Omaret Yakobean (2006)

Κτίριο στο κέντρο του Καΐρου, άλλοτε υπερπολυτελές και τώρα στο πιο υπό κατάρρευση, χρησιμεύει σα φόντο για διάφορες, δραματικές, ανθρώπινες ιστορίες.Κάτι σαν αιγυπτιακό Far from Heaven (2002) ένα πράμα, το Μέγαρο Γιακούμπιαν (2006) χρησιμοποιεί μελοδραματισμό που θα έκανε τον Douglas Sirk περήφανο για να καταπιαστεί, σε μια λίγο πολύ καθυστερημένη και ταλαιπωρημένη κοινωνία, με όλα τα βασικά ταμπού θέματα, σε όσες περισσότερες εκφάνσεις τους μπορεί να αγγίξει στην τρίωρη διάρκειά του. Kαι βάλε. Ομοφυλοφιλία, σεξουαλική απελευθέρωση και καταπίεση, εκτρώσεις, πολυγαμία, φονταμενταλισμός, τρομοκρατία, αστυνομική βία, ναρκωτικά, διαφθορά, πλουτοκρατία, ξεπεσμένη αριστοκρατία, και ότι άλλο επιφανειακά αντιμετωπισμένο έχει εξοστρακιστεί πια σε σαπουνοπερικές τηλεοπτικές ζώνες στη Δύση, δημιούργησαν προφανώς ένα εκρηκτικό μίγμα σε μια χώρα που ακόμα δεν έχει αποφασίσει καν για την αραβική της ταυτότητα. Αν προσθέσεις ότι το βιβλίο στο οποίο βασίστηκε ήταν best seller για χρόνια, το φιλμ φέρεται σαν το ακριβότερο αιγυπτιακό (με κόστος $3-6 εκατομμύρια ανάλογα ποιον ρωτάς και πόσα έφαγε μάλλον) και συγκεντρώνει τα μεγαλύτερα ονόματα της χώρας, ακόμα και από το χώρο της κωμωδίας, σε πρωταγωνιστικούς ρόλους όπου εξέχει ο Adel Imam που χρειάζεται δέκα λίφτιν για να παίζει τον εξηντάρη (και άνετα μπορείς να φανταστείς ότι στον αραβικό κόσμο όπου είναι πανδιάσημος κάνει τον σαραντάρη), ενώ ο σκηνοθέτης ήταν πρωτάρης και 28χρονος (με τον πατέρα του σεναριογράφο), μπορείς εύκολα να δεις πως το σκηνικό θα μπορούσε να καταλήξει σε παροιμιώδη τραγέλαφο.

Αντί γι' αυτό, η παραγωγή όχι μόνο σκούπισε τα ταμεία στις κοιλάδες του Νείλου αλλά κρίθηκε αρκετά καλή για να συμμετέχει σε όλα τα φεστιβάλ του πλανήτη, με συγκρατημένες διαβαθμίσεις στα τμήματα και τις τιμές, έστω. Και όπως καταλαβαίνεις, γενικά βλέπεται αν είσαι πολίτης του κόσμου κι έχεις ώρες για σκότωμα, διατηρώντας μια μετριοπαθή κι έντιμη στάση αλλού φίνα κι αλλού θεατρινίστικα, κάτω από μια επίβλεψη που μπορεί να μη ξέρει τι φακούς να βάλει στα πλάνα από γερανό και τι ακριβώς να κάνει με τις χρωμο-διαβαθμίσεις αλλά δε χάνει τη μπάλα. Που ήταν και το ζητούμενο.