Tropa de Elite (2007)

Το 1997, πριν την επίσκεψη του Πάπα στην πόλη, η αστυνομία του Rio de Janeiro αναλαμβάνει να καθαρίσει μια φαβέλα κοντά στη βιλάρα του αρχιεπισκόπου που θα τον φιλοξενήσει.Πολύ μεγαλύτεροι και από την Πόλη του Θεού (2002), οι Επίλεκτοι (2007) κυριάρχησαν για μήνες στη καθημερινή ζωή της Βραζιλίας, πιθανά χωρίς να 'χει μείνει κάτοικος που να μη τους παρακολούθησε έστω μια φορά, με αποτέλεσμα οι πραγματικοί επίλεκτοι της αστυνομίας του Ρίο να περνάνε από τις (πάνω από 700) τρωγλοσυνοικίες της πόλης για να ανακρίνουν κανένα ύποπτο δια της μεθόδου πλαστικής σακούλας στο κεφάλι, με τη πιτσιρικαρία να ζητωκραυγάζει φορώντας τατουάζ το πειρατικό σήμα της διμοιρίας. Γεγονός που πιθανά ικανοποιεί τον Rodrigo Pimentel, πρώην αξιωματικό της BOPE και συν-συγγραφέα τόσο του σεναρίου όσο και του βιβλίου στο οποίο βασίστηκε το φιλμ, όμως πρόθεση δε μπορείς να καταλογήσεις ούτε σε αυτόν ούτε στον σκηνοθέτη José Padilha, ενώ το εναλλακτικό είναι εξίσου αποκρουστικό. Και φυσικά ήταν απλός περιφερειακός εξωστρακισμός για μια παραγωγή που ξεκίνησε να καταγράψει ντοκιμενταρίστικα σκληρά, σε βαθμό που να τσουτσουρώνει η σπονδυλική σου στήλη, το πρόβλημα της υποβάθμισης, της διαφθοράς και της βίας στις περιοχές, συμπεριλαμβάνοντας αυτή τη φορά όλες τις παραμέτρους, την πολιτική και τις δυνάμεις καταστολής της.

Ο Padilha, πιθανά στοχευμένα (για να δώσει συνέχεια), επιλέγει τη στιλιζαρισμένη αφήγηση του Fernando Meirelles, με ξέφρενο ρυθμό στα κοψίματα, εμβόλιμες βιντεοκλιπίστικες σκηνές, και υποκειμενικοαντικειμενικό αφηγητή. Ο κεντρικός του ήρωας βλέπει τον κόσμο από ψιλοφασιστικό πρίσμα, οι υπόλοιποι χαρακτήρες δεν ξεφεύγουν ποτέ από αυτό και μένει σε σένα (και.. στα προηγούμενα) να συνθέσεις την άλλη πλευρά, οι ντερτιχαρικές και τζακμπαουερικές επιρροές είναι προφανείς όσο και τα αποτελέσματά τους, η ταύτιση με οποιονδήποτε αποφεύγεται (αλλά φυσικά όλο και κάποιον θα διαλέξεις κι εσύ ενστικτώδικα, σα τους πιτσιρικάδες), όλες οι λεπτομέρειες (οικογένεια, υγεία) είναι εκεί για να σταμπάρουν πραγματικούς ανθρώπους. Η συνολική εμπειρία είναι τόσο καθαρτική όσο το ξέρασμα, από τις ελάχιστες πια πολιτικοποιημένες παραγωγές τέτοιας κλίμακας και δίκαια τιμημένη με τη Χρυσή Αρκούδα από τον Κώστα Γαβρά, καλαμιά στον κάμπο σα ταινία που αλλάζει τον κόσμο από τη μια στιγμή στην άλλη, όσο κι αν δε μπορεί φυσικά να κουνήσει τις άκρες του.