In the Valley of Elah (2007)

Ένας αποστρατευμένος στρατονόμος πληροφορείται ότι ο γιος του γύρισε από το Ιράκ αλλά εξαφανίστηκε και κινδυνεύει να κηρυχτεί λιποτάκτης."Freedom is on the march and America is more secure" ακούγεται να λέει, στην αρχή, o Dumbya σε μια από τις φορές που πιπίλαγε τη γλυκιά καραμέλα της οξυμωρής φράσης-σύλληψης για τους στρατιώτες του που χάσανε τη ζωή τους στο Ιράκ. Και ο Paul Haggis που ξέρεις πια ότι προτιμάει να έχει νόημα από το να το προσποιείται, καταλαβαίνεις και με τι θα αναμετρηθεί στη συνέχεια της Κοιλάδας του Ηλά (2007). Συνέχεια μη ενδεδειγμένη για όσους προτιμάνε να διακρίνουν σοβαρότερα θέματα στους αντικατοπτρισμούς (των χιλιοτραγουδισμένων από τις Μάζες) ιρανικών ερήμων.

Βασισμένο σε πραγματική ιστορία, το σενάριο του Haggis ρέει σαν αστυνομικό θρίλερ και είναι το πιο ώριμό του μέχρι τώρα, με χαρακτήρες που δε χρειάζονται παρελθόν για να (παρα)γίνουν αληθινοί, δεν έχουν μονοδιάστατες προσωπικότητες, έχουν διακριτά ήθη και αρχές (χωρίς απαραίτητα την αγνότητα που συνοδεύει συνήθως τέτοιους όρους) και μπλέκουν σαν αποτέλεσμα σε συνεχόμενες εσωτερικές και εξωτερικές συγκρούσεις, μεταξύ τους και με την πραγματικότητα. Προσθέτοντας και μικρές παράλληλες ιστορίες που ξέρει να χειρίζεται όσο λίγοι, ο σκηνοθέτης δε χάνει ποτέ το focus αν και με λιγότερη συνέπεια απ' ότι στο Crash (2004), παρόλο που ήταν τελικά το ισχυρότερό του ατού (αλλά και αυτό που δέχτηκε τις περισσότερες επιθέσεις). Πιο εξώφθαλμα στον τίτλο που θα πρέπει να έχεις περάσει μια εκπαίδευση με παραλλαγή ερήμου για να διακρίνεις τι υπονοεί. Στους πιο χαμηλούς τόνους βοηθάει και ο συγκλονιστικότατος Tommy Lee Jones που μόνο με τα θλιμμένα μάτια, το σκαμμένο πρόσωπο και την κουρασμένη αλλά σταθερή φωνή έχει ήδη παρουσιάσει όλο το παρελθόν του ήρωά του και προχωράει την ιστορία του ακόμα και στα πλάνα που παραμένει αμίλητος. Στο ρόλο του βέβαια, ο εκτός των άλλων και συμπαραγωγός, προόριζε τον Clint Eastwood και απέναντί του έχει βάλει αντίστοιχα την Charlize Theron βάζοντας και μια αχρείαστη και κάπου κουραστική (και ξανασερβιρισμένη) προσπάθεια να τη νορμαλοποιήσει.

Αν έφτασες κατευθείαν στο συμπέρασμα, αυτό είναι ότι ο Haggis καταπιάνεται με θέμα μη αρεστό περισσότερο κι απ' το Flags of Our Fathers (2006) κι έχει το θάρρος να το υπογράψει και σκηνοθετικά. Και ότι τα καταφέρνει άριστα, απέναντι σε έτοιμους να χαρακτηρίσουν μελόδραμα και τσόντα με τον Γκουσγκούνη με την οποία συνδέεται μέσω έξι βαθμών συγγένειας, είναι ένας μικρός θρίαμβος. Που μπορεί και να μεγαλώσει. Πάλι.