Diary of the Dead (2007)

Οι νεκροί ξυπνούν κι ομάδα φοιτητών κινηματογράφου ηγούμενη από φέρελπι ντοκιμαντερίστα καταγράφει τις προσπάθειές της να επιβιώσει.Ζορίζοντας τα όρια της λογικής, ο Romero θέλει οι ήρωές του να βρίσκονται συγχρόνως και στην εποχή του YouTube και των 3G κινητών, αλλά και στην εποχή της πρώτης του ταινίας, που δεν είχαν ακόμη τεθεί οι κανόνες επιβίωσης από επίθεση ζόμπι, για να δικαιολογείται έτσι το γεγονός ότι φοιτητές κινηματογράφου δεν αναγνωρίζουν αυτομάτως ότι παίζουν σε ταινία τρόμου και δεν μπαίνουν σε αυτόματο πιλότο δοκιμής των συμβάσεών της, για να δικαιούνται περισσότερες πιθανότητες επιβίωσης απ' τους μαστούρηδες του Scream (1996). Αφού συνηθίσεις πάντως το κούνημα της κάμερας στον ώμο του οπερατέρ που σου τα δείχνει σε FPS (ή POV αν προτιμάς) οπτική, θα εκτιμήσεις σίγουρα την ικανότητα ενός μαέστρου να χτίζει στιβαρό σπασπένς και διαρκή ένταση χωρίς να χρειάζεται ηχητικά δεκανίκια κι εύκολα τρομάγματα για να σε κρατήσει στην άκρη του καθίσματος, και παίζει το για πόσην ώρα θα αντέξεις να σου τρίβει στη μούρη το κομματάκι τεχνοφοβικό, ή απλά μηδενιστικό ηθικό δίδαγμα, ότι όποιος έχει μια σύνδεση στο internet δεν χρειάζεται να το παίζει και δαιμόνιος Πίκος Απίκος, γιατί όσο πιο πολλές φωνές υπάρχουν, λέει, τόσο μεγαλύτερη η διαστρέβλωση, λέει, και στο τέλος όλα είναι μια μεγάλη πορδή. Αν και σε στιγμές ασήκωτα αφοριστική πάντως, η μαύρη του σάτιρα της μανίας της καταγραφής και της έξαρσής της σαν αποτέλεσμα της τεχνολογικής εξέλιξης, έχει ένα ενδιαφέρον στον βαθμό που επιζητά το σημείο κάμψης της ικανότητάς μας να ξεχωρίζουμε τη βια πίσω απ' την οθόνη από τη βία παντού γύρω μας, αντί να προσπαθεί να γενικεύσει την δίψα για υστεροφημία που εμποτίζει στους ήρωές του, οι ιδιότητες των οποίων είναι ούτως ή άλλως συνυφασμένες μ' αυτήν.