L' Âge des Ténèbres (2007)

Δημοσιοϋπαλληλάκος βρίσκει καταφύγιο απ’ τη μιζέρια του, στις συνήθως υγρές φαντασιώσεις του.Με τη σαρκαστική του διάθεση άθικτη, αλλά τους στόχους του λιγάκι θολωμένους, ο Arcand επαναλαμβάνει αρκετά από τα στοιχεία της οσκαρούχας Επέλασης των Βαρβάρων (2003) του (για όσους δεν τα έπιασαν την πρώτη φορά), και ολοκληρώνει την τριλογία για την κατάρρευση του Δυτικού Πολιτισμού (που είχε ξεκινήσει το 1986 με το Le Déclin de l'empire Américain) κατασπαράζοντας με καυστική βουλιμία, μια οργουελική, πνιγμένη στην γραφειοκρατική πολιτική ορθότητα εκδοχή του Κεμπέκ του κοντινού μέλλοντος, την οποία εγκαθιστά στο Ολυμπιακό Στάδιο του Μοντρεάλ, ένα τεράστιο, δυσκίνητο, πρακτικά άχρηστο κτήριο, σύμβολο για τον ίδιο, της δυσλειτουργικής φορμαλιστικής εντυπωσιοθηρικής νοοτροπίας που σατιρίζει. Αν και μαυροχιουμοριστικά απολαυστικό, σαν American Beauty (1999) σε πιο allegro διάθεση, τα Χρόνια της Μαυρίλας έχουν στην εξέλιξή τους μια κάποια αμηχανία, που σε κρατά μονίμως στο υποτονικό επίπεδο των χαχανητών σε εγρήγορση, χωρίς να σε φέρνει ποτέ στη δύσκολη θέση να χρειαστεί να κρατήσεις το στομάχι σου ας πούμε, ενώ αμελητέα δεν είναι και η επαναληπτικότητα θεμάτων, που ρουφάνε την περιορισμένη ζωντάνια του συνόλου, προτού καταλήξει στην τραβηγμένη, μπανάλ και αμφιβόλου αποτελεσματικότητας παλαιομεταμοντέρνα λύση του φινάλε.

Η ταινία, όπως και οι δύο προηγούμενες της τριλογίας, έφτασε στις πεντάδες των ξενόγλωσσων υποψηφιοτήτων, παρά τον πόλεμο που δέχτηκε τόσο απ’ την καναδέζικη κριτική που μύρισε αίμα στις απανωτές αναβολές της εξόδου της και τις αλλαγές της θέσης της στο πρόγραμμα των περσινών Κανών, όσο και απ’ τους συμπατριώτες και, σε ορισμένες περιπτώσεις, παλιούς συνεργάτες της παραγωγού και συντρόφου του Arcand, Denise Robert, οι οποίοι κήρυξαν πόλεμο στο δίδυμο, όταν το είδαν να χαίρει ευμενούς μεταχείρισης στα κυβερνητικά κονδύλια, την ώρα που στους υπόλοιπους επεδείκνυαν στενοχεριές, λόγω της κρίσης απ’ την γιγάντωση της τοπικής παραγωγής.