Spirit Awards 2008: Μέρα κουλαρίσματος
Η Juno (2007) ήταν η μεγαλύτερη νικήτρια στα φετινά Spirits, δίνοντας ένα αισιόδοξο τόνο σε ένα βροχερό σαββατοκύριακο για το Los Angeles, στο οποίο προβλέπεται να βρέξει και ακαδημαϊκά βραβεία σε ζοφερά φιλμ και συνθήκες κατήφειας απόψε.
Η τελετή, στην παραδοσιακή τέντα στη παραλία της Santa Monica, από την αρχή σκότωνε το ακροατήριό της με τον Rainn Wilson (Dwight του Office US) να περνάει ψεύτικες οντισιόν από τους παρόντες υποψήφιους σκηνοθέτες. Και πήρε φωτιά από τα παραδοσιακά κόκκινα της Diablo Cody που πανηγύρισε παραδοσιακά έξαλλα το Spirit πρώτου σεναρίου, δηλώνοντας συνεχώς ότι είναι το πιο κουλ βραβείο. Κουλ ήταν και το γενικότερο.. πνεύμα των πρώην ανεξάρτητων διακρίσεων της Δυτικής (μόνο) Ακτής, που μετά από καναδυό χρόνια άγριου μπασίματος στη περιοχή τους από τα ανεξάρτητα.. Oscar® (ειδικά πρόπερσι) κατάφεραν φέτος να αποκτήσουν ταυτότητα, εκμεταλλευόμενα τη γιγάντωση της indie παραγωγής. Αφού πέρσι η Little Miss Sunshine (2006) μπορεί να κυνήγαγε μέχρι τέλους συγκεκριμένον χρυσό γυμνό τύπο αλλά φέτος το πνευματικό παιδί της Cody, παρότι μια κλάση ανώτερο, δεν φαίνεται να έχει τέτοιες ελπίδες, μπροστά στις τεραστιότερες και μισοανεξάρτητες υπόλοιπες οσκαρικές υποψήφιες.
H Juno πήρε, εκτός από Πρώτο Σενάριο, Καλύτερη Ταινία και Γυναικεία Ερμηνεία (Ellen Page). Πολυνίκες του απογεύματος ήταν επίσης Le Scaphandre et le Papillon (2007) για Σκηνοθεσία και Φωτογραφία, και The Savages (2007) για Σενάριο και Ανδρική Ερμηνεία, σε μια κατανομή που σοφά αναγνώρισε ότι υπάρχουν και τόνοι καταξιωμένου ταλέντου (Julian Schnabel, Janusz Kaminski, Philip Seymour Hoffman) πέρα από το νέο, ανερχόμενο και αγαπημένο του μποξόφη. Ελαφρά πιο αμφισβητήσιμες ήταν οι επιλογές της διοργάνωσης στα ακόμα πιο ανεξάρτητα που αντιμετωπίζουν όλο και μεγαλύτερα προβλήματα διανομής, τόσα που 'χουν γίνει πια, ζωή να 'χουν. Πρώτη Ταινία πήρε μάλλον δίκαια το υποεκτιμημένο Lookout (2007) και σίγουρα άξιζε ο Neil Kopp αυτό του δονκιχώτη Παραγωγού, αλλά για βραβείο "John Cassavetes" πολλοί θα διάλεγαν (και πιο ταιριαστά) το Quiet City (2007) του Aaron Katz και κάποιοι το Shotgun Stories (2007), ενώ το Someone to Watch στον Ramin Bahrani που είχε ήδη 3 υποψηφιότητες πέρσι για το Man Push Cart (2005) μόνο όσοι του το 'δωσαν μπορούν να πουν και τι ακριβώς εξυπηρετεί. Στα highlights και στον ισορροπημένο τόνο της βραδιάς πρόσθεσε πάντως τις εγκυμοσύνες της Cate Blanchett που πήρε Β' Γυναικείου και της Angelina Jolie που πέρασε να δει μπας και μπερδεύτηκε κανένας με το μαύρο βάψιμό της στο A Mighty Heart (2007) και της δώσει τίποτα. Και τις ευτυχείς ιδιοσυγκρασιακές επιλογές του Once (2006) για Καλύτερη Ξενόγλωσση και του Crazy Love (2007) για Καλύτερο Ντοκιμαντέρ. Έμεινε τιποτάλλο?
Η τελετή, στην παραδοσιακή τέντα στη παραλία της Santa Monica, από την αρχή σκότωνε το ακροατήριό της με τον Rainn Wilson (Dwight του Office US) να περνάει ψεύτικες οντισιόν από τους παρόντες υποψήφιους σκηνοθέτες. Και πήρε φωτιά από τα παραδοσιακά κόκκινα της Diablo Cody που πανηγύρισε παραδοσιακά έξαλλα το Spirit πρώτου σεναρίου, δηλώνοντας συνεχώς ότι είναι το πιο κουλ βραβείο. Κουλ ήταν και το γενικότερο.. πνεύμα των πρώην ανεξάρτητων διακρίσεων της Δυτικής (μόνο) Ακτής, που μετά από καναδυό χρόνια άγριου μπασίματος στη περιοχή τους από τα ανεξάρτητα.. Oscar® (ειδικά πρόπερσι) κατάφεραν φέτος να αποκτήσουν ταυτότητα, εκμεταλλευόμενα τη γιγάντωση της indie παραγωγής. Αφού πέρσι η Little Miss Sunshine (2006) μπορεί να κυνήγαγε μέχρι τέλους συγκεκριμένον χρυσό γυμνό τύπο αλλά φέτος το πνευματικό παιδί της Cody, παρότι μια κλάση ανώτερο, δεν φαίνεται να έχει τέτοιες ελπίδες, μπροστά στις τεραστιότερες και μισοανεξάρτητες υπόλοιπες οσκαρικές υποψήφιες.
H Juno πήρε, εκτός από Πρώτο Σενάριο, Καλύτερη Ταινία και Γυναικεία Ερμηνεία (Ellen Page). Πολυνίκες του απογεύματος ήταν επίσης Le Scaphandre et le Papillon (2007) για Σκηνοθεσία και Φωτογραφία, και The Savages (2007) για Σενάριο και Ανδρική Ερμηνεία, σε μια κατανομή που σοφά αναγνώρισε ότι υπάρχουν και τόνοι καταξιωμένου ταλέντου (Julian Schnabel, Janusz Kaminski, Philip Seymour Hoffman) πέρα από το νέο, ανερχόμενο και αγαπημένο του μποξόφη. Ελαφρά πιο αμφισβητήσιμες ήταν οι επιλογές της διοργάνωσης στα ακόμα πιο ανεξάρτητα που αντιμετωπίζουν όλο και μεγαλύτερα προβλήματα διανομής, τόσα που 'χουν γίνει πια, ζωή να 'χουν. Πρώτη Ταινία πήρε μάλλον δίκαια το υποεκτιμημένο Lookout (2007) και σίγουρα άξιζε ο Neil Kopp αυτό του δονκιχώτη Παραγωγού, αλλά για βραβείο "John Cassavetes" πολλοί θα διάλεγαν (και πιο ταιριαστά) το Quiet City (2007) του Aaron Katz και κάποιοι το Shotgun Stories (2007), ενώ το Someone to Watch στον Ramin Bahrani που είχε ήδη 3 υποψηφιότητες πέρσι για το Man Push Cart (2005) μόνο όσοι του το 'δωσαν μπορούν να πουν και τι ακριβώς εξυπηρετεί. Στα highlights και στον ισορροπημένο τόνο της βραδιάς πρόσθεσε πάντως τις εγκυμοσύνες της Cate Blanchett που πήρε Β' Γυναικείου και της Angelina Jolie που πέρασε να δει μπας και μπερδεύτηκε κανένας με το μαύρο βάψιμό της στο A Mighty Heart (2007) και της δώσει τίποτα. Και τις ευτυχείς ιδιοσυγκρασιακές επιλογές του Once (2006) για Καλύτερη Ξενόγλωσση και του Crazy Love (2007) για Καλύτερο Ντοκιμαντέρ. Έμεινε τιποτάλλο?
Previously on Movies for the Masses: Razzies 2008: Μέρα προβλεψιμότητας