El Greco (2007)

Λίγο πριν αντιμετωπίσει την Ιερά Εξέταση, ο Δομήνικος Θεοτοκόπουλος θυμάται τα νιάτα του.Αφημένος ολοκληρωτικά στον αφηγητή του, ο Γιάννης Σμαραγδής αφαιρεί την αφηγηματικότητα απ' τις εικόνες του, υποβιβάζοντάς τες σε δραματουργικά ανεπαρκή καρτποσταλικά ενσταντανέ στιγμών-κλειδιά της ζωής του μεγάλου Έλληνα ζωγράφου, που φροντίζουν να υπογραμμίζουν το "Έλληνα" μέχρι ν' αρχίσουν να ματώνουν τ' αυτιά σου. Μπας και πάψεις να δίνεις σημασία στο τουρλουμπούκι των γλωσσών, που αλλάζουν απ' τα Ισπανικά στα Αγγλικά στα ελάχιστα Ελληνικά και πίσω στα βλαχοεγγλέζικα χωρίς συνοχή ή σχέδιο (που να βγάζει νόημα τουλάχιστον), ή τον άπλετο χώρο για κανιβαλισμό του λανθάνοντα ομοερωτισμού ανάμεσα στον Greco και τον Ιεροεξεταστή του.

Έχοντας βάλει την ταφόπλακα στις όποιες ελπίδες για συμμετοχή στα Όσκαρ στην κατηγορία του μη αγγλόφωνου, ο Σμαραγδής μάλλον οδεύει για παρόμοιες φουρτούνες περί ελληνικότητας (αν ισχύει ακόμη) και στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, περιορίζοντας την ταινία σε δευτερεύον τεραίν ευρωπαϊκών βραβείων, που αμφιβάλλω αν θα συγκινηθούν μονάχα απ' τον ζήλο και την αφοσίωση του δημιουργού, την συγκρατημένα πλουσιοφανή σε σημεία παραγωγή, τις σχιζοειδώς άνισες ερμηνείες, ή τα απαράδεκτα ψηφιακά εφέ που σου βγάζουν το μάτι με το ερασιτεχνίζον κιτς μεγαλείο τους στις λίγες, αλλά αξέχαστες εμφανίσεις τους, και ζημιώνουν ανεπανόρθωτα μια δουλειά που αποκτά σποραδικά παλμό, βασικά χάρη στο μεγαλόσχημο της έμπνευσής της όπως την εκκρίνει το βιογραφούμενο υποκείμενό της, και μερικές χαριτωμένες σκηνές που συνδυάζουν το οπτικό στυλ της ταινίας, με κορυφαίες στιγμές του Δομήνικου Θεοτοκόπουλου.