Iron Man (2008): Hard rocking trailer
Δες/Κρύψε το Super Bowl TV spot
Υποψηφιότητα για μεγαλύτερη ταινία του καλοκαιριού βάζει ο Iron Man (2008) με το trailer που έριξε το Trailer Park του MySpace, δυο μήνες πριν το φιλμ βγει στις αίθουσες, ανοίγοντας επίσημα και τη μπλοκμπαστερική περίοδο.
Με σωστές δόσεις χαρακτήρων, αστείων και ατσαλένιων τριξιμάτων (έστω κι αν μερικές σκηνές ακόμα φέρνουν σε πλαστικό) η Marvel προφανώς τοποθετεί τον αποτρελαμένο αδίστακτο γκομενιάρη Tony Stark του Robert Downey Jr. απέναντι στον μισότρελο κατασόβαρο μοναχικιάρη Bruce Wayne του Christian Bale. Χωρίς να αποφεύγει, ίσα ίσα, ούτε αυτή την τραχιά αίσθηση της πραγματικής πραγματικότητας του Batman Begins (2005), ούτε τις συγκρίσεις με τις τεράστιες γαμηστερές σκηνές των Transformers (2007), χάρη στη φανταστική δουλειά στα εφέ (πιο χαρακτηριστικά εκεί που παθαίνεις μεγαλύτερο σοκ από τον Stark όσο διαπιστώνεις τις δυνατότητες της αρματωσιάς) και την αποστροφή του Jon Favreau για 3D κόσμους (με την επιμονή του να "τοποθετεί" την εικονική κάμερα, να κάνει θαύματα στις CGI σκηνές). Επιπλέον, αν βάλεις ότι και ο άφαντος ακόμα Incredible Hulk (2008) θα ανοίξει πριν τον Σκοτεινό Ιππότη (2008), μαζί με την εικοσάχρονη πια ιστορία του τελευταίου στη μεγάλη οθόνη, βλέπεις μια κάποια κούραση, ένα κάποιο ξώφτερνο στην κατά τα άλλα άτρωτη προωθητική μηχανή της Warner. Ενώ η ρέτρο (κομπλέ με απαγόρευση ψηφιακών προβολών) φετινή νέα έξοδος του Indiana Jones φυσικά και δε διεκδικεί καμιά πρωτοτυπία. Έτσι τελικά κάπου διακρίνεις ρεαλιστικές δυνατότητες για ολόφρεσκο franchise που θα διαδεχτεί αυτό του Spider-Man. Και σε αυτό ποντάρει φανερά η Marvel, ξεκινώντας με μικρό αντίπαλο (ο Iron Monger δεν είναι Mandarin), και έχοντας ήδη κάνει ταχτικό επισκέπτη, στιλ Wolverine, τον χαρακτήρα στα μισά της κόμικ, σχεδιάσει νέο τίτλο, και βάλει τον Favreau να γράφει mini-series και (κανένα άλλο αλλά) τον Peter David τη μεταφορά της ταινίας. Βέβαια τα ratings της διαφήμισης στο Super Bowl δεν ήταν και τα καλύτερα, το κόμικ δε πιάνει συχνά το τοπ-50 στις πωλήσεις, η Paramount (της αμερικάνικης θεατρικής διανομής) έχει και δικές της, έστω και παρωχημένες, μπλοκμπαστεριές να σκεφτεί, και φαίνεται απίθανο πια όλα τα εφέ να έχουν την ίδια ποιότητα στο τελικό αποτέλεσμα. Οπότε μη περιμένεις τίποτα τόσο γεωσεισμικό όσο τα ρομποτάκια του Michael Bay.
Κατά τα άλλα, η σκηνή του τέλους, με το τανκ, που κάποιοι προσπάθησαν να πασάρουν για VR εκπαίδευση, είναι σαφώς πιο βελτιωμένη απ' ότι στο σποτάκι του Super Bowl που είχε ξεσηκώσει τις σχετικές κακές αντιδράσεις. Οι χαρντροκιές της υπόκρουσης περιλαμβάνουν πια και AC/DC και Audioslave (εκτός από το Iron Man των Sabbath) και δε νομίζω να έχει κανένας αντίρρηση. Η Gwyneth Paltrow πρώτη φορά φαίνεται φαγώσιμη, με μπουκούλες και καραμελί μαλλάκι, αν έχεις γούστα σα τα (χοντρά) δικά μου. Και οποιαδήποτε ταινία με πρωταγωνιστές Robert Downey Jr. και Jeff Bridges, δυο από τους πιο "καταραμένους", υποεκτιμημένους, χολιγουντιανούς αστέρους, δε θα χρειάζονταν κατεβατά για να την έχεις στα must του καλοκαιριού.
Με σωστές δόσεις χαρακτήρων, αστείων και ατσαλένιων τριξιμάτων (έστω κι αν μερικές σκηνές ακόμα φέρνουν σε πλαστικό) η Marvel προφανώς τοποθετεί τον αποτρελαμένο αδίστακτο γκομενιάρη Tony Stark του Robert Downey Jr. απέναντι στον μισότρελο κατασόβαρο μοναχικιάρη Bruce Wayne του Christian Bale. Χωρίς να αποφεύγει, ίσα ίσα, ούτε αυτή την τραχιά αίσθηση της πραγματικής πραγματικότητας του Batman Begins (2005), ούτε τις συγκρίσεις με τις τεράστιες γαμηστερές σκηνές των Transformers (2007), χάρη στη φανταστική δουλειά στα εφέ (πιο χαρακτηριστικά εκεί που παθαίνεις μεγαλύτερο σοκ από τον Stark όσο διαπιστώνεις τις δυνατότητες της αρματωσιάς) και την αποστροφή του Jon Favreau για 3D κόσμους (με την επιμονή του να "τοποθετεί" την εικονική κάμερα, να κάνει θαύματα στις CGI σκηνές). Επιπλέον, αν βάλεις ότι και ο άφαντος ακόμα Incredible Hulk (2008) θα ανοίξει πριν τον Σκοτεινό Ιππότη (2008), μαζί με την εικοσάχρονη πια ιστορία του τελευταίου στη μεγάλη οθόνη, βλέπεις μια κάποια κούραση, ένα κάποιο ξώφτερνο στην κατά τα άλλα άτρωτη προωθητική μηχανή της Warner. Ενώ η ρέτρο (κομπλέ με απαγόρευση ψηφιακών προβολών) φετινή νέα έξοδος του Indiana Jones φυσικά και δε διεκδικεί καμιά πρωτοτυπία. Έτσι τελικά κάπου διακρίνεις ρεαλιστικές δυνατότητες για ολόφρεσκο franchise που θα διαδεχτεί αυτό του Spider-Man. Και σε αυτό ποντάρει φανερά η Marvel, ξεκινώντας με μικρό αντίπαλο (ο Iron Monger δεν είναι Mandarin), και έχοντας ήδη κάνει ταχτικό επισκέπτη, στιλ Wolverine, τον χαρακτήρα στα μισά της κόμικ, σχεδιάσει νέο τίτλο, και βάλει τον Favreau να γράφει mini-series και (κανένα άλλο αλλά) τον Peter David τη μεταφορά της ταινίας. Βέβαια τα ratings της διαφήμισης στο Super Bowl δεν ήταν και τα καλύτερα, το κόμικ δε πιάνει συχνά το τοπ-50 στις πωλήσεις, η Paramount (της αμερικάνικης θεατρικής διανομής) έχει και δικές της, έστω και παρωχημένες, μπλοκμπαστεριές να σκεφτεί, και φαίνεται απίθανο πια όλα τα εφέ να έχουν την ίδια ποιότητα στο τελικό αποτέλεσμα. Οπότε μη περιμένεις τίποτα τόσο γεωσεισμικό όσο τα ρομποτάκια του Michael Bay.
Κατά τα άλλα, η σκηνή του τέλους, με το τανκ, που κάποιοι προσπάθησαν να πασάρουν για VR εκπαίδευση, είναι σαφώς πιο βελτιωμένη απ' ότι στο σποτάκι του Super Bowl που είχε ξεσηκώσει τις σχετικές κακές αντιδράσεις. Οι χαρντροκιές της υπόκρουσης περιλαμβάνουν πια και AC/DC και Audioslave (εκτός από το Iron Man των Sabbath) και δε νομίζω να έχει κανένας αντίρρηση. Η Gwyneth Paltrow πρώτη φορά φαίνεται φαγώσιμη, με μπουκούλες και καραμελί μαλλάκι, αν έχεις γούστα σα τα (χοντρά) δικά μου. Και οποιαδήποτε ταινία με πρωταγωνιστές Robert Downey Jr. και Jeff Bridges, δυο από τους πιο "καταραμένους", υποεκτιμημένους, χολιγουντιανούς αστέρους, δε θα χρειάζονταν κατεβατά για να την έχεις στα must του καλοκαιριού.
Previously on Movies for the Masses: Funny Games (2007): Clip μαθημάτων οικιακής εισβολής