Charlie Wilson's War (2007)

Το 1980, ο Charlie Wilson, γερουσιαστής του Τέξας, με συντροφιά στριπτιτζούδες και κοκαΐνες σε τζακουτζάρα ξενοδοχείου του Λας Βέγκας, βλέπει στην τηλεόραση τον Dan Rather σε ανταπόκριση από το Αφγανιστάν. Και συγκινείται.Αν έχεις δει το trailer του Charlie Wilson's War (2007) τότε, οπτικά, η υπόλοιπη ταινία δεν έχει τίποτα συναρπαστικό να σου προσφέρει εκτός από κατά βάση αρχειακά πλάνα, δεμένα λίγο άτσαλα με φρέσκα, που καταγράφουν την πτώση σοβιετικών ελικοπτέρων και αεροσκαφών πάνω από το Αφγανιστάν και συνειρμικά και αυτή όλης της κομμουνιστικής υπερδύναμης. Πτώση που προκάλεσε ο Wilson, σύμφωνα με το σενάριο του Aaron Sorkin του West Wing που αναλαμβάνει να κάνει ενδιαφέροντα τα υπόλοιπα από τα, συγκρατημένα, 94 λεπτά της διάρκειας με τις απανωτές φιλελευθεριάζουσες ατάκες του. Και κάπου έτσι περιγράφονται τα δομικά προβλήματα της όλης προσπάθειας, αφού οι ισορροπίες είναι ιδιαίτερα λεπτές και ο χειρισμός εξίσου μετρημένος. Από τη μια ο (σκετο)ελευθεριάζων πολιτικός παραδέχεται ακόμα και ο ίδιος ότι του φέρθηκαν ιδιαίτερα ευγενικά, παραλείποντας επεισόδια εγκληματικής αμέλειας και ανικανότητας, και μεταφέροντας τα υπόλοιπα κυρίως εκτός οθόνης και πουπουλιασμένα, για να μη θιχτεί προφανώς και η δημοφιλής εικόνα του Tom Hanks που τον ενσαρκώνει (και είναι γνωστό ότι τα παίρνει άγρια άμα του σπιλώσεις την αγιοσύνη). Από την άλλη ένας συρφετοχετός από θρησκόληπτους δεξιούς, αδίστακτους σπιούνους, Ισραηλινούς, Άραβες και Πακιστανούς, ωραιοποιείται εξίσου στο όνομα του θανάτου στους Ρώσους που γίνεται επαναλαμβανόμενη ιαχή την οποία καλείσαι να συμμεριστείς απεριόριστα (όσο περίπου και τον ενθουσιασμό για την γλοιώδη προϋπηρεσία του "Dr. Dirty" Avrakotos στην Ελλάδα). Και τέλος, οι φανατικοί Μουσουλμάνοι που κυριολεκτικά επωμίστηκαν το να κάνουν πράξη τους αλαλαγμούς, όχι μόνο γίνονται υποσημείωση στη συνέχεια του ιερού τους πολέμου (σα να κάνεις Ορθόδοξη ταινία τη νίκη των Οθωμανών επί των Καθολικών στη μάχη της Βάρνας και να βάζεις σημείωση στα credits "μετά βίασαν ελαφρά την Κωνσταντινούπολη") αλλά αυτή (η υποσημείωση) χρησιμοποιείται, τόσο συγκρατημένα που σου βγάζει το μάτι και στο σερβίρει σούσι, σαν επιχείρημα για την παραμονή των Αμερικανών στο Ιράκ.

Αν μπορείς να ταυτιστείς με το όλο σκηνικό, τότε αυτά τα Παιχνίδια Εξουσίας έχουν κάτι μισοευχάριστο, μισοέξυπνο, πετσοκομμένο (όχι μόνο σεναριακά) και μη λειτουργικό (εκτός από τις σκηνές όπου συμμετέχει ο Philip Seymour Hoffman) να σου προσφέρουν να περάσεις την ώρα σου.