Die Welle (2008)

Αναρχικός καθηγητής αποφασίζει να δείξει πρακτικά στους μαθητές του ότι η δημοκρατία είναι κάθε άλλο παρά άτρωτη. Με αποτέλεσμα να τους αρέσει το μάθημα.Είναι εύκολο να ξαποστείλεις αρχικά το Κύμα (2008) σαν παιδιάστικο, απλοποιητικό, υπερβολικό, ανίκανο να εξετάσει όσους κολυμπάνε ανάμεσα σε αυτούς που κάνουν πιρουέτες σε σανίδα στη κορυφή του έχοντάς το περιμένει μια ζωή και σε όσους το βλέπουν από τη τηλεόραση να απειλεί την καρέτα καρέτα σε περιγραφή Αλέκου Θεοφιλόπουλου. Αλλά τότε μάλλον ανήκεις σε αυτή τη μικρομεσαία κατηγορία ανοιχτόμυαλων σε εισαγωγικά που περιγράφει ο σεναριογράφος του φιλμ στις συνεντεύξεις, αποκλείεσαι στο κυκλοφοριακό μόνος σου καθημερινά στο κέντρο, κι αν ποτέ πάρεις ταξί θα βρεθείς τελικά να συμφωνείς με τον ταξιτζή ότι όλοι οι φυλακισμένοι τεμάχισαν τη μάνα τους σε πριονοκορδέλα που είχαν πριν λαδώσει προσεκτικά και αξίζουν ανάλογης αντιμετώπισης. Εσένα λοιπόν, τον Μέσο Κοινό, και τον αδερφό σου τον Μεγάλο, σας γνωρίζει πολύ καλά τόσο ο Peter Thorwarth, όσο και ο σκηνοθέτης Dennis Gansel, που ξεκίνησε κάνοντας ψιλομπλοκμπαστεριές κάποιες πιτσιρίκες σε αναζήτηση οργασμού, και τώρα ανησυχεί ποιος -ισμός θα γεμίσει τον "ατομικισμό και την ιδιώτευση" σας. Κι αν έμενες στη Γερμανία, όπου το σχετικό βιβλίο στο οποίο βασίστηκαν ήταν προτεινόμενο σχολικό ανάγνωσμα σε αρκετές περιοχές για αρκετό καιρό, θα αμφέβαλλες λιγότερο για το ελκυστικό προσωπείο του απολυταρχισμού, την προβατιστική σου τάση, και τις δυναμικές στα παιχνίδια εξουσίας που έχουν καταγράψει πιο επιστημονικά και άλλα πειράματα, πέρα από αυτό του Αμερικάνου καθηγητή Ron Jones που ξεκίνησε την όλη φάση στα 60s.

Έτσι κι αλλιώς όμως, και ακόμα περισσότερο αν πας ανυποψίαστος, το πιο πιθανό είναι όλη η συγκαλυμμένα by the book εξέλιξη --ομάδα, ταυτότητα, στολή, χαιρετισμός-- να σε συνεπάρει, και το φιλμ κάνει λίγα για να μετριάσει την ηδονή της συμμετοχής σου, παρουσιάζοντας και τους απέξω λίγο πολύ σαν ανθρώπους (με αδυναμίες, εγωπάθειες και ελάχιστη κατανόηση). Ενώ μάλλον ο Thorwarth (το αρχικό σενάριο ήταν του σκηνοθέτη) και μάλλον σοφά, υποβαθμίζει την παράλληλη ομάδα πόλο (της ομάδας του Κύματος) σε απλή αφορμή για τον Gansel να πασπαλίσει τη δυναμική ροή του με σκηνές έκρηξης αδρεναλίνης (πέρα από αυτές στην υπόκρουση), υποβαθμίζοντας και τη δυναμική παραλληλισμού με χιτλερικές Ολυμπιάδες που θα μπορούσε να αποδυναμώσει το νέο, σκυλοσφυριχτρικό, πρόσωπο του φασισμού που παρουσιάζεται. Έτσι, το υδραργυρικό μοντάζ δένει μια ταινία που βαδίζει σίγουρη για το θέμα της και το κοινό της, μέχρι το τέλος όπου ρίχνει απότομα τις μάσκες για να βγάλει και την απαραίτητη διδαχή. Και το τέλος τέλος, όπου ψιλοξεφεύγει για μερικά μάρκα παραπάνω, για να έχεις και πραγματικά κάτι να της προσάψεις.