L'Empreinte de l'Ange (2008)

Σε παιδικό πάρτι, γυναίκα που παλεύει για τη κηδεμονία του γιου της εν μέσω διαζυγίου, αναγνωρίζει τη κόρη της που έχασε λίγων ημερών σε φωτιά στο μαιευτήριο, πριν εφτά χρόνια.Οι Γάλλοι πάνε σιγά σιγά το ψυχολογικό θρίλερ στα άκρα. Χαμηλόφωνη παραγωγή, οικείοι χώροι (το σχολείο των παιδιών, το σπίτι των γονιών, η αγαπημένη σου απ' τις εφτά μπανιέρες, η πισίνα ολυμπιακών διαστάσεων στην αυλή), μελέτη χαρακτήρων (ο μαλάκας που αυτός σε έκανε νευρωτική και μετά σε παράτησε κιόλας, η μάνα που κάνει ότι χαίρεται όταν της λες ψέματα πως θα βγεις με τη φίλη σου και δε θα κάτσεις για βραδινό, το απαιτητικό μπάσταρδο με το οποίο κατέληξες αντί για μια ήσυχη γλυκιά κορούλα). Βαριά αίσθηση του αναπόφευκτου μοιραίου από τις πρώτες σκηνές που το στοιχειοθετούν κλισεδιάρικα (η μάνα ξέρει, τι άλλη εξήγηση θες?) μέχρι τη τελευταία που το εκπληρώνει, με ρυθμό μαρτυρίου της σταγόνας που σπάνε μόνο μπούικες στιγμές (ο πατέρας με το γιο πάνε πίσω από τη μάνα και τη κόρη και κάνουν μπου). Όλα μέρος ενός μοτίβου που μπορεί να πάρει το μυστήριο της αποτρίχωσης πατουσών και να το βγάλει στις αίθουσες. Ο ψιλοάγνωστος Safy Nebbou γράφει ένα σενάριο μάλλον κατά παραγγελία, "βασισμένο σε πραγματική ιστορία", που κάνει παρολαυτά ότι μπορεί για να πιάσει και κάνα θεατή με καναδυό εγκεφαλικά κύτταρα σε χρήση, παίζοντας έξυπνα το παιχνίδι της εμπιστοσύνης, ανάμεσα σε γυναίκες. Στη σκηνοθεσία το παρακάνει στην επίδειξη, μάλλον από τον ενθουσιασμό παιδιού που βρήκε ακριβά παιχνίδια, πράγμα βέβαια που ποτέ δε χάλασε τον Μέσο Θεατή (και ακόμα περισσότερο την Μέσα, μη το λέω συνέχεια). Έτσι κι αλλιώς, όμως, ο φωτογράφος του είναι έμπειρος και ο μονταζιέρης του εκπληκτικός. Για τις πρωταγωνίστριες μπορείς να αισθάνεσαι εθνικά υπερήφανος, αν έχεις την υπηκοότητα, υποθέτω. Η μια, η Catherine Frot, έπαιζε και στο Κορίτσι που Γυρίζει τις Σελίδες (2006), του ίδιου παραγωγού, Michel Saint-Jean.