλικρίνεια του Allen να μοιάζει μπροστά τους χολιγουντιανός οικογενειακός παράδεισος της χρυσής εποχής, και με τη Delpy να συμμετέχει στη παραγωγή, να έχει γράψει και τη μουσική, και να έχει βάλει μέχρι και την οικογένειά της να παίζει την οικογένειά της. Και είναι η πρώτη ταινία που ομολογεί ότι, αν είσαι αρκετά ψυλλιασμένος για να ρωτάς, αυτός που η γκόμενά σου παραδέχεται ότι του 'κανε κάποτε μια πίπα είναι αυτός που της πήρε την παρθενιά. Ο άλλος που ισχυρίζεται ότι δεν είχαν απολύτως τίποτα χρησιμοποιούσε τα προφυλακτικά που σου λέει ότι είχε πάρει για σένα όταν δε σου κάθονταν στην αρχή. Κι ο άνετος κι ωραίος τρίτος που τον κατηγορεί για την παιδική πορνεία του πλανήτη είναι αυτός που την παράτησε στεγνά όταν τη βαρέθηκε. Και όλους έπρεπε να στους έχει γνωρίσει.

Αλλά μη βιαστείς να κολλήσεις πέντε αστέρια και να εκσπερματώσεις με κάτι Μέρες Παρισιού που καταφέρνουν επιπλέον να συμπιέσουν και εθνο-κοινωνικο-πολιτική άποψη, ξεκαρδιστικά κυνικά αστεία σε ρυθμό πολυβόλου που σφυράει ακόμα κι όταν βγει από το πλάνο, και ενίοτε σουρεαλιστικές καταστάσεις. Γιατί ακόμα και όταν μια γυναίκα γίνεται βάρβαρα αληθοφανής δεν έχει τραβήξει ούτε τη μισή κουρτίνα. Αφού στην πραγματικότητα κανείς άλλος δε φέρει την ευθύνη (οι γονείς, για παράδειγμα, είναι συνήθως κάθε άλλο παρά παιδιά της σεξουαλικής αχαλινωσιάς των σίξτις, όπως τους θέλει το σενάριο). Και αυτός που της πήρε τη παρθενιά δεν είναι μισονέρντ απίθανος αλλά παντρεμένος με παιδιά γυμναστής, και δε σε υπερασπίζεται απέναντί του αλλά παθιασμένα το αντίθετο. Και τα προφυλακτικά που τα φοράει σε σένα δε χρησιμοποιήθηκαν ποτέ κι ο άλλος, που ενώ κανόνιζες μαζί της σε πόση ώρα να βγείτε σου 'λεγε ότι κλείνει λιγάκι και τον τσιμπούκωνε επειδή είχε περίοδο, δεν ήταν καν άσχετος στην άλλη άκρη του ωκεανού αλλά ο φίλος σου. Και ο στενά πολιορκημένος τρίτος ήταν χοντρός πενηντάρης ή κακάσχημος που είχε κι άλλη παράλληλα, κι ακόμα θέλει να τον βλέπει. Και ο λογαριασμός δε κάνει ποτέ σούμα φυσικά εκεί.

Και η οπτική της (κάπου δικαιολογημένα) υπερφιλόδοξης (ας πούμε) δημιουργού παραμένει καθαρά γυναικεία μέχρι το (φαινομενικά ζαχαρωμένο) τέλος, με αντοχή ανεξάντλητη όσο και το παραμύθιασμα που σου ρίχνει όταν όλη τη σούμα την έχεις καρατσεκάρει και ζητάς να τη παραδεχτεί. Αν λοιπόν είσαι μαλάκας και δε κατανοείς το μεγαλείο της (σε πείσμα του σύμπαντος που συνωμοτεί εναντίον της) ανωτερότητάς της που συνθέτουν όλα τα παραπάνω, και ακόμα πιο μαλάκας και επιμένεις να βλέπεις ανδρικές καλές νεράιδες που βάζουν μπόμπες σε ανθυγιεινά φαστφουντάδικα (το σουρεάλ που λέγαμε) αντί να γίνεσαι μαλάκας, τότε μπορεί και να μείνει μαζί σου επειδή βαρέθηκε τους μαλάκες και με τον όρο να γίνεις ο μεγαλύτερος του γαλαξία ever. Κι' αυτό, φίλε, είναι το καλύτερο που μπορείς να ελπίζεις άμα δεν είσαι μαλάκας. Στο σενάριο και όχι μόνο.