Hamlet 2 (2008)

Αποτυχημένος ηθοποιός που έγινε αποτυχημένος δάσκαλος δραματικής στην αμερικάνικη επαρχία, ανεβάζει σχολική παράσταση με τίτλο Άμλετ 2, γιατί δεν του άρεσε που έπρεπε όλοι να πεθάνουν στο τέλος του Άμλετ 1.Σπάζοντας άπλετη πλάκα κυρίως με τη φιλοσοφία περί ψυχαγωγίας που αναπαράγει το Χόλιγουντ με τη διαβόητη αναλγησία του στο μακέλεμα οποιουδήποτε πράγματος μπορεί να αποτελέσει «πηγή έμπνευσης», και λιγάκι με το αμερικάνικο εκπαιδευτικό σύστημα, τόσο στρουκτουραλιστικά όσο και σχετικά με τις ψυχολογίες που παράγει, ο Andrew Fleming φορτώνει στον Steve Coogan την ευκαιρία καριέρας, να κουβαλήσει στις πλάτες του την πιο ανατρεπτική κωμωδία που έχει ξεπηδήσει απ’ το ανεξάρτητο κύκλωμα τα τελευταία χρόνια. Ένα φιλμ που, σύμφωνα με τον δημιουργό του, προσφέρει ίσες ευκαιρίες προσβολής σε όλους, ακαριαία εύστοχο στη σάτιρά του και χορταστικό στην εσωτερική κωμική του αυτάρκεια, καβαλάει το κεντρικό concept του πώς θα ενεργούσε ένας βλαμμένος ατάλαντος κακόγουστος ταινιοφάγος με αυταπάτες ταλέντου που δεν έχει ανακαλυφθεί, αν του δινόταν η ευκαιρία να εφαρμόσει τα πράγματα που έμαθε στον Κύκλο των Χαμένων Ποιητών (1989) και στο Dangerous Minds (1995), για να εμπνεύσει τους μαθητές του και να γεφυρώσει το διαφυλετικό τους χάσμα.

O Coogan κρατάει όλα τα φώτα πάνω του, με την μηδαμινή υποστήριξη που αφήνει το σενάριο να του παρέχουν οι δεύτεροι ρόλοι, όπως θα έκανε κι ο χαρακτήρας του στο θεατρικό έργο ζωής του, ενσαρκώνοντας με υποδειγματική ευστοχία, παράπλευρες υποπλοκές που βάζει κάθε τόσο στο σατιρικό του στόχαστρο ο Fleming, από την ζωή και τα ήθη της αμερικάνικης επαρχίας, ή την ανασφάλεια της μετριότητας απέναντι στην κριτική, μέχρι την αδηφαγία του star system (όπως εικονοποιείται από το cameo της Elizabeth Shue) και την μισοψημένη αντιδραστικότητα των αντανακλαστικών διαδηλώσεων σε οποιοδήποτε άρωμα ανατρεπτικότητας. Από λίγο απ’ όλα κι από τίποτα συγχρόνως, τσιμπάει ο Fleming αρκετά, τουλάχιστον για να καταλάβεις πού το πάει συνήθως, αλλά χωρίς ποτέ να το ζορίζει ιδιαίτερα, για να μην νιώσεις ότι σε τραβάει απ’ το μανίκι. Κρατά το ρυθμό γάργαρο, αν όχι λίγο βιαστικό, μέχρι την εκστατική αποκορύφωση του φινάλε, που σου δίνει σβέλτα τη χαριστική βολή με το ιστορικό “Rock me Sexy Jesus” (και το moonwalking του Ιησού επί των υδάτων), και ρίχνει τίτλους τέλους σχεδόν χωρίς να πάρεις πρέφα από που σου ήρθε τί, κι ελπίζοντας να σου ’ρθει κι άλλο.