In Bruges (2008)

Μετά από χτύπημα που στράβωσε, δυο εκτελεστές κάνουν αναγκαστικές διακοπές δυο βδομάδων στη φάκιν Μπριζ, αναλογιζόμενοι ενοχές, ζωή, θάνατο, νάνους και μαύρους.Αντίθετα με ότι προσποιείται η Αποστολή στη Μπριζ (2008) δεν αντέχει σοβαρή ανάλυση. Αυτό που έφερε στο σανίδι στα τέλη του προηγούμενου αιώνα ο Martin McDonagh, "in your face" μαμετοταραντινικό στιλ όπως είχα συμπεράνει όταν τον έψαχνα για το τρέιλερ, είναι περίπου ότι κουβαλάει και στο πανί. Πολιτικά στραβή, επιφανειακά επηρεασμένη από Tarantino και Lynch, με μαγιά (βλ. εκτελεστές) που δε της έφερε καμιά γειτόνισσα και εμφανείς αδυναμίες (ειδικά στο τέλος) να ζυμώσει συνεκτική ιστορία, η όποια άποψη του συγγραφέα ως αντίβαρο στη πολιτική ορθότητα των '90s που δε πρόσφερε καμία διέξοδο, έχει μείνει φυσιολογικά ξεκρέμαστο βάρος σε ένα κόσμο που προχώρησε. Παρολαυτά όλες οι αδυναμίες της παραγωγής λειτουργούν τελικά υπέρ της. Η απειρία του McDonagh στο να στήσει ένα κάδρο της προκοπής και η ενθουσιασμένα τουριστική ματιά του φέρνουν ένα καλοδεχούμενο ερασιτεχνισμό σε ένα υπερστιλιζαρισμένο πια είδος, η εκβιαστική υπόκρουση με τα πολλά σε πιάνει και εξομαλύνει τις απότομες μεταβολές από ατακαδόρικη μαύρη κωμωδία σε ατελείωτους (και όχι μόνο χρονικά) στοχασμούς, οι μάλλον επιλεγμένοι για το αβανταδόρικο της υπόθεσης (στο γενικότερο πνεύμα του δημιουργού) πρωταγωνιστές το καταδιασκεδάζουν (καλοπερνώντας και εκτός γυρισμάτων). Στη πραγματικότητα η εκπληκτική άνεση όλων, όπως τη βλέπεις στη προώθηση και βάλε, με πρώτο πλάνο τον Colin Farrell --ο οποίος βρίσκει εδώ ότι φαίνονταν να ψάχνει στις επιλογές του τελευταία, έναν εναλλακτικό ρόλο και μια αυθεντικά συμπαθητική ερμηνεία-- και υπόβαθρο την αναμφισβήτητη ικανότητα του Ιρλανδού θεατράνθρωπου σε καινολογίες, κενολογίες και ταυτολογίες, αυτή η υπερπροσφορά στα σημεία είναι που κάνει το συνολάκι απολαυστικό.