Irina Palm (2007)

Γηραιά χήρα εξαναγκάζεται να γίνει η καλύτερη δεξιά χείρα του Λονδίνου, θυσία στο βωμό συγκέντρωσης χρημάτων για τον βαριά άρρωστο εγγονό της.Τελευταία στη σειρά "παροχή σεξο-εξυπηρετήσεων για ενίσχυση φιλανθρωπικών δραστηριοτήτων", από The Full Monty (1997) μέχρι Calendar Girls (2003), η Irina Palm (2007) οφείλει να πάει τα όρια δεκαείκοσι πόντους τουλάχιστο πιο πέρα, αλλά τα καταφέρνει μόνο στη περίληψη, τόσο προκλητική όσο θα περίμενες από σύλληψη του Philippe Blasband (Une Liaison Pornographique (1999), Thomas est Amoureux (2000), La Femme de Gilles (2004)). Το σενάριο όχι μόνο πνίγεται γρήγορα στην σοβαροφάνεια και την απιθανότητά του αλλά ανοίγει και μια ακόμα κάνουλα απ' την οποία ξεχύνονται ατελείωτες σκηνές περιπάτων(!) που συνοδεύονται από τις ίδιες μονότονες λιγοστές νότες μιας κιθάρας που σίγουρα δε ξανάπαιξε άλλες έχοντας φορεθεί κολάρο στον υπεύθυνο από τον ηχολήπτη. Η Faithfull περιφέρεται σε όλη τη διάρκεια με την ίδια έκφραση στο πρόσωπο αλλά και με το ίδιο σκουπόξυλο στη πλάτη, είτε όρθια είτε καθιστή είτε ξαπλωμένη, προσπαθώντας να δώσει αυτόν τον τύπο ερμηνείας που κλασικά αποτελεί το κέντρο, και οπτικά, γύρω απ' το οποίο περιστρέφεται η ιστορία, αλλά καταφέρνοντας μόνο να σκέφτεσαι την τρομάρα οποιουδήποτε θα βρίσκονταν στην άλλη πλευρά του gloryhole και θα τύχαινε ν' ακούσει την τσακισμένη από τις καταχρήσεις φωνή της. Η σκηνοθεσία έχει μια και μοναδική ευφάνταστη στιγμή που έχει γίνει αφίσα και οτιδήποτε άλλο θα μπορούσε να τη στραγγίξει, και κατά τα άλλα αρκείται στην στρατηγική τοποθέτηση αντικειμένων στις τρύπες, και στα πλάνα πάνω από τον ώμο της πρωταγωνίστριας, σε μια απεγνωσμένη απόπειρα να σου πασάρει την ψευδαίσθηση ότι βλέπεις ότι βλέπει ενώ βλέπεις ότι δεν το βλέπεις. Ε και παρολαυτά το αποτέλεσμα εξακολουθεί να σου φαίνεται κινηματογραφικό αξιοπερίεργο, προφανώς γιατί είναι.