Bigger Stronger Faster* (2008)

*Οι παρενέργειες του να είσαι Αμερικανός.Εμπνευσμένος κάπου από τις μεθόδους του Morgan "Super Size Me" Spurlock, o Chris Bell από το Poughkeepsie της Νέας Υόρκης όπου γυρίζονταν στα 80s άπειρα events της (τότε) WWF, έκανε ντοκιμαντέρ τεκμηριώνοντας εμπειρικά τις θεωρίες του για τη χρήση στεροειδών αναβολικών. Η διαφορά βέβαια είναι ότι ο Bell πρώτα είχε τις εμπειρίες και μετά τη θεωρία, περνώντας από το κύκλωμα των γυμναστηρίων, και με δυο αδερφούς ακόμα λίγο πολύ ενεργούς στο "χτίσιμο" και το χτίσιμο ελπίδων πάνω του. Κι εκεί εντοπίζεις και το μεγάλο πρόβλημα αλλά και το μεγάλο πλεονέκτημα της παραγωγής. Με κοινό τα ευρύτερα κοινωνικά στρώματα και σκοπό να δείξει περίπου ότι δεν υπάρχει ΑηΒασίλης, το Bigger, Stronger, Faster* (2008), σίγουρα διαλύει όλους τους (έτσι κι αλλιώς διάτρητους) μύθους και των δυο πλευρών αλλά παραμένει εξαιρετικά ευαισθητοποιημένο στα αποτελέσματα (κλάματα μικρού παιδιού, κτλ.) και τις ατομικές ευθύνες (η μόνη ψυχιατρική συνεισφορά του είναι περίπου.. η μελέτη της εξέλιξης, με τα χρόνια, των κοιλιακών και των υπόλοιπων μυών στα action figures). Ο Bell δε κρύβει ότι δεν έχει ιδέα από δημοσιογραφία, αντίθετα αρκετές φορές το κάνει να λειτουργεί υπέρ του και, με την επιστημονική κοινότητα να αδυνατεί (χωρίς στοιχεία) να υποστηρίξει 100% τα συμπεράσματά της για τις εκτεταμένες παρενέργειες των στεροειδών (πέρα από αυτές που έχει διαπιστώσει κάθε --και εννοώ φυσικά κάθε-- γυναίκα, με αποτέλεσμα να προτιμάει Αλβανούς χτίστες), δε καταλήγει σε κρυστάλλινες θέσεις στο βασικό του θέμα. Όμως δεν αφήνει καμία αμφιβολία στην υποσημείωσή του, την αποκάλυψη της υποκρισίας σε μια κοινωνία όπου ο καθένας ζητάει ηθικές αρχές από τους άλλους ενώ κρατάει για τον εαυτό του τη θέση του απλά "καλύτερου".