L' Ennemi Intime (2007)

Ιδεαλιστής υπολοχαγός φτάνει στην Αλγερία να κατευθύνει λόχο στην εξεύρεση ομάδας ανταρτών και τα πράγματα είναι πιο σκληρά απ’ όσο τα περιμένει το στομάχι του.Εκκωφαντικά αντιπολεμικά μηνύματα μπλέκονται με καμουφλαρισμένη ρατσιστική προπαγάνδα, σε κάτι που παρουσιάζεται ως ένα (ακόμη) τριπάκι ενοχών για την αποικιοκρατική ιστορία της Γαλλίας και την στρατιωτικοκαταπιεστική προσπάθειά της να την διαιωνίσει, όπου ο ιδεαλιστής υπολοχαγός παρελαύνει στο πεδίο της άνισης μάχης τις ανθρωπιστικές του αφέλειες περί έντιμου πολέμου και παλλαϊκής ισότητας, για να τις υπονομεύσει ο ίδιος αποκαλώντας βάρβαρους τους αντάρτες που τις διεκδικούν, και να τις ποδοπατήσει η (υποψήφια για César φωτογραφίας) αλά Tony Scott ξεβαμμένη ασχήμια του πολέμου που κρύβουν στα generic άγονα τοπία οι ίδιοι αυτοί βάρβαροι, οι οποίοι, συν τοις άλλοις, με την απολιτισιά τους, αναγκάζουν και τον ίδιο τον Ευρωπαίο ιδεαλιστή, να αλλαξοπιστήσει και να τους γαμήσει.

Απ’ τη θητεία του στο Hollywood για το έτερο απλουστευτικό αντιστρατοκαυλικό Hostage (2005), ο Siri κρατά αλώβητη τη σκηνοθετική του μετριότητα, την εμπλουτίζει με μια αλλόκοτη αίσθηση αφηγηματικής (α)συνέχειας, και την εφαρμόζει πάλι σε ένα σενάριο βασισμένο σε χαρακτήρες στερεοτυπικούς στα όρια της παρωδίας και βάθους μικρότερου απ’ το πάχος της οθόνης, τις βάσεις για τους οποίους, άντλησε λέει, από συνομιλίες του με αληθινούς βετεράνους της μάχης στην Αλγερία. Οι καταστάσεις, όμως, που αφηγείται, είναι τόσο επινοημένες, όσο και πολυειπωμένες. Εκτός απ' τη φωτογραφία και τη μουσική του Alexandre Desplat, στις υποψηφιότητες των περασμένων César είχε φτάσει και ο ήχος της ταινίας.