Control (2007)

Το κόλλημα με τους στίχους, οι μουσικές επιρροές, η μπάντα, η υπαλληλική αγγαρεία για το μεροκάματο, ένας βιαστικός γάμος, ένα παιδί, το συμβόλαιο, οι περιοδείες, η άλλη γυναίκα, οι κρίσεις επιληψίας, τα φάρμακα, τα αδιέξοδα, το "χάσιμο" πάνω στη σκηνή, η κατάθλιψη, ο βρόγχος που του δίνει τη μόνη ελπίδα: να πει το μεγάλο αντίο στα 23 του...Αιχμηρά απαισιόδοξη καταγραφή της ζωής του ιδανικού αυτόχειρα μιας ολόκληρης γενιάς, το σκηνοθετικό ντεμπούτο μεγάλου μήκους του Anton Corbijn (όχι τυχαία, ο φωτογράφος που απαθανάτισε τις πλέον κλασικές πόζες των Joy Division στις αρχές του '80) απαλλάσσει από το λούστρο του ροκ μύθου τη μορφή του Ian Curtis και περπατά χεράκι χεράκι με το Jude (1996) του Winterbottom στην κατηγορία... θανατερό βρετανικό ψυχόδραμα. Τα υλικά μοιάζουν τόσο! Αποπνικτική ατμόσφαιρα "επαρχίας", γήινα κόμπλεξ που σιγοτρώνε κάθε εσωτερική δύναμη, αποχρωματισμένη αίσθηση τραγωδίας στον αέρα. Και, πάνω απ’ όλα, το πένθος που ταίριαξε στον Curtis σα σκιά του κορμιού του, για ν' αποδοθεί ιδανικά από τον Sam Riley, τόσο όταν η κάμερα τον παρακολουθεί σχεδόν άστοχα, στις πιο αμέριμνες στιγμές της καθημερινότητας, όσο και στις σχεδόν τρομακτικές συναυλιακές σεκάνς, όπου η ομοιότητα του πρωταγωνιστή προκαλεί ρίγη.

Με καδραρίσματα που μαρτυρούν την καλλιτεχνική του καταγωγή, ο Corbijn αποφεύγει κάθε παγίδα βιογραφικής τυμβωρυχίας, σκοτεινιάζει με φυσικότητα το τοπίο της ψυχής του ήρωά του και θυμάται πως πρέπει να σε συγκινήσει πάνω στην κόψη του νήματος με τη ζωή, υπό τους ήχους του Atmosphere κι ένα σχεδόν μεταφυσικό φευγιό που τα κάνει όλα στάχτη. Ναι, ο Ian Curtis ήταν μόλις 23ων ετών. Και το πέρασμά του από τούτο τον κόσμο δεν ήταν από εκείνα που γεννούν ιστορίες συναρπαστικές, που φτιάχνουν είδωλα, που αξίζουν μια θέση στη μνήμη σου. Η πορεία του (μαζί με το φιλμ), όμως, σ’ αυτή την απομίμηση ζωής, θα σου μάθει αρκετά για το τι σημαίνει να χάνεις τον έλεγχο. Μπας και βγεις από την εφηβική σου "παραμύθα", που σου λέει πως οι στίχοι του Curtis αρκούν για να βρεις την απάντηση. Εάν ανήκεις σ’ εκείνους, το Control δεν είναι μια ταινία που θα σου ανήκει. Ποτέ.