Doomsday (2008)

Φουτουριστικοί στρατιώτες συναντούν έφιππο ιππότη στα δάση κάπου, ψάχνοντας γιατρικό για ιό θεριστή που θα αφανίσει την ανθρωπότητα.Αφού σου πετάξει στη μούρη μερικές απανωτές εισαγωγές για ηλίθιους που σου εξηγούν δυοτρείς φορές ότι υπάρχει πρόβλημα, άλλες τόσες ότι είναι αποτέλεσμα κυβερνητικό της κλασικής ποικιλίας της υπεροπτικής απληστίας, και σε όλες αυτές ότι η Rhona Mitra είναι το καλύτερο πράγμα που μπορεί να σου συμβεί, όχι μόνο για τους λόγους που φαντάζεσαι όταν χαζεύεις από πίσω το μαύρο της κολάν, ο Marshall αναθέτει σε στρατιώτες τόσο άριστα εκπαιδευμένους που τρέχουν στη μέση του δρόμου για να σταματήσουν και να φωνάξουν "φαίνεται εντάξει", την Απόδραση απ' το Μεσαιωνικό Εδιμβούργο του Μέλλοντος, το οποίο διευθύνουν οι άγριοι του Mad Max (1979), με S/M περιβολές και γούστο για μιούζικαλ και μισοψημένο ανθρώπινο κρέας σε σισίτια τύπου show των Hollywood Studios. Αν δεν το κατάλαβες, με budget αρκετές φορές αυτό που είχε την πρώτη του φορά στο Dog Soldiers (2002), ο Marshall ξανακάνει αυτό που είχε κάνει στο Dog Soldiers (2002) κι αργότερα στο The Descent (2005), φτιάχνοντας μια ανελέητη κι αναπολογητική μπιμουβιά, τίγκα στο πιστολίδι, το αίμα, τις εκρήξεις, και τη μονταζιέρα που χτυπάει τα δευτερόλεπτα. Κι αν και τα καδραρίσματά του αρκετές φορές δεν είναι πάνω από δυο κλικ από 'κείνα του Uwe Boll, ο βαθμός που βασίζεται στη μουσική για να βγάλει ένταση είναι στα όρια του εκκωφαντικού και το σφίξιμο των κοντινών του στις σώμα με σώμα αναμετρήσεις κάνει τα μάτια σου να πονάνε, αν έχεις ικανή ποσότητα ανθρακικού στο αίμα σου, του τη δίνεις μια παράταση του Marshall για τη μέρα της δικής του κρίσης και χαζεύεις μια σπηντάτη ψευτοκαλτιά, που ό,τι υπόσχεται στο δίνει απλόχερα. Αν το κολάν της Mitra ήταν άσπρο βέβαια, θα μιλούσαμε σε εντελώς διαφορετικό επίπεδο.