Se, Jie (2007)

Στη κατεχόμενη από τους Γιαπωνέζους Σαγκάη, Κινεζούλα που την εκμεταλλεύονται όλοι ξεσκίζεται στο πήδημα με καθεστωτικό που τον κατασκοπεύει.Ο Ang Lee έχει βαρεθεί να δηλώνει εδώ και καιρό ότι η Ποθοπροσοχή (2007) του είναι πολύ κινέζικη για δυτικά ακροατήρια. Και διαβάζοντας και τη συνέχεια, βλέπεις ότι ενώ στη Δύση η ταινία προβάλλεται σε περιορισμένα και σινεφίλ ακροατήρια με περιθωριοποίηση ενισχυμένη από την οριακή ακαταλληλότητα ορισμένων σκηνών της, στην Ασία παίζει σα δράμα εποχής για ευρύτατο κοινό (στην Κίνα έκανε το σαββατοκύριακο ένα από τα μεγαλύτερα ανοίγματα της χρονιάς) αδιαμαρτύρητα λογοκριμένη στα 9 από τα 157 λεπτά της διάρκειάς της. Αν βάλεις τώρα ότι από τη μια ο σκηνοθέτης δηλώνει ότι το σεξ είναι (προσφυώς) η κορύφωση του φιλμ και δε διαψεύδει τις (ευτυχείς) φήμες ότι είναι και απροσποίητο, ενώ από την άλλη καλοβλέπει την κινέζικη αγορά σαν εν δυνάμει τη μεγαλύτερη του πλανήτη (όπως και όλος ο υπόλοιπος πλανήτης φυσικά), αισθάνεσαι λίγο σαν ιθαγενής που του πασάρουν χάντρες για διαμάντια έξι καρατίων.

Το προκρούστειο δράμα έχει βασιστεί σε σύντομη απολίτικη ιστορία της απολίτικης Eileen Chang και την παραγεμίζει με σκηνές όπως τις διαβόητες στο τραπέζι του mahjongg. Εκεί, μέσα από μαεστρικές αδιάκοπες κινήσεις της κάμερας, παρακολουθείς τις λεπτομέρειες των κομματιών και τις στρατηγικές των χαρακτήρων που τα κινούν, όσο φλυαρούν, για κάνα τέταρτο κάθε φορά. Και το πρόβλημα είναι ότι η κάθε γαμημένη λεπτομέρεια που μετράει, σύμφωνα με το επαναλαμβανόμενο μότο του φιλμ, δεν έχει απολύτως τίποτα πίσω της και παραμένει γυμνή όσο το μαραζωμένο τσουτσούνι του Tony Leung την ώρα που υποτίθεται γαμάει ασυγκράτητα σαδιστικά τη πιτσιρίκα. Έτσι, στο πρώτο δεκαπεντάλεπτο του παιχνιδιού το φόντο είναι απλούστατα ότι η μικρή είναι άσχετη και στο δεύτερο ότι η κυρία παρεμποδίζει τον κύριο να.. σπρώχνει τη δεσποινίδα. Κι αν ατύχησες και δε ξέρεις από ματζόγκια καρντιά μου και δε μιλάς και κινέζικα να υπερβείς την αλλού γι αλλού μετάφραση (τουλάχιστο στη προβολή του Πανοράματος), μην ανησυχείς, θα 'χεις την ευκαιρία να αποκοιμηθείς σε τουλάχιστο μιάμιση ώρα ακόμα όσο ο Ang Lee χρησιμοποιεί μια ολόκληρη περίοδο και μια ολόκληρη μεγαλούπολη σα θέα από το παράθυρο της κρεβατοκάμαρας όπου οι πρωταγωνιστές του βγάζουν τα μάτια τους.

Η εξαιρετική φωτογραφία του βασικού συνεργάτη του Alejandro González Iñárritu, Rodrigo Prieto, η ερμηνεία της πρωτόβγαλτης Tang που επιλέχτηκε από χιλιάδες για να τη βασανίζει ατελείωτα ο Lee στα γυρίσματα, και το κάπου ενδιαφέρον ασιατικό σαδομαζοχιστικό twist σε ένα μοτίβο που έχει στηρίξει από Notorious (1946) μέχρι Black Book (2006) δε μπορούν να σώσουν ένα φιλμ που θεωρεί πιο απαραίτητο να επιδείξει καμιά κατοστή φορές σημάδια από κραγιόν σε ποτήρια και φλυτζάνια αντί να υποθέσει τουλάχιστο αν οι αντιστασιακοί είναι μαοϊκοί ή του κουομιτάνγκ και τι παθιάζει τον δοσίλογο. Α, και οι επίμαχες σκηνές, παρά τα αεροπλανικά της κάμερας και το καμασουτρικό του στησίματος, είναι εξίσου αδιάφορες.