The Tripper (2006)

Χιπι-οειδές φεστιβάλ ξεκινάει ακόμα μια χρονιά σε δάσος όπου παλιότερα μικρό παιδί με Ρηγκαν-ικές εμμονές έκανε τατουάζ στο λαιμό περιβαλλοντο-ακτιβιστών. Με αλυσοπρίονο.Πολύ καλός, πολύ κακός, και πολύ έξυπνος για το καλό του προσπαθεί να είναι ο Ταξιδιώτης (2006). Χωρίς προϋπολογισμό ούτε για γύρισμα ξαφνικής συνάντησης βαν με χαντάκι, ο πρωτάρης στη σκηνοθεσία David Arquette εκμεταλλεύεται τη θητεία του σαν ηθοποιός για να μαζέψει καστ επώνυμων κι ανώνυμων τόσο επαγγελματιών που μόνο μπιμουβιά δεν αναδίδουν ακόμα και στα σκατά να πέσουν (που πέφτουν). Οι μάσκες προέδρων στη μεγάλη οθόνη είναι τόσο παλιές όσο κι αυτοί, είχαν κάνει και συμμορία στη Κόψη του Κύματος (1991), και η καταγγελτική πρωτοτυπία του Reagan παρανοϊκού με τσεκούρι εναντίον δικαίων και αδίκων πάσχει ελαφρά στους δίκαιους, αφήνοντας την ικανοποίηση του αιμοδιψούς ενστίκτου σου σε κάτι σε ξαμόλυμα γύπα σε κοράκια (και δίνοντάς σου φυσικά και τις ίδιες επιλογές για να μαζοχιστείς τρομάζοντας ταυτιζόμενος με θύματα). Ακόμα και στα πιο τεχνικά, τα γυρίσματα φανερά γίναν σε φιλμ, όμως αν ο φωτογράφος χρησιμοποιούσε ότι στοκ έβρισκε, αν το διάλεγε τόσο αζήτητα μερακλίδικα όσο και τις τοποθεσίες και τις γωνίες του, αν ήταν επιπλέον επιλογή αναφοράς σε εικονικές τρομοσκηνές των 80s ή (το πιο πιθανό) η πρόθεση χάνονταν στο δρόμο σε κάθε σκηνή, δύσκολα το λες πια. Ο Arquette χάνει τη μπάλα προσπαθώντας να περάσει πολιτικά σχόλια όπως γίνονταν στο είδος στα 70s, να αναβιώσει τα 80s απελευθερωμένα από τη καταπίεση σε σεξ και ναρκωτικά, να επιδείξει ότι έμαθε παίζοντας στα Scream των 90s και να μιλήσει στη χαμένη γενιά των 00s. Κι αν ένα σωρό θετικά μπορείς να βρεις να του καταλογίσεις, αυτό που σου μένει τελικά είναι μπάφιασμα από τη μια, όσο και με τις σκηνές.. επήρειας, πρωτοφανώς λειτουργικές και ταξιδιάρικες μέχρι που τις σιχαίνεσαι. Και αίσθηση ανικανοποίητου από την άλλη, όσο και με τις σκηνές βυζόμπαλων, φευγαλέα προτού τα πιάσεις (με το μάτι σου) καταστρατηγώντας έτσι και όποιο λόγο εμφάνισής τους.