Into the Wild (2007)

Αφού αποφοίτησε από το κολέγιο του Emory το 1990, top of his class και μεσομεγαλοαστός, ο Christopher McCandless έκανε τις οικονομίες του φιλανθρωπική δωρεά και ταξίδεψε δυο χρόνια μέχρι την Αλάσκα για να ζήσει στην άγρια φύση.Η ιστορία του McCandless έγινε πετυχημένο ερευνητικό βιβλίο πριν καμιά δεκαριά χρόνια και τώρα ο Sean Penn το μεταφέρει στην μεγάλη οθόνη της γειτονιάς σου δραματοποιημένο, για να αποδείξει ότι κάποτε ήταν πολλοί και τους λέγαν χίπιδες και τώρα όποιος πετύχει κανέναν προσπαθεί να σύρει το κουφάρι του μέχρι τα Όσκαρ. Με άλλα λόγια, το αποτέλεσμα ήταν λίγο πολύ προδικασμένο, από τη στιγμή που ο Penn αποφάσισε να γράψει ένα σενάριο που παρουσιάζει τον ήρωά του μέσα από τα μάτια της μικρής του αδερφής και τον κόσμο μέσα από τα δικά του (του ήρωα) θολογυαλιστερά. Και η τηλεοπτική φωνή της αφηγήτριας, η μουσική του Eddie Vedder και η επιμονή στην οπτικοποίηση μιας επιμέλειας στη προετοιμασία δε μπορούν να κρύψουν το γεγονός ότι η επαναστατική αποφυγή της δωδεκάχρονης ουράς στο κατέβασμα με κανόε του ποταμού του Κολοράντο ήταν τόσο αποτελεσματική όσο και η λιμοκτονία σε ελεγχόμενη περιοχή (i.e. παντού στην Αμερική προσπαθούν να μην αφήσουν τέτοιου είδους φυσιολάτρες να πεθάνουν αβοήθητοι, αλλά τελικά οι επίμονοι τα καταφέρνουν).

Η ιστορία παλινδρομεί χρονικά υποδειγματικά, τρικ χρήσιμο στο να σου κρατήσει το ενδιαφέρον που όμως δεν έχει συνήθως συνέπεια και στον τυπικό του στόχο, να φωτίσει περισσότερο τις σκηνές που ακολουθούν. Τέτοιες επιφάσεις βρίσκεις και στις ερμηνείες, καλές αλλά ασυγκράτητες οι περισσότερες, με παράδοξη εξαίρεση τον William Hurt που αρνείται να καβαλήσει τον μικρό αλλά φορτωμένο με τις μισές ευθύνες του κόσμου ρόλο του πατέρα, και πιο συγκινητική (και μόνη που βρήκε το δρόμο για την Ακαδημία) αυτή του καταμόναχου ηλικιωμένου Hal Holbrook. Το αποτέλεσμα δε κάνει κοιλιές, βοηθάνε και κάτι σουρεάλ μικρά εμβόλιμα, και στο μόνο σημείο που πάει πραγματικά μπροστά ο δημιουργός του είναι οι συνθέσεις φωτογραφίας, ήχου και απλής γραφής (έστω και πάνω στο φιλμ μη τύχει και τις χάσεις) φορτωμένες με αυτό το ανοιχτόκαρδο, χρηστό, γενναίο πνεύμα που ο Penn σίγουρα είδε στον McCandless. Ένας φόρος τιμής με ότι θα περίμενες πια από την υπογραφή του, σε τελευταία ανάλυση κατάτι πιο αξιομνημόνευτος από τον τιμημένο.