Beowulf (2007)

Ατρόμητος τερατοφάγος φτάνει σε βασίλειο της μεσαιωνικής Δανίας, για να το απαλλάξει από τέρας που μισεί την ηχορύπανση, αλλά τον αποπλανεί η τερατομάνα και του χαρίζει το θρόνο του βασιλείου, μαζί με την απειλή καινούριου μπάσταρδου.Δεν ξέρω πόσο μπορεί να χάνει στην κανονική οθόνη (φαντάζομαι αρκετά), ή πόσο μπορεί να κερδίζει στην τρισδιάστατη IMAX (φαντάζομαι αρκετά), αλλά στην Real D που (για ευνόητους λόγους) μας την έδειξε η Village, η συνέχεια του αγώνα του Zemeckis να φτάσει στα άκρα το motion capture που είχε δοκιμάσει στο The Polar Express (2004) κι αργότερα βελτιώθηκε στο Monster House (2006), προσφέρει ένα απολαυστικό υπερθέαμα που εκτός του ότι το παίρνεις μαζί σου στο βιβλίο των εμπειριών σου, δικαιώνει την επιλογή της τεχνικής ως εργαλείο απόδοσης του απαιτητικού fantasy του μεσαιωνικού αγγλικού ποιήματος, για μια πιο συγκρατημένη στο budget και πιο αυστηρά οριζόμενη απ' τον σκηνοθέτη κατάσταση, όσο το δυνατόν κοντινότερη στη μεγαλειώδη υπερπαραγωγή τύπου Δαχτυλιδάρχοντα, και όσο το δυνατόν μακρινότερη από το μπιμουβιάρικο χάος των προηγούμενων αποπειρών απόδοσης του μύθου.

Στοχευμένος στο κοινό του multiplex με συγκρατημένες σεναριακές προθέσεις και όσο το δυνατόν περισσοτέρη φάση κι αφασία δράσης, ο Beowulf είναι αρκούντως ατμοσφαιρικός και επικός, με μια γοητευτική ισορροπία παραμυθιού και γοτθικού ξεκοιλιάσματος γύρω απ' την εύπεπτη αλληγορική προσέγγιση του θελκτικού της εξουσίας και του βρώμικου της υστεροφημίας. Με κάποιες επιλογές να βγαίνουν κατά λάθος κωμικές (ή homage-ικές στον Austin Powers αν θες), και το ενδεχόμενο να μπερδέψει το κοινό όντας συγχρόνως ματωμένο και χρωματιστό, το παραμύθι του Beowulf δείχνει ότι η τεχνική του Zemeckis έχει κάνει τεράστια βήματα μπροστά, και ακόμα περισσότερο ότι μπορεί τεραστιότερα στο μέλλον. Για την ώρα, περνάει σίγουρα το όριο του φιλμικού αξιοπερίεργου, σου μεταφέρει όμως μια αύρα τεχνολογικής αμηχανίας.