You Don't Mess with the Zohan (2008)

Ισραηλινός σούπερ πράκτορας προσποιείται το θάνατό του, για να πάει στην Αμερική και να πραγματοποιήσει το όνειρό του: να γίνει Warren Beatty στο Shampoo (1975) και να ικανοποιήσει όσες αχόρταγες τότε τριανταροσαραντάρες περιμένουν τώρα τη Δευτέρα Παρουσία.Η τέταρτη παρουσία του Dennis Dugan πίσω από κάμερα για την οποία, σε τηλεοπτικό στιλ, έχει καταπιεί ατάκες κάνα μισάωρο νωρίτερα ο Adam Sandler και την περιμένει για να τις μηρυκάσει, σηματοδοτεί και την ολική επιστροφή του αστέρου στα γελαδερά 90s και την εγκατάλειψη της βεντούζας με την οποία προσπαθούσε να αποφράξει τους δακρυικούς αδένες σου σε κάποιες φάσεις στον νέο αιώνα (τάση που είχε αρχίσει να διαφαίνεται από τη συνεργασία Dugan και Sandler στο I Now Pronounce You Chuck and Larry (2007)). Στο σενάριο, Robert Smigel και Judd Apatow υπόσχονται και παραδίδουν μια σειρά από trademarked πολιτικά ορθά ανορθόδοξα SNLικά σκετσάκια, κομπλέ με επανάληψη κάθε μισοπετυχημένου αστείου, μουσικά καμέος, άπειρα τριτοτέταρτα ονόματα και γυμνό από τροφαντές ηλικιωμένες. Και τη συνταγή της επιτυχίας ολοκληρώνει το καστ, με συμμετοχές που δεν ξέρουν τι θα πει πάτος, σαν αυτή του Rob Schneider (εμπνευστή του Deuce Bigalow). Όπως και ο κολλητός του, αλλά πολύ πιο πετυχημένα φυσικά, ο Sandler αγκαλιάζει ότι παπαριά βρεθεί μπροστά του στην πλοκή με το πολύ- παραπάνω-από-επαγγελματικό λάγνο βλέμμα που οδηγεί και τις γιαγιάδες στο πίσω δωμάτιο του κομμωτηρίου για έξτρα περιποίηση, φτιάχνοντας την πιο παιδαριωδώς γελοία καλύτερη κωμωδία του εδώ και πολύ καιρό. Αν η Emmanuelle Chriqui αποκάλυπτε τα μυστικά της μεγάλα όπλα (hint: είναι δυο, στρογγυλά, στη περιοχή του.. στήθους) αντί να περιφέρεται άσκοπα, ντυμένη καλό κορίτσι από την Παλαιστίνη, ως το υποχρεωτικό σέξι όνομα στη μαρκίζα και αίσθημα του πρωταγωνιστή στο φιλμ (που ο πρωταγωνιστής αντιμετωπίζει εύλογα σα καταναγκαστικό έργο), θα μιλάγαμε για μικρό θρίαμβο.