Paranoid Park (2007)

Νεαρός skater σκοτώνει νυχτοφύλακα εξ αμελείας. Δε λέει το παραμικρό σε κανέναν, ούτε και αποδέχεται την ενοχή του όταν η αστυνομία βρίσκει τα ίχνη του.Υπάρχει ένα τραγούδι των The The, του οποίου ο τίτλος και μόνο εμπεριέχει ότι μου μετέδωσε αυτό το φιλμ σε σχέση με το δημιουργό του. Λέγεται Jealous of Youth. Εδώ θα μπορούσε να τελειώνει η κριτική του Paranoid Park. Αλλά σηκώνει περαιτέρω συζήτηση το εγχείρημα, που συγγενεύει θεματικά και αισθητικά με το αριστουργηματικό του Elephant (2003). Σαν σταθερή αξία, ο Gus Van Sant δείχνει και πάλι την ανοχή του απέναντι στο ανεγκέφαλο teen angst της εποχής, θαυμάζοντας από μια σκοπιά αυτά τα είδωλα μηδενισμού της νιότης που φθονεί, προσδίδοντάς τους διαστάσεις λατρευτικές μέσω του φακού του Christopher Doyle, αλλά και με ένα contrast λυρισμού που χτυπάει κόκκινο ως αξιοπερίεργο και μόνο στις σεκάνς όπου κάποιες κλασικές φελινικές μελωδίες του Nino Rota συντροφεύουν τον ήρωα. Από δίπλα, σα να θέλει να καταραστεί ολόκληρο το είδος των slackers που σιγοτρώνε οτιδήποτε θετικό από την αμερικανική κοινωνία, λες και έχουν βαλθεί να την ξεκάνουν με την απάθειά τους και μόνο, ο Van Sant σνομπάρει τους νεαρούς ήρωές του και δεν προσφέρει καμία διέξοδο ή ένα ψήγμα λυτρωτικής δύναμης να λάμψει πάνω από το προσκεφάλι τους, αφήνοντας το συναίσθημα του θεατή να αιωρείται στην αμηχανία του.

Σαν μια ωδή στη μη επικοινωνία μιας ολόκληρης γενιάς με τον κόσμο ο οποίος... την έφερε στον κόσμο, το Paranoid Park ναρκισσεύεται με την εικόνα του ακριβώς όπως ένας σημερινός πιτσιρικάς θα ξεφύλλιζε ένα trendy ανάγνωσμα σε αναζήτηση ιδανικών ή έστω αισθητικών προτύπων ταύτισης, αλλά καταλήγει να μοιάζει... συνεργός στο έγκλημα. Σουρεάλ; Σχεδόν όπως η ζωή.