διόρθωση (2007)

Ένας άντρας, μια γυναίκα, ένα παιδί, όχι ακριβώς μια οικογένεια, και η πόλη της Αθήνας σαν περιβάλλον.Αυτό είναι το concept της ταινίας όπως σου το παρουσιάζει ο ίδιος ο Αναστόπουλος στη σχετική συνέντευξη, και πάνω σ' αυτό το τρίπτυχο του άστεγου, της οικογένειας και της Αθήνας, στήνει το όχι και τόσο ευανάγνωστο πρώτο αφηγηματικό επίπεδο της δεύτερης ταινίας του, που εντυπωσιάζει απ' το καλημέρα, με την τεχνική και αισθητική του ανωτερότητα. Ανωτερότητα όχι μόνο απέναντι σε ό,τι άλλο ελληνικό μπορείς να πετύχεις συνήθως στις αίθουσες (και στα δισκάκια), αλλά και πολλών ευρωπαϊκών και παγκόσμιων παραγωγών, αποσαφηνίζοντας αν μη τι άλλο, ότι ο Αναστόπουλος ξέρει τι να κάνει με τα εργαλεία του. Δημιουργεί με σταθερό κι επίμονο βλέμμα μια αποπνυκτική, απαιτητική, τύπου φιλμ νουάρ επιφάνεια, και με αφήγηση κρυπτική προκαλεί σασπένς που δεν εξαργυρώνεται με λύτρωση γιατί η λύτρωση δεν υπάρχει, ικανοποιώντας την πρόθεση του σκηνοθέτη να σου τονίσει τη ματαιότητα της (σε μεγάλο μέρος ασαφούς για τον θεατή) προσπάθειας του ήρωα που παρακολουθεί και περισσότερο ακόμα, το βάρος της ματαιότητας αυτής. Παράλληλα όμως, κινδυνεύοντας με την αλά Haneke οπτική στον τρόπο που σε εισάγει και σε τοποθετεί απέναντι στο δράμα, να καταπιεί τον ιδιότυπο σαρκασμό της ταινίας, που θα έπρεπε να δίνει ανάσες στη βαριά δραματουργία, για να μη σου σπάσει τα νεύρα με το κυνήγι του θησαυρού που δεν ξέρεις ποιός είναι και αν θα τον βρεις, και σε κλειδώσει έτσι έξω απ' το ζουμερό υπογάστριο της ταινίας. Εκεί που κρατά λεπτές κι επικίνδυνες ισορροπίες, λειτουργώντας ως η καταδίκη του εθνικισμού που θεωρείς λογικό να δεις στην εξίσωση του άλλοτε σημαιοφόρου της ξενοφοβίας, Σημαιοφορίδη (τυχαία άραγε η καταγωγή που προδίδει η κατάληξη του επιθέτου;) με τους αλλοδαπούς που κάποτε μισούσε και τώρα βράζει στο ίδιο καζάνι, αλλά και ως ο λαϊκός ορθόδοξος συναγερμός που μπορείς με την ίδια, αν όχι και με μεγαλύτερη ευκολία, να δεις, να καλεί τους χαριεντιζόμενους με παρελάσεις κι επιτάφιους Έλληνες να ξυπνήσουν, και να πάρουν τα μέτρα τους απέναντι σε μια ξένη κοινωνία ολόκληρη, που οργανώνεται σε σοκάκια και υπόγεια, τρώγοντάς του τώρα το ψωμί, για να του κλέψει και το οξυγόνο αργότερα.