Κάνες 2008: Τα βραβεία

Τελευταία στην συμπληρωματική ανακοίνωση συμμετοχών στο διαγωνιστικό, τελευταία και στις προβολές χτες στις Κάνες, η Τάξη (ή Ανάμεσα στους Τοίχους / Entre les Murs) του Laurent Cantet, βρέθηκε επιπλέον (τέτοιων ουρών που συνήθως λειτουργούν θετικότατα στα φεστιβάλ) να έχει αντίπαλο στη τελευταία εντύπωση το Palermo Shooting του Wim Wenders που ήταν με διαφορά η μεγαλύτερη απογοήτευση του προγράμματος, να αποτελεί τη μοναδική ηλιαχτίδα έντεκα ημερών πηγμένων στη βαριά ατμόσφαιρα μέσα και έξω από τις αίθουσες, και να κολλάει απόλυτα με τα γούστα του προέδρου της μεγάλης επιτροπής, Sean Penn, ο οποίος είχε επιμείνει για ειδική επίσημη προβολή του Die Welle / The Wave με θέμα επίσης δασκάλους, μαθητές και εμπειρίες ζωής στα θρανία. Άρα, με εξαίρεση, ίσως, τον καιρό που απλά βοήθησε, ο φετινός Χρυσός Φοίνικας, σε Γάλλο μετά από αμέτρητα χρόνια, δεν έτυχε.

Παρόμοια, και ανάλογα με το αν έβλεπε το ποτήρι άδειο ή γεμάτο, μπορούσες να διακρίνεις και τις προθέσεις σε κάθε φετινή ανταπόκριση από την Croisette, αφού, με εξαίρεση την γιουχαϊσμένη ερασιτεχνική επιστροφή του δημιουργού του Παρίσι, Τέξας (1984) και τη παραδοσιακή πίπα του Serbis, όλες οι υπόλοιπες ταινίες βρήκαν τους πρίγκηπές τους και τους νεκροθάφτες τους ανάμεσα στους δημοσιογράφους, συμπληρώνοντας ένα πρόγραμμα προφανώς μέτριο. Και ανάλογη ήταν και η εικόνα της αγοράς, αυξημένη κατάτι από πέρσι αλλά από πωλητές, με τους δραστήριους αγοραστές να εκφράζονται τυπικά από το IFC και τις πολυάριθμες μικρές αγορές του (για ίδιου μεγέθους διανομή, αν δε το 'χεις ακουστά). Τα πράγματα δε βοήθησαν, ούτε η τυφλή προοπτική της διοργάνωσης, ούτε οι περισσότερες από ποτέ μισοτελειωμένες ταινίες - απόρροια μάλλον απεγνωσμένης αναζήτησης στήριξης που τελικά τις έβλαψε όλες, ούτε η αίσθηση στροφής στο παρελθόν, με το φάντασμα του Μάη του '68 να πλανάται σιωπηλό και τα πολλά φώτα να πέφτουν σε παλιές ιστορίες. Αίσθηση που κορυφώθηκε με την εντύπωση μπανανίας την οποία άφησε η αποθεωτική(!!) υποδοχή του Mike Tyson, πριν καν προβληθεί το πιθανά αξιόλογο αν και μονομερές ντοκιμαντέρ.. Tyson.

Εκτός από το μαγικό, μαγικό, μαγικό, για τον Penn, και ομόφωνα καλύτερο για την επιτροπή του, ημιντοκιμενταρίστικο φιλμ που ανέβασε ένα τσούρμο πιτσιρικάδες για τις κάμερες ζωντανεύοντας και τη τελετή λήξης, το φεστιβάλ τίμησε και την Catherine Deneuve και τον Clint Eastwood (χωρίς τη θέλησή του) που τύχαινε να περνάνε, κατασκευάζοντας Βραβείο 61ου Φεστιβάλ για να κρατήσει τις (ηλικιακές) ισορροπίες. Αποθέωση υποδέχτηκε και τον Robert DeNiro που παρέλαβε το βραβείο πρωταγωνιστή πασίγνωστα αποτυχημένης ταινίας κλεισίματος για το What Just Happened?, και απένειμε τον Χρυσό Φοίνικα. Νωρίτερα, όλα τα σημαντικά βραβεία είχαν πάει σε Ευρωπαίους, ικανοποιώντας υποθέτεις και τις προτιμήσεις των περισσότερων που δεν είχαν φύγει με τις πρώτες πτήσεις του Σαββάτου (το αργότερο) και το όποιο φρόνημα άφησαν άθικτο οι υποκλίσεις των προηγούμενων ημερών. Gomorra του Matteo Garrone και Il Divo του Paolo Sorrentino ασχολήθηκαν (όσο γίνεται πια) σοκαριστικά με Μαφία και Μακιαβελισμό στη χώρα που τα γέννησε, και πήραν Μέγα Βραβείο και Βραβείο της Επιτροπής αντίστοιχα, ενώ οι αγαπημένοι των κριτικών Nuri Bilge Ceylan και αδερφοί Dardenne τιμήθηκαν για σκηνοθεσία και σενάριο αυτή τη φορά. Ο Benicio del Toro, πρωταγωνιστής στον 4ωρο μπερδευτικό και εξαιρετικά αβέβαιου μέλλοντος Che του Steven Soderbergh (που ο Penn έσμπρωχνε για Χρυσό Φοίνικα σύμφωνα με τις φήμες), και η άγνωστη σαραντάρα Sandra Corveloni σχετικά λιγότερο αμφιλεγόμενα, κάναν το δύο στα δύο στις ερμηνείες για τη Λατινική Αμερική.

Χρυσή Κάμερα, βραβείο FIPRESCI, διανομή σε πολλές χώρες, και τη περισσότερη (μάλλον δίκαια) προσοχή από τα υπόλοιπα τμήματα --που φόρτωσαν με ακόμα πιο πολλά βραβεία απ' ότι συνήθως τις ταινίες τους φέτος (μπας και βοηθήσουν καμία)--, πήρε η Πείνα / Hunger ενός κατάμαυρου Steve McQueen, με θέμα τον Bobby Sands σαν ηγέτη της απεργίας πείνας των φυλακισμένων μελών του IRA που κάποτε συγκλόνισε τον πλανήτη. Palm Dog πήρε αναμενόμενα η Lucy, σκυλαγωνίστρια στο Wendy and Lucy, της Kelly Reichardt.