W. (2008)

Η ιστορία του ανθρώπου που έκανε ανέκδοτο το (όποιο) όνομα της οικογένειας Bush, για να εκδικηθεί τον "μπαμπάκα" του.Αν θα πλήρωνες ακόμα και για να βλέπεις για καναδυό ώρες την πιο φυσικότατα ξεσκισιμότατη σταρ αυτό το φεγγάρι, την Elizabeth Banks, να ξυρίζει τις μασχάλες της, ή αν από την άλλη χύνεις στη προοπτική να βλέπεις αμέτρητους μικρομεσαίους αστέρους να παίζουν μεσαιομεγάλους ισχυρούς που πρώτη φορά ακούς, μπορείς να πέσεις και σε πολύ χειρότερα από το Ντάμπγιου (2008), υποθέτω. Αν πάλι περιμένεις από τον Oliver Stone να ενισχύσει τα επιχειρήματά σου, κατά ή υπέρ (μην ανησυχείς, όλοι κρύβουν και κάνα υπερμέγεθες μαζοχιστικό αξεσουάρ στη ντουλάπα, υποθέτω) του αποχωρούντος Αμερικάνου Προέδρου, ή έστω να ξεσαλώσει με όσα ήδη έχεις, τότε ανοίγει και ο Ηλίας του 16ου (2008) αυτή τη βδομάδα. Κατά τα άλλα, σε μια παραγωγή που, όπως ξέρεις, έκανε ψιλορεκόρ ταχύτητας σε όλα της τα στάδια για να προλάβει τις εκλογές της 4ης Νοεμβρίου και κυνήγησε το PG-13 σα να την έβγαζε η Fox για οικογενειακή χριστουγεννιάτικη, ο σκηνοθέτης πιάνει το χοντρό ιμπρεσιονιστικό πινέλο με το οποίο ζωγράφισε το πορτρέτο του Nixon (1995) και του προσθέτει ένα μπουκέτο γουρουνότριχες για να κάνει κάτι που θα 'λεγες ότι αρμόζει στο ρηχό, αυθεντικά αστείο υποκείμενό του. Βέβαια η απλότητα (στο κεφάλι) του Bush Jr. δε κάνει ανάξιο εξέτασης τον πολύπλοκο γερακίσιο υπερδεξιό μηχανισμό που τον έφερε και τον διατήρησε στην εξουσία (και που κάθε άλλο παρά κρυφός επεδίωξε ή κατάφερε να παραμείνει), όμως ο Stone, αποδεικνύοντας ότι ξόρκισε το ρεπουμπλικάνικο οικογενειακό του ιστορικό μόνο στη κωλότσεπη που δε βάζει το πορτοφόλι, αποφεύγει ακόμα και τα βασικότερα του σχετικού μαρξιστικού ερωτηματολογίου, ισχυριζόμενος λίγο πολύ πως αρκεί να ξαναβαπτιστείς σε χριστιανική κολυμπήθρα γύρω στα σαράντα σου για να γίνεις πλανητάρχης.

Κατά τα άλλα άλλα, το ανακάτεμα των greatest hits της ζωής του βιογραφούμενου, έχει μια καουμπόικα γρήγορη, περίεργα εθιστική, υπόγεια ειρωνική και φανερά θεατρική ποιότητα, στα μισά που ασχολούνται με το παρελθόν του. Στα υπόλοιπα, σε όσα δραματοποιούν στιγμές γύρω από το οβάλ γραφείο, ο διευθύνων αφήνει εντελώς ξεκρέμαστο το καστ του να κάνει συγκινητικότατες προσπάθειες να γράψει κάτι παραπάνω από το επαγγελματικό makeup του για τη κάμερα που ζουμάρει στα σαγόνια και τα μπιμπίκια του, χωρίς να έχει (η κάμερα κι ο διευθύνοντας) καμία άλλη ιδέα για το πως να ξεκινήσει να αναλύει την ιστορικότητα (ή έστω τη γελοιότητα) όσων διαδραματίζονται. Κατά τα άλλα άλλα άλλα, όσοι αποθέωσαν τη Μοναρχίδα (2006), απορώ γιατί δε λούζονται τώρα αυτή την ασύγκριτα ανώτερη σε όλα συνέχειά της, σα να είναι σαμπουάν μπύρας.