The Nanny Diaries (2007)

Απόφοιτη κολεγίου συναντά μια μέρα στο πάρκο δουλειά νταντάς για πλούσια νεοϋορκέζικη οικογένεια.Το έγκλημα μιας νταντάς είναι να γαντζωθεί συναισθηματικά με το παιδί που φροντίζει, όπως φιλοδοξεί να σου μάθει με τη βραχνή φωνούλα της η Scarlett. Και το έγκλημα μιας δημιουργικής ομάδας είναι να θέλει κάνει mainstream ταινία ένα βιβλίο που συνοψίζει σε στερεότυπα την εμπειρία δύο νταντάδων από τις πλουσιογειτονιές του Manhattan, όπως σου μαθαίνουν με τη βαρύτονη φωνάρα τους οι Μάσες. Αυτό λοιπόν που βλέπεις σε κάθε πάνινη σελίδα των Ημερολογίων δεν είναι ο κώλος της πιο αφράτης πιτσιρίκας σταρ όπως σε αφήνει να ελπίζεις η προώθηση, ούτε ο πιο κώλαρος της Alicia Keys όπως σε αφήνει να ελπίζεις η φαντασία σου. Αλλά το ντουέτο του επιτυχημένα περιθωριακού American Splendor (2003) να κοντράρεται με τους παραγωγούς των πιο φιλόδοξα αποτυχημένων και των πιο αποτυχημένα προωθημένων φιλόδοξων προσπαθειών των τελευταίων χρόνων στην Αμερική. Έτσι αυτό που θα μπορούσε να είναι η αιχμή της ταινίας, η περιγραφή του τυπικού δείγματος εκ των έσω στο στιλ του Thank You for Smoking (2005) για παράδειγμα, αμβλύνεται σε βαθμό να μη μπορεί να σφάξει ούτε καρδιά μαρουλιού προσπαθώντας να γίνει το this year's Devil Wears Prada (2006). Και αυτό που παραδίνουν οι Springer Berman & Pulcini στη διανομή των Weinstein είναι εγκληματικά φορμουλαϊκοί χαρακτήρες που ουσιαστικά δεν έρχονται από πουθενά και δε πάνε πουθενά (με αποτέλεσμα να ξεχωρίζει σα τη μύγα στο γάλα η μαύρη Alicia με τη... ζωή) και από πάνω χολιγουντιοποιούνται (βλ. αμετανόητες σκύλες μετανοούν για ψύλλου πήδημα), ένα κάρο "έξυπνες" εκβιασμένα εμβόλιμες πολιτιστικές αναφορές που δε πιάνει κανένας και δε χρησιμεύουν σε τίποτα (ξαφνικά εμφανίζεται μια ομπρέλα και πετάει η νταντά στο πουθενά), απαράδεκτα μέσου όρου ενδυματολογικές επιλογές, και ένα απόλυτο συναισθηματικό κενό που το κάνει κενότερο η φυσικά κακή ψυχρή κι αχώνευτη Laura Linney σε ταιριαστό ρόλο (σκύλας που λέγαμε).