Public Enemy: Welcome to the Terrordome (2007)
Public Enemy: Καλωσήρθατε στο Θόλο
Σκηνοθεσία: Robert Patton-Spruill
Παίζουν: Chuck D, Flavor Flav, κ.ά.
Δες/Κρύψε το trailer
Απόψε στις 22:45 στον ΔΑΝΑΟ 1, παρουσία του σκηνοθέτη
3/5Σκηνοθεσία: Robert Patton-Spruill
Παίζουν: Chuck D, Flavor Flav, κ.ά.
Δες/Κρύψε το trailer
Refuse to lose: 20 χρόνια μετά, οι Beastie Boys, Henry Rollins, Tom Morello, Talib Kweli αποτίουν φόρο τιμής στο συγκρότημα ογκόλιθο.
Απορία: οι Public Enemy έχουν επηρεάσει τους πάντες, η μισή δισκογραφία θα έπρεπε να τους πληρώνει δικαιώματα κάθε μήνα και δεν υπήρχαν λίγοι ακόμα που να ήθελαν να μιλήσουν για αυτούς; Αυτό είναι το μειονέκτημα του, κατά τα άλλα ενδιαφέροντος, ντοκυμαντέρ του Robert Patton-Spruill, στο οποίο 4 από τα πλέον σημαντικά κεφάλαια της σκεπτόμενης μουσικής των 2 πρόσφατων δεκαετιών αφηγούνται την επίδραση των P.E. στη ζωή και τη μουσική τους. Παράλληλα, βλέπουμε live υλικό από πρόσφατες εμφανίσεις του συγκροτήματος και μέσα από συνεντεύξεις του Chuck D και του Flavor Flav, ακολουθούμε την πορεία της σχέσης των 2 και τις συνέπειές της για το συγκρότημα.
20 χρόνια μετά τις σειρήνες στα κομμάτια τους που κήρυξαν τον αγώνα με στόχο να ξυπνήσουν την κοιμώμενη τον ύπνο του παχύδερμου Αμερική (που κατέληξε στις εξεγέρσεις του Λος Άντζελες στα 90ς), οι P.E. είναι πλέον "κλασικοί" και σε όλες τις λίστες με τα "Best of". Δεν παίζουν πια στο MTV και το VH1, κάνουν ανταρτοπόλεμο στην μαζική κουλτούρα μέσα από το internet και τις συναυλίες τους, αλλά...
Το 1987 είναι πλέον 20 χρόνια πίσω. Έχουν αλλάξει τα πάντα στην μουσική: ακόμα και τα πιο πρωτότυπα, αφομοιώνονται μέσα σε μήνες το πολύ. Πρόσφατα, στους κύκλους του hiphop ξέσπασε μεγάλη φασαρία, με αφορμή τον δίσκο Hip Hop is Dead του κορυφαίου hiphop καλλιτέχνη Nas. Άλλοι τον υποστήριξαν, άλλοι όχι: αυτοί οι τελευταίοι προτείνουν το επιχείρημα/τίτλο μας: "If hiphop is dead, then why are we making bread?". Και όντως, αυτό φαντάζει λογικό: τώρα που το hiphop έγινε ο maistream ήχος, είναι δυνατόν να έχει πεθάνει; Αυτό είναι το ερώτημα που σου αφήνει η ταινία: το 1989 (που ακούσαμε το Welcome to the Terrordome) δεν υπήρχε hiphop με την έννοια του άκρως πολιτικοποιημένου, σοβαρού, ανθρωποκεντρικού ήχου των Public Enemy. Υπήρχαν μόνο κάποια τραγούδια και τα ποιήματα του Gil Scott-Heron. Οι P.E. έκαναν το τραγούδι τους, μήνυμα και με μεγάλη επιτυχία. Σήμερα, μετά την μαζική επιτυχία, την αναγνώριση και την σημασία των P.E., η μπάντα συνεχίζει σχεδόν μόνη της τον δρόμο: οι P.E. είναι πλέον μουσική, σκέτη. Και αφορούν αυτούς που ενδιαφέρονται, όχι όμως την μάζα που ξανάπεσε στον λήθαργο του kitsch και της κατανάλωσης.
Απορία: οι Public Enemy έχουν επηρεάσει τους πάντες, η μισή δισκογραφία θα έπρεπε να τους πληρώνει δικαιώματα κάθε μήνα και δεν υπήρχαν λίγοι ακόμα που να ήθελαν να μιλήσουν για αυτούς; Αυτό είναι το μειονέκτημα του, κατά τα άλλα ενδιαφέροντος, ντοκυμαντέρ του Robert Patton-Spruill, στο οποίο 4 από τα πλέον σημαντικά κεφάλαια της σκεπτόμενης μουσικής των 2 πρόσφατων δεκαετιών αφηγούνται την επίδραση των P.E. στη ζωή και τη μουσική τους. Παράλληλα, βλέπουμε live υλικό από πρόσφατες εμφανίσεις του συγκροτήματος και μέσα από συνεντεύξεις του Chuck D και του Flavor Flav, ακολουθούμε την πορεία της σχέσης των 2 και τις συνέπειές της για το συγκρότημα. 20 χρόνια μετά τις σειρήνες στα κομμάτια τους που κήρυξαν τον αγώνα με στόχο να ξυπνήσουν την κοιμώμενη τον ύπνο του παχύδερμου Αμερική (που κατέληξε στις εξεγέρσεις του Λος Άντζελες στα 90ς), οι P.E. είναι πλέον "κλασικοί" και σε όλες τις λίστες με τα "Best of". Δεν παίζουν πια στο MTV και το VH1, κάνουν ανταρτοπόλεμο στην μαζική κουλτούρα μέσα από το internet και τις συναυλίες τους, αλλά...
Το 1987 είναι πλέον 20 χρόνια πίσω. Έχουν αλλάξει τα πάντα στην μουσική: ακόμα και τα πιο πρωτότυπα, αφομοιώνονται μέσα σε μήνες το πολύ. Πρόσφατα, στους κύκλους του hiphop ξέσπασε μεγάλη φασαρία, με αφορμή τον δίσκο Hip Hop is Dead του κορυφαίου hiphop καλλιτέχνη Nas. Άλλοι τον υποστήριξαν, άλλοι όχι: αυτοί οι τελευταίοι προτείνουν το επιχείρημα/τίτλο μας: "If hiphop is dead, then why are we making bread?". Και όντως, αυτό φαντάζει λογικό: τώρα που το hiphop έγινε ο maistream ήχος, είναι δυνατόν να έχει πεθάνει; Αυτό είναι το ερώτημα που σου αφήνει η ταινία: το 1989 (που ακούσαμε το Welcome to the Terrordome) δεν υπήρχε hiphop με την έννοια του άκρως πολιτικοποιημένου, σοβαρού, ανθρωποκεντρικού ήχου των Public Enemy. Υπήρχαν μόνο κάποια τραγούδια και τα ποιήματα του Gil Scott-Heron. Οι P.E. έκαναν το τραγούδι τους, μήνυμα και με μεγάλη επιτυχία. Σήμερα, μετά την μαζική επιτυχία, την αναγνώριση και την σημασία των P.E., η μπάντα συνεχίζει σχεδόν μόνη της τον δρόμο: οι P.E. είναι πλέον μουσική, σκέτη. Και αφορούν αυτούς που ενδιαφέρονται, όχι όμως την μάζα που ξανάπεσε στον λήθαργο του kitsch και της κατανάλωσης.
Απόψε στις 22:45 στον ΔΑΝΑΟ 1, παρουσία του σκηνοθέτη
Το κείμενο επιμελήθηκε το Από τις 4 στις 5