AVPR: Aliens vs Predator - Requiem (2007)

Κάπου στο επαρχιακό Κολοράντο πέφτει σκάφος πήχτρα στα facehuggers και το νέο υβριδικό είδος Predator/Alien που θα καλλιεργηθεί στους ανύποπτους κατοίκους βολικά διπλανής πόλης. Eντωμεταξύ, ένας Κυνηγός ξεκινάει για.. κυνήγι.Στις συγκρίσεις, το AVP2 (2007) έχει έναν εύκολο αντίπαλο, το προηγούμενο VS, και κάποιους πολύ δυσκολότερους, τα τελειωμένα προηγούμενα ιστορικά franchises της Fox. Και παρόλο που φυσικά δε μπορεί να συγκριθεί με όσα θεμελίωσαν τα εμπορικά σήματα, μπορείς να πεις ότι είναι ένα σκαλοπάτι παραπάνω από την πομπώδη δουλειά του Paul W.S. Anderson στο AVP: Alien vs. Predator (2004). Κάπως όπως ο James Cameron βούτηξε στο αίμα το Alien (1979) του Ridley Scott στους Aliens (1986), εδώ οι πρωτοεμφανιζόμενοι αδερφοί Strause χρησιμοποιούν τη προφανή τους πείρα στα εφέ κι ένα κάποιο σκοτάδι που καλύπτει τον προϋπολογισμό για να προσφέρουν το λουτρό που περίμεναν, ανικανοποίητα, οι φανς από το προηγούμενο επεισόδιο, με βάση ένα γλυκά σχηματικό και ευθύ σενάριο που διαφοροποιείται από το σωρό στην εξόντωση με συνοπτικές διαδικασίες χαρακτήρων που δε φαντάζουν τόσο υποψήφια θύματα (όπως διαπιστώνεις από την εισαγωγή ακόμα). Βέβαια τα υπεραγαπημένα τερατάκια είναι κατά τα άλλα υπερχρησιμοποιημένα (με μικρή εξαίρεση το Predalien -- έμπνευση του Anderson) και η παραγωγή δε κάνει και πολλά να τα προστατέψει από την έκθεση ή τη γελοιοποίηση σε κάποιες σκηνές. Και οι αντιπαραθέσεις τους είναι περιορισμένες χωρίς να καταλαβαίνεις ποτέ την έκτασή τους (i.e. πόσα Aliens απομένουν για γδάρσιμο, πάστωμα, και κρέμασμα από το νταβάνι). Ενώ ο ερασιτεχνισμός της σκηνοθεσίας, σε όλα τα υπόλοιπα βασικά, είναι φως φανάρι.