Michael Clayton (2007)

Πρώην παντρεμένος και πρώην δημόσιος κατήγορος, από οικογένεια αστυνομικών, κάνει τον διακανονιστή για τις βρώμικες υποθέσεις δικηγορικής εταιρείας ενώ, περίεργα, είναι βουτηγμένος στα χρέη.Στην εισαγωγική σκηνή του Michael Clayton (2007) ο πρωταγωνιστής καλείται να καθαρίσει άλλη μια φορά για λογαριασμό πλούσιου στριμωγμένου από το νόμο. Αλλά προτού μάθεις οποιαδήποτε λεπτομέρεια πέφτει.. φλασμπάκ και όταν στο τέλος ξαναφτάσεις στην αρχή ο στριμωγμένος έχει, περίεργα, ξεχαστεί. Και γεμάτη τέτοιες περιέργειες που χωράνε ακόμα και στην σύντομη περίληψη και στην εισαγωγική σκηνή είναι η ιστορία που αφηγείται ο (βασικός) σεναριογράφος της τριλογίας του Bourne στη πρώτη του προσπάθεια να περάσει και πίσω από την κάμερα. Ιστορία που μοιάζει κι αυτή βασισμένη σε νουβέλα αλλά απλά σου ζαλίζει τον έρωτα με παραληρήματα και πλοκές που δεν φιλοδοξούν να περιορίσουν τον χείμαρρο κάποιας λογοτεχνικής έκφρασης αλλά να σε ψαρώσουν με ακαταλαβίστικες και πομπώδεις παπαριές. Και προσπάθεια που μοιάζει εμπνευσμένη από τη βαριά σχετική κληρονομιά των 70s και τη ματιά του Sidney Lumet ή του Sydney Pollack (που κρατάει εδώ δευτεραγωνιστικό ρόλο) αλλά απλά προσομοιάζει αυτής του Steven Soderbergh (που έχει ρόλο στην παραγωγή) στην ψευτομαεστρική αισθητική και την επίφαση κοινωνικής συνείδησης.

Credit θα πρέπει να δώσεις στον Gilroy για την, θεωρητική έστω, αγωνία γιατί σε συνθήκες βουτηγμένες στην εταιρική διαφθορά δεν υπάρχουν περισσότερα βαθιά λαρύγγια (παρά μόνο στις πίπες) και την, εξίσου χαμένη στο δρόμο της ευκολίας, πρόθεση για κάτι σεναριακά δύσκολο (η σκηνή της αρχής για παράδειγμα υπονοεί την απόφαση του ήρωα να τα παρατήσει, με τον τρόπο που ουσιαστικά δεν κάνει τη δουλειά του). Καλή είναι και η φωτογραφία του Robert Elswit που φαίνεται να κουβαλάει μαζί του τελευταία, και σε καλύτερες προσπάθειες, ο George Clooney (βλ. Syriana (2005), Good Night, and Good Luck. (2005)), ενώ η εξίσου καλή ερμηνεία του τελευταίου φαίνεται επίπεδη απέναντι σε αυτές του Tom Wilkinson κυρίως και της Tilda Swinton που αναλαμβάνουν να ζωντανέψουν, σε λιγότερο χρόνο, τις φιγούρες μεγαλοθεσιτών με και χωρίς συνείδηση αντίστοιχα. Αλλά γενικά το ότι η παραγωγή πλασάρεται, και ταμειακά, ανάμεσα στις καλύτερες της χρονιάς στην Αμερική, μόνο η μετριότητά της μπορεί να το εξηγήσει.