Du Levande (2007)

Η μη επικοινωνία του πολίτη με το «ανθρώπινο», αστικά φορεμένο πάνω μας σύνολο, δημιουργεί αμέτρητες βινιέτες ελάχιστων λεπτών, που φωνασκούν ενορχηστρωμένα προς τη συνείδηση του θεατή: Που πάμε;Επτά ολόκληρα χρόνια μετά τα Τραγούδια από το Δεύτερο Όροφο, ο Roy Andersson δεν κάνει τίποτε περισσότερο από το να ρίχνει μια από τα ίδια... μπετά φουτουρο-παλιακού στιλιζαρίσματος, για να προσθέσει περισσότερους ορόφους σ’ ένα οικοδόμημα που αμφιταλαντεύεται με τα ρίχτερ συνοχής για μεγάλου μήκους ταινία, αλλά, και πάλι, σε σώζει διότι το σουρεάλ του χιούμορ δεν το κουνάει από το ρετιρέ!

Ακριβώς όπως και με την προηγούμενη ταινία του, αυτό το zombie nation Tati-κού συμπεριφορισμού δίνει ρέστα εκκεντρικότητας, θλίψης, φαιδρότητας και downbeat τόνων, αλλά στα 95 λεπτά κοπιάζει ν’ ανέβει τις σκάλες ως το τέλος και χτυπάει κουδούνι για να ξαποστάσει όπου βρει. Μέσα στην όλη παραζάλη της αποσπασματικότητας, τα θετικά ευρήματα μπλέκουν με την πλήξη ως θεσμό, πια. Λιγοστές είναι οι φιγούρες που θα κάνουν ταίρι με τη συμπάθειά σου, αλλά από το χλόμιασμα θα αποδράσεις με μιάς στην... εν κινήσει σεκάνς της νιόπαντρης ονείρωξης μιας καρδιοχτυπημένης για έναν rock star κοπελίτσας.

Ως ρεζουμέ, συνεπής σ’ αυτό που κάνει ο Andersson και μοναδική η εικαστική του γραφή στο παγκόσμιο σινεμά. Ευτυχώς, όμως, που δε βγαίνει να παραστήσει και τον μέγα «εργολάβο», γιατί εκεί το μπουζούριασμα και την απόχη δεν θα τα γλίτωνε...