Max Payne (2008)

Σκληροτράχηλος ντετέκτιβ βρίσκεται μπλεγμένος σε σειρά δολοφονιών, που του δίνουν το νήμα που έψαχνε, για την εξιχνίαση του φόνου της γυναίκας του.Καταδικασμένη στο λυκόφως του cult, η εκδοχή του video game κατά John Moore (που μετά από ένα remake κάθε δυο χρόνια τα τελευταία έξι, πέρασε στις μεταφορές με τον Max Payne φέτος κι ετοιμάζεται να ανεβάσει ρυθμούς με το Virulents του χρόνου) είναι η πιο φιλότιμη και φιλόδοξη μετάλλαξη ξένου υλικού που έχει κάνει ως ώρας και γι’ αυτό κι η πιο αποτυχημένη του, δεδομένων των κινδύνων και των απαιτήσεων της πηγής του. Η υπερστυλιζαρισμένη κινηματογραφικότητα που κουβαλάει ο Max Payne ως παράδοση στα video games, στα όχι και τόσο ικανά να τη χειριστούν χέρια του Moore, μετατρέπεται οριακά σε παρωδία, που πλακώνει την ταινία του με μια ακαθόριστα αθέλητη χλαπάτσα δηθενιάς, που επιδεινώνεται απ’ την ανεπάρκεια του σεναριογράφου του να χειριστεί την αντίστοιχη noir κληρονομιά του χαρακτήρα και να απαλύνει το χάλι με πλοκή που να σέβεται τα νήματά της, ή έστω, ατάκες που να δικαιολογούν τους χαρακτήρες ως υπάρξεις βάθους μεγαλύτερου της flat οθόνης που παίζεις το video game, αν δεχτείς ότι η χλαπάτσα που έφτιαξαν, είναι γιατί την είχαν επιλέξει.

Το πιο εύκολο τοτέμ για τα προβλήματα της ταινίας, είναι το κυνήγι που ρίξαν για το PG 13, που απ’ τη μία προκάλεσε το παράδοξο ο Max Payne να μοιράζει λιγότερο μολύβι απ’ τον Πράκτορα 47 του Hitman (2007) (την ώρα που το θεωρητικά βέλτιστο στα αντίστοιχα παιχνίδια, ήταν το ακριβώς αντίθετο) κι απ’ την άλλη κράτησε τις εμφανίσεις της Kurylenko σε επίπεδα teaser για τα κοστούμια της στο Quantum of Solace (2008), αλλά στην πραγματικότητα, ο Max Payne (2008) είναι, δια του αντιθέτου, κλασικό παράδειγμα του πόσο εποικοδομητικό μπορεί να είναι το να έχεις κάποιον (παραγωγό) πάνω απ’ το κεφάλι σου, να (ξέρει να) σου λέει πότε αυτά που κάνεις, δε βγάζουν απολύτως κανένα νόημα.