London to Brighton (2006)

Νταβατζής μπλέκει άσχημα, όταν νεοστρατολογηθείσα λολίτα και παλιά καραβάνα του, κάνουν ζημιά σε μεγάλο του πελάτη και μετά το σκάνε.Φωτισμένο απ' τα πέντε αστέρια του Peter Bradshaw στον Guardian που φυλάει τα αστέρια του πολύ προσεκτικά ως γνωστόν, το μεγάλου μήκους ντεμπούτο του Paul Andrew Williams είναι λίγο-πολύ βασισμένο στο μικρού μήκους του, Royalty (2001), αντλώντας ιστορία, χαρακτήρες και βέβαια πρωταγωνιστές, απ' την ταινία που τού είχε ανοίξει και πόρτες για στρατόπεδο συγκέντρωσης ταλέντων της Fox, και το μεγάλου μήκους που προέκυψε απ' την επιθυμία του να δουλέψει ξανά με ανθρώπους και story που γούσταρε την πρώτη φορά, χαιρετήθηκε απ' την πλειοψηφία του βρετανικού τύπου, ως η σωτηρία του κινηματογράφου τους. Κι όχι ότι δεν έχει πράγματα να θαυμάσεις αυτή η no budget βουτιά στις λάσπες του Λονδίνου, απ' την ατμοσφαιρική φωτογραφία της έντονης επ' ώμου κινηματογράφησης, μέχρι τους αξιοσημείωτα ντεγκλαμουραρισμένους, καταδικασμένους μέσα στα ελαφρυντικά τους, χαρακτήρες και τους ημιερασιτέχνες που τους υποδύονται, αλλά ως συνήθως σ' αυτές τις περιπτώσεις, η ιστορία ξεμένει νωρίς από καύσιμο, μετατρέπεται σε ασήμαντο ανθρωποκυνηγητό με σαπουνοπεραριζέ διαλείμματα, η εξερεύνηση των (αντι)ηρώων δεν πάει και πολύ μακριά απ' την επιφάνεια, και τα παιχνίδια του Williams στα μπρος-πίσω της αφήγησης για να σου φτιάξει σασπένς, δεν κάνουν τίποτε άλλο απ' το να σου τονίζουν πως είναι κατασκευασμένο. Όπως και τα διάφορα βραβεία που μάζεψε η ταινία του, δεν κάνουν τίποτε άλλο απ' το να υποδεικνύουν την ανάγκη για ποικιλία, σε μια χώρα με Mike Leigh και ξερό ψωμί. Όχι πως το ψωμί του Williams είναι και πολύ διαφορετικό, απλώς είναι λίγο πιο... ζουμερό, ας πούμε, χάρη σε διάφορα σωματικά υγρά που θα μπορούσαν να τον κάνουν Guy Ritchie για κουλτουριάρηδες.