Appaloosa (2008)

Χρόνια συνεργάτες και ουσιαστικά πληρωμένα πιστόλια απαράβατα στη πλευρά του νόμου, δυο άντρες φτάνουν, στα 1880s, σε μικρή αμερικάνικη πόλη που απειλείται από τη μεγάλη ομάδα αδίστακτου αγροκτηματία.Εκπληκτικά ήρεμο και χαλαρωμένο για κάτι που μοιάζει με project πάθους (ο Ed Harris, γράφει, σκηνοθετεί, πρωταγωνιστεί και συμμετέχει στη παραγωγή), από τη μπιλχοκική άνεση και έκδηλη ευχαρίστηση του Vigo Mortensen να παίζει χωρίς πίεση να μασάει τα σκηνικά με όλο το καστ όπως στο Hidalgo (2004), μέχρι τη προφανή εξοικείωση και αγάπη για τα τοπία της αμερικάνικης δύσης της φωτογραφίας του Dean Semler (Oscar® για το Χορεύοντας με τους Λύκους (1990)) που αρνείται επιδεικτικά να φτιάξει και να πιάσει τη στιγμή (άγχος που καταπλάκωσε τον John Toll στο Seraphim Falls (2006)), σα να σε περίμενε στο μπαλκόνι με ζεστή μηλόπιτα όπως παρατηρεί ο Ebert, το Appaloosa (2008) δε φτάνει ποτέ τα σημαντικά δείγματα του είδους (του western) στον 21ο αιώνα (The Proposition (2005), 3:10 to Yuma (2007)) αλλά από κάποια σκοπιά το υπηρετεί συνεπέστερα, με το να μη σε κάνει να συνδέεις κάθε στακάτο ξέσπασμα πιστόλας με επιθανάτιο ρόγχο του. Πιο πίσω, ο φίλος του Harris, Robert B. Parker, φαίνεται να 'χει ξοδέψει χρόνο στη μελέτη των χαρακτήρων της εποχής γράφοντας τη νουβέλα στην οποία βασίστηκε το σενάριο, και τα σκηνικά μοιάζουν μεγαλύτερα από ότι θα επέτρεπαν τα $20-και-πολλά-λέω εκατομμύρια του προϋπολογισμού. Τη συνταγή του κλασικού αλλά όχι βαρετού κάπου χαλάει η ως συνήθως απόμακρη, ειδικά για τσούλα που στήνεται άμεσα στον κοντινότερο επιβήτορα, Renée Zellweger (αρχικά για το ρόλο είχε συμφωνήσει η Diane Lane), τελικά τις ισορροπίες κρατάει η φυσικά καβλιάρα Ariadna Gil, προσφέροντας, στις ελάχιστες σκηνές της με τον Mortensen, πολύ περισσότερα από απλή (και εντελώς αχρείαστη σε άλλες εποχές) απόδειξη ότι η βαθιά φιλία των δύο πρωταγωνιστών είναι αντρική.