WALL•E (2008)

Σε ένα κοντινό, σχεδόν ανθρώπινο μέλλον, ένα ρομπότ - σκουπιδιάρης ανακαλύπτει το νόημα της αγάπης, τη σημασία της φωτοσύνθεσης και μερικούς ακόμη λόγους για να επιστρέψουν οι γήινοι στην πατρίδα τους.Νοσταλγικότητα και κυνισμός παντρεύονται ιδανικά με το που θα δεις τα opening credits του WALL•E (2008). Από το βλέμμα στους ουρανούς, το όραμα της αισιοδοξίας για το αύριο και τη γλυκερή μελωδία του Put On Your Sunday Clothes, προσγειωνόμαστε απότομα στα 2815 και έναν πλανήτη Γη ερειπωμένο, τον οποίο συνοδεύει ηχητικά μια βεβαρημένα απαισιόδοξη σύνθεση του Thomas Newman. Οι συστάσεις της πλοκής γίνονται άμεσα προφανείς στους ενήλικες θεατές. Ένα μονοπωλιακό τραστ, που κάποτε έφτασε να κυβερνά την Αμερική κυριολεκτικά, μετέτρεψε μαζί με τους αδηφάγους πολίτες αυτού του κόσμου κάθε έκταση σε μια γιγάντια χωματερή, αφανίζοντας ολοκληρωτικά οτιδήποτε έχει να κάνει με τη φύση. Μια διαστημική κιβωτός του... ανθρώπινου είδους αποδρά προς το συμπαντικό άγνωστο, με την ελπίδα της επιστροφής μονάχα όταν θα υπάρξουν ενδείξεις πως η μάνα Γη μπορεί να "γονιμοποιήσει" και πάλι. Ακολουθεί η γνωριμία μας με το ρομποτάκι WALL•E, έναν δουλευταρά απόγονο του Number 5 από το Short Circuit (1986), που "ζει" για να χτίζει παλάτια από... trash και να ονειρεύεται τα με σάρκα και οστά αφεντικά του μέσω μιας βιντεοκασέτας του Hello Dolly! (1969), από την οποία εμπνέεται το ανθρώπινο συναίσθημα, τη συντροφικότητα και το ερωτικό κάλεσμα δια της... χειραψίας!

Η εμφάνιση ενός θηλυκού ρομπότ, που ήρθε από το διάστημα με "μυστική" αποστολή, θα κάνει τον Louis Armstrong να άδει La Vie En Rose και τον WALL•E να σχεδιάζει καρδούλες ή να ονειρεύεται έναν βίο αλά μιούζικαλ. Βρισκόμαστε στο πρώτο ημίωρο του φιλμ, διάλογοι δεν υφίστανται, το μαγικό χέρι των ανθρώπων της Pixar σολάρει καλλιτεχνικά με μιά δουλειά που ανταγωνίζεται σε εντυπωσιασμό το live action, αλλά, πάνω απ’ όλα, η καρδιά του θεατή σκιρτά κανονικότατα γι' αυτά τα δύο ρομπότ που κάπως άγαρμπα ή απρογραμμάτιστα αναζητούν να μάθουν τι θα πει... ανθρώπινη αγάπη. Κι αυτή είναι μόλις μια από τις πλευρές της ταινίας του Andrew Stanton - προφανώς η καλύτερη, σε βαθμό να δακρύζεις με στοργή γι' αυτά τα ανορθόδοξα ερωτευμένα "πλάσματα". Σε δεύτερο ρόλο, το WALL•E είναι ένα στερεοτυπικό έπος του φανταστικού, με μπουρλέσκο χιούμορ, αναμνήσεις από την ευρηματικότητα του Keaton ή του Chaplin και αναφορές από το είδος που αγγίζουν μέχρι και τον HAL του 2001 (1968). Στο τρίτο επίπεδο, το αναγκαίο κακό μιας animated ταινίας μας υπενθυμίζει πως η διδαχή είναι το μεγάλο κίνητρο, εδώ με οικολογικά μηνύματα ελαφρώς αναμασημένα (για να διαπιστώσετε την... μη παρθενογένεση, αναζητήσατε το Idiocracy (2006) του Mike Judge), που, μοιραία, φρενάρουν την ερωτική ιστορία και προσγειώνουν τις προσδοκίες για κάτι πραγματικά αριστουργηματικό, όπως εκείνος ο περσινός ποντικός - σεφ... Παρά την πικρία για την εξέλιξη του story, όμως, η κριτική που ασκεί το φιλμ πάνω στον καταναλωτισμό του μέσου Αμερικανού, την παχυσαρκία, έως και την αγραμματοσύνη τους, δίνει ενίοτε και διαστάσεις πολιτικά σκεπτόμενου έργου! Και εξακολουθούμε να μιλάμε για ψηφιακό animation…

Τι έχεις κερδίσει, τελικά, εγκαταλείποντας τον WALL-E στο μαγικό κόσμο της μεγάλης οθόνης; Μια από τις ομορφότερες ερωτικές ιστορίες που έχει πλάσει το σινεμά στη μέχρι σήμερα ιστορία του, έναν απίστευτο εθισμό προς τον κεντρικό χαρακτήρα που μπορεί να οδηγήσει σε καταναλωτικές παρεκτροπές, το στοίχημα για το Όσκαρ κινουμένων σχεδίων του 2009 και εκείνη την παράξενη ανακούφιση που σου φέρνουν τα δάκρυα χαράς, είτε κυλήσουν είτε όχι. Στοιχεία που κάνουν μια ταινία κλασική. Απλά.