It's a Free World... (2007)

Στην Αγγλία των Νέων Εργατικών, απολυμένη από εταιρεία απασχόλησης, στήνει τη δικιά της με τη συγκάτοικό της.Ο Ken Loach είναι ανίκανος να κάνει κακή ταινία εδώ και σαράντα χρόνια, και το πόσο σε εντυπωσιάζει το γεγονός ωχριά μπροστά στην υπερηρωική ακλόνητη σοσιαλιστική του ακεραιότητα που, μετά από θεούς και θάτσερους, δε μασάει ούτε μπροστά στη φυσική φθορά της ηλικίας. Έτσι ο "Ελεύθερος" Κόσμος του, ίσως η πιο διαβολεμένη σύλληψη της καριέρας του και σίγουρα σημείο επαφής ενός πλήρους κύκλου, μοιάζει μέχρι και χαμένη ευκαιρία στην αξιοποίησή της.

Το σενάριο του Paul Laverty στηρίζει ένα φιλμ που βάζει καθημερινή Αγγλίδα, με λίγη αυθάδεια, πολλή επιθυμία για καλοπέραση, λίγη συμπόνοια, πολλή εμπειρία από σκληράδα, κόρη εργάτη και ανύπαντρη μάνα, απέναντι στη δύσμοιρη γενιά του ηλικιωμένου πατέρα της και αυτή των νέων μεταναστών που τη διαδέχτηκε. Για να δείξει ότι η διαφθορά και ο οπορτουνισμός δεν είναι προνόμιο των λίγων (αλλά, μαρξιστικά, της θέσης), οι καταπιεσμένοι πολύ εύκολα γίνονται καταπιεστές (ειδικά οι γυναίκες της.. φυσικής θρασυδειλίας). Και να κάνει ως συνήθως ένα απέραντο, σχεδόν ντοκιμενταρίστικο και θεωρητικά πάνοπλο σχόλιο στο πολύπλοκο πρόβλημα της οικονομικής μετανάστευσης. Ο κινηματογράφος του Loach δεν είναι ανοιχτός σε ερμηνείες (διάβαζε αρλουμπολογίες) εκ των υστέρων, ούτε προσποιήθηκε ποτέ ακατανόητες ακόμα και στον ίδιο εμπνεύσεις πάνω σε δημιουργικό αμόκ. Σε κοπανάει στο κεφάλι με το νόημα, σε περίληψη αν χρειαστεί για να πάει πιο γρήγορα παρακάτω. Προτιμάει πραγματική περσική οικογένεια να απαγγέλλει τις κακουχίες της, αντί για κάνα βαμμένο κομπάρσο, έστω κι αν το ιντερλούδιο βγαίνει μη μυθοπλαστικό. Κλισέ και μελόδραμα να γαμάει τον εργάτη όποιος μπορεί και όποιος λάχει? Συμβαίνει εντελώς, και το κυριότερο έτσι ακριβώς, κάπου αποτρόπαια ρεαλιστικά. Στη πραγματικότητα η ιδιοφυής ιστορία και η έμπειρη σκηνοθεσία δίνουν ένα αποτέλεσμα τόσο εκφοβιστικά οικείο και σαδιστικά μη λυτρωτικό, που.. φαίνεται ότι δε δουλεύτηκε αρκετά. Λείπει λίγο αυτό το πικρό χιούμορ και η μεγαλοπρεπής συμπάθεια για πιο συμβιβασμένους από αυτόν (i.e. όλους) του σκηνοθέτη, το Λονδίνο είναι περίεργα ηλιόλουστο, κάτι δραματικές υποκρούσεις πέφτουν σε ανεξήγητα σημεία, ο προϋπολογισμός δε βγαίνει. Δικαιολογημένα θα ήταν αυτά, κορωνίδα τα υπόλοιπα, για οποιονδήποτε άλλον.