10 chick flick clichés*

Τουλάχιστο δέκα κλισέ του παραδοσιακού γυναικείου πορνό *δεν θα τα συναντήσεις στο He's Just Not That Into You (2009), μια παραγωγή της Drew Barrymore που ανοίγει τη Παρασκευή στην Αμερική και δυο βδομάδες αργότερα, κατόπιν βαλεντίνης, στην Ελλάδα. Ή τουλάχιστο έτσι λένε, όσο τα αναπαριστάνουν επεξηγηματικά, προς όφελος όσων μόλις προσγειώθηκαν στον πλανήτη Γη, οι Bradley Cooper, Kevin Connolly, και Justin Long από το αντρικό καστ, σε κλιπάκι που κυκλοφόρησε πριν καναδυό μέρες η Warner.

Όπως ξέρεις βέβαια, όσες βαυκαλίζονται ότι δεν είναι σα τις άλλες αποδεικνύονται συνηθέστατα ακόμα χειρότερες, και η παραγωγή είναι από τις πολλές που κληρονόμησε το studio όταν απορρόφησε τη New Line και φαίνεται να τις βγάζει στις αίθουσες με σειρά σαβουρότητας. Σειρά που ξεκίνησε, για να φτάσει εδώ, από τον.. πάτο των Women (2008) ή από το Journey to the Center of the Earth (2008) για να φτάσει στον Inkheart (2008), αν προτιμάς. Η αλήθεια είναι βέβαια ότι σε άλλα είδη (Appaloosa (2008), Pride and Glory (2008)) η πρώην μεγαλύτερη ανεξάρτητη άφησε σοβαρότερη κληρονομιά, και αν καθορίζεις τη σοβαρότητα με βάση το Sex and the City, κάποια μπορεί να βρεις και στη ταινία, βασισμένη σε μπεστσέλερ αυτοβοήθειας κάποιων από τους συντελεστές της.. ωμά ρεαλιστικής σειράς (και της.. ακόμα καλύτερης κινηματογραφικής μεταφοράς).

Ωμότατοι σίγουρα στην εκμετάλλευση της βλακείας, αποκτώντας και αέρα ειδικών των σχέσεων που τα λένε έξω από τα δόντια, ο Greg Behrendt ("σύμβουλος") και η Liz Tuccillo ("επικεφαλής επιμελήτρια σεναρίων") κάναν βιβλίο μια ατάκα από την TV που ακόμα κι ο Groo θα έβλεπε τι σημαίνει, απλά αναμασώντας τυπικές συμβάσεις του γυναικείου φανταστικού πλανήτη (όπως ότι το τηλέφωνο αποτελεί προέκταση του χεριού και του αυτιού σε κάθε ανθρώπινο σκελετό), κρίνοντας από τα αποσπάσματα που κυκλοφορούν. Από την άλλη, κάτι άσχετοι που αυτοαποκαλούνται επιστήμονες, σε κάτι που ονομάζουν ψυχολογία και δεν ασκείται μέσω ψευτογραμμάτων σε στήλες, υποστηρίζουν ότι άτομα χαμηλής αυτοπεποίθησης που αισθάνθηκαν παραγκωνισμένα στη παιδική τους ηλικία (πράγμα που στη περίπτωση κάθε γυναίκας σημαίνει ότι δε γεννήθηκε σε υπερμέγεθες τζακούζι, με αρχαίους ποιητές να υμνούν ήδη από νωρίτερα την εξυπνάδα, την ομορφιά, και τα λοιπά της), συνεχίζουν να αναζητούν να επαναλάβουν τις ίδιες καταστάσεις, υποθετικά με την ελπίδα καλύτερου αποτελέσματος, όσο στη πράξη το αποφεύγουν (ή αλλιώς, άμα τύχει και λυπηθείς καμιά τους και δε της φερθείς σα τσόλι, παρόλο που σε παρακαλάει να το κάνεις, το μόνο που θα καταφέρεις είναι να σε πει μαλάκα). Συνοψίζοντας, δύσκολα βλέπεις τη παραγωγή, που μάλλον γύρισε η Jennifer την εποχή που η Angelina είχε μόνο 6-7 παιδιά, να κόβει περισσότερο από την all-time ρομαντικότατη ατάκα.. "frankly, my dear, I don't give a damn". Αλλά οι ισχυρισμοί της έχουν φάση, όση στην αρχή και κάθε πιτσιρίκα στον κόσμο της.