Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης 2007: Τα βραβεία

Οι μέρες που είχαν γεύση από καραμέλα κανέλας τελείωσαν για το 48ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, το διεθνές φεστιβάλ με τις τούρκικες τουαλέτες στα γραφεία καλωσορίσματος, διαπίστευσης και δημοσίων σχέσεων, αλλά και στο πιο διεθνές και για δεύτερη χρονιά σε δική του αποθήκη Industry Center, με την παγωνιά και τον πανάκριβο καφέ του.

Αν και περισσότερο ενδιαφέρον θα είχε να μάθει κανείς πόσα από τα πληρωμένα εισιτήρια έμειναν έξω απ' τις προβολές τους επειδή οι δικαιούχοι τους δεν κατάφεραν να φτάσουν στις αίθουσες μέχρι και δέκα λεπτά μετά τις ενάρξεις των ταινιών (απαγόρευση εισόδου που παρουσιάζεται ως αποτέλεσμα παραπόνων για ενοχλητικούς αργοπορημένους, αλλά δεν συνοδεύεται από αντίστοιχη για πρόωρη έξοδο απ' την αίθουσα που θα μπορούσε να προκαλέσει ίδιες και χειρότερες οχλήσεις), στο γενικό σύνολο το φεστιβάλ σημείωσε αύξηση της τάξης του 10% περίπου, δείγμα ότι η ολοένα και αυξανόμενη καλεσμένη γκλαμουριά που έφερε η διοίκηση Μουζάκη, έχει τα αποτελέσματά της. Όπως είχαν και τα τρία κεντρικά αφιερώματα στον Νικολαΐδη (απ' το Ελληνικό Πρόγραμμα), τον Ναρούσε (απ' τις Ημέρες Ανεξαρτησίας) και τον Καρανφίλ (απ' τις Ματιές στα Βαλκάνια), που έδωσαν την ευκαιρία στους θεατές να ανακαλύψουν (ή να θυμηθούν) εικόνες και ιστορίες που τους έκαναν να βγαίνουν εκστασιασμένοι απ' τις αίθουσες.

Πάλι καλά δηλαδή, γιατί στις καινούριες ταινίες, αν τα πράγματα πέρσι ήταν απογοητευτικά, φέτος είναι μάλλον ανησυχητικά, και πριν το ρίξεις στη δική μου γκαντεμιά, δεν νομίζω ότι θα βρεις κανέναν να σου πει, ότι όση απ' τη φετινή παραγωγή έκανε βόλτα στις προβλήτες, ήταν κάτι καλύτερο από φτωχή. Πολύ περισσότερο βέβαια για την ελληνική, στην οποία, απ' την Αθήνα ακόμη, ξεχώριζαν το Valse Sentimentale (2007) της οικογένειας Κωνσταντίνας Βούλγαρη και η διόρθωση (2007) του (πιο badass με το κοντό μαλλάκι φέτος) Θάνου Αναστόπουλου, που παρά τους φανατισμένους επαίνους που μάζεψαν, άφησαν τον υπογράφοντα παγερά αδιάφορο, αλλά σύμφωνο με την άποψη ότι είναι οι καλύτερες του τσουβαλιού, με τον ίδιο τρόπο που μπορείς να θεωρήσεις καλύτερο της χαβούζας, το πρώτο σου σφιχτό κομψοτέχνημα μετά από περίοδο διάρροιας.

Αυτές είναι πάντως οι ταινίες μας κι απ' αυτές θεωρητικά πρέπει να διαλέξεις, αν και στην ΠΕΚΚ, την ώρα της ψηφοφορίας για το βραβείο της, παραλίγο να κυριαρχήσει μια άλλη άποψη, πιο κοντινή στην πραγματικότητα του θεατή απ' όσο θα μπορούσε να αντέξει η αρτηριοσκλήρυνση της Ένωσης: η αποχή. Κι αν οι κριτικοί μπορούσαν να μην δώσουν βραβείο αλλά έδωσαν (σε κάτι πειραματικό, που μάλλον δε θα δεις κι ούτε πρόκειται να θυμηθείς), η επιτροπή του DigitalWave 02 έπρεπε να δώσει αλλά δεν, ακυρώνοντας στην ουσία το βραβείο κόβοντάς το στα τρία (και μαζί το ξεροκόμματο των 15 χιλιάδων ευρώ σε ψίχουλα των τριών τάλιρων). Οι δε κριτές του διεθνούς τίμησαν την ελληνική διαμονή τους με το βραβείο σεναρίου στη διόρθωση, με το γυναικείας ερμηνείας στην Άννα Λαλασίδου και την ταινία Έλλη (2007), και με το ανδρικής και το ειδικό της επιτροπής, στον Σπύρο Σταθουλόπουλο και το PVC-1 (2007). Το τελευταίο κέρδισε και το διεθνές βραβείο κοινού, με αυτό της επιτροπής να πηγαίνει όπως αναμένονταν στο Ώριμο Στάχυ (2007) του Τσάι Σανγκτζούν, και με το αντίστοιχο (κοινού) του ελληνικού τμήματος να πηγαίνει εύλογα στον El Greco (2007), του οποίου η Ποιότητα αναμένεται να εξυμνηθεί και αύριο στα Κρατικά. Στα οποία περιμένουμε ως πολυπόθητη έκπληξη την ανακήρυξη του Σάκη Ρουβά όχι μόνο ως ερμηνευτή, αλλά και ως καλύτερου τέτοιου της χρονιάς.