Velvet Bus (2008): Πρεμιέρα 10λεπτου intro clip

Tο Velvet Bus ήταν μια πρόκληση για τους μουσικούς που επιβιβάστηκαν και τους διοργανωτές (Velvet magazine). Μια περιοδεία ανά την Ελλάδα, με 4 συγκροτήματα που λίγοι εκτός Αθηνών νομίζω ότι γνωρίζουν. Ήταν κάτι σαν πείραμα – παιχνίδι.

H ταινία ήταν σίγουρα μια πρόκληση και για μένα. Ένα road trip είναι δύσκολο να κινηματογραφηθεί, απρόβλεπτο, μη ελεγχόμενο. Τελικά όμως είχε κι αυτό την μαγεία του! Συναντηθήκαμε όλοι ένα πρωί στην πλατεία Κλαυθμώνος. Το Velvet Bus φτάνει με οδηγό τον κο Μανώλη, έναν τελικά υπέροχο άνθρωπο με πολύ χιούμορ. Έδεσε με την παρέα μας. Ούτε casting να είχαμε κάνει! Ήταν ο καταλληλότερος άνθρωπος! Ξεκινήσαμε μη γνωρίζοντας τι θα συναντήσουμε κι αν θα "ταιριάξουν τα χνώτα μας". Αμήχανα κ αναγνωριστικά την πρώτη μέρα. Κάθε μέρα που περνούσε όμως, το ταξίδι γινόταν και πιο ενδιαφέρον. Καθώς τρέχαν τα χιλιόμετρα, εξελισσόταν και η σχέση ανάμεσα στους επιβάτες του. Το ξέρω ότι μιλάω με μπόλικο ρομαντισμό, αλλά μου βγαίνει τώρα που ολοκλήρωσα την ταινία. Κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων καθώς και του μοντάζ προσπαθούσα να διατηρώ μια πιο αποστασιοποιημένη θέση, να μην παρασύρομαι από τα γεγονότα και να το βλέπω όλο λίγο πιο ψυχρά. Όσο μπορούσα τουλάχιστον. Τώρα, πλέον πιο χαλαρή, το βλέπω κι εγώ με την σειρά μου σαν μια εμπειρία πέρα από ταινία.

Η ταινία είναι γεμάτη απρόοπτα όπως άλλωστε και η περιοδεία. Καταγράφει ό,τι ακριβώς συνέβη, όσο είναι δυνατόν μέσα σε μιάμιση ώρα. Με υλικό γύρω στις 100 ώρες, κατέληξα στην συγκεκριμένη διάρκεια με πολλή δυσκολία. Η επιλογή του τι αφήνεις μέσα και τι πετάς ήταν δύσκολη. Κινήθηκα όμως με το σκεπτικό να κρατήσω ό,τι εξυπηρετεί την ροή και ό,τι αφορά και τον θεατή που δεν ήταν επιβάτης. Νομίζω ότι στην αρχή παρακολουθείς την ταινία με μια "απορία" αλλά σιγά-σιγά μπαίνεις κι εσύ στο κλίμα της περιοδείας και ταξιδεύεις για λίγο με το Velvet Bus. Δεν έχει "στημένες" σκηνές κ συνεντεύξεις. Όποιος μιλά στην κάμερα, έτυχε στον δρόμο μας. Δεν ήθελα να έχω κανονίσει κάτι. Ήθελα το περιεχόμενο της ταινίας να είναι πραγματικό, να κυλάει όπως ακριβώς το δεκαήμερο με το λεωφορείο. Επίσης, ακούγονται τραγούδια των συγκροτημάτων αλλά και πολλά που ακούγαμε μέσα στο λεωφορείο (από Beck μέχρι Kinks). Έτσι ώστε ο θεατής να έχει μια πιο πλήρη αίσθηση της διαδρομής. Να βλέπει τι βλέπαμε, να ακούει τι ακούγαμε.