Αυστηρώς Κατάλληλο (2008)

Δίδυμο σκηνοθετών τέχνης που ψάχνει να κάνει το ντεμπούτο του, μπλέκει με παλιό τσοντά που ψάχνει το comeback του. Το μίγμα βγάζει Χρυσό Φοίνικα.Ταινία για ταινία μέσα σε ταινία, με αυτοβιογραφικού τύπου στοιχεία εμφανή στις βόλτες των φερέλπιδων δημιουργών σε παραγωγούς που ψάχνουν «κάτι σαν το Safe Sex (1999)» (και όχι κάτι σαν το 5 Λεπτά Ακόμα (2006), ας πούμε) το δίδυμο Ρέπαπαθανασίου κοντράρει (με μέτρο) τη συνταγή των εκατόν τριάντα πέντε γνωστών απ’ την τηλεόραση ηθοποιών που εισήγαγε, δίνοντας τους τρεις κεντρικούς ρόλους σε γνωστούς απ’ το κουτί αλλά όχι αστέρες του, και σπάει πλάκα με την κατάσταση που (βοήθησε να εδραιωθεί και) επικρατεί στη ντόπια σύγχρονη (εμπορική κυρίως) κινηματογραφική πραγματικότητα, όπως μπορεί να την φανταστεί κι ο απ’ έξω της. Κρατά σε λογικό βαθμό πιο σκόρπια τα γέλια απ’ ό,τι σ’ έχει συνηθίσει το δίδυμο, για να προλαβαίνεις να παίρνεις ανάσα κι εσύ και η δραματουργία τους, η οποία όμως υστερεί στον ίδιο βαθμό που χωλένουν και οι αισθηματικοδραματικές υποπλοκές της, αλλόκοτα μπλεγμένες με λυρικές εξάρσεις, εσκεμμένα χοντροκομμένα ενδεικτικές της τρικυμίας εν κρανίο του δημιουργού με όραμα, που βλέπει να του το τσαλακώνουν. Ασαφές πάντως μένει και το όραμα των δικών μας δημιουργών, που ασχολούνται περισσότερο με τα απρόοπτα των γυρισμάτων, αντί για τη μετάλλαξη της δημιουργικής σκέψης κατά τη δημιουργική διαδικασία, πράγμα που λένε ότι ψάχνουν στην ταινία και καταφεύγουν σε τηλεοπτικής ευκολίας συρραφή γκαφών και ατυχημάτων άλλοτε πετυχημένων, άλλοτε όχι τόσο, περιορίζοντας τη σατιρική τους διάθεση στο tagline, για να μην εκθέσουν ούτε τους εαυτούς τους, ούτε τους εν δυνάμει στόχους της.