Η Μουσική των Προσώπων (2008)

Εισοσιτέσσερα πρόσωπα, μιλάνε.Ωραία ταινία, να πάρεις αγκαλιά ένα ουίσκι απ’ τα τσουχτερά, στο άλλο χέρι ένα πακέτο τσιγάρα άφιλτρα και να πας να τη δεις, να σε καίνε τα τσιγάρα όπως σε καίει η μιζέρα, να την πνίγεις στο ουίσκι όπως πνίγεσαι κι εσύ. Με την ψηφιακή του Κορνήλιου να σφίγγει το κάδρο πάνω στα πρόσωπα και τα χείλη τους να βγάζουν ήχους που σφίγγουν την καρδιά σου με την ωμή ακρίβεια του τεχνητού ρεαλισμού τους, ο Μιχάλης Μοάτσος, ο πραγματικός μαέστρος της ταινίας, με τη μονταζιέρα του για μπαγκέτα, βγάζει από τις ιστορίες που προέκυψαν μέσα από... προσχεδιασμένο αυτοσχεδιασμό ας πούμε, ένα ρέκβιεμ για την δυστυχία της ανθρώπινης κατάστασης, τη ρίζα των ρυθμών που εμπνέουν τα εκκωφαντικά εκρηκτικά πυροτεχνήματα του Γιάννη Οικονομίδη, με φούγκες μελωδικά καταθλιπτικές, άλλοτε μουδιαστικές, άλλοτε τρομακτικές, κάπου εμπρηστικές, σε στιγμές και αδιάφορες, ανάλογα με τη διήγηση που θα σου μιλήσει περισσότερο, αλλά εν γένει εθιστικές όσο και αποκαλυπτικές για πράγματα που νιώθεις, ή που νιώθεις ότι νιώθει ο διπλανός σου αλλά δεν νιώθετε έτοιμοι να νιώσετε στ’ αλήθεια. Από κάποιο σημείο κι έπειτα, δοκιμάζει την υπομονή σου, όχι τόσο με τη διάρκεια, όσο με την εμμονή του στο να σε πιτσιλάει με την λίμνη από σκατά που βάζει τους ήρωές του να κολυμπάνε, επιμένοντας πεισματικά να μην σου εμφανίζει ούτε δείγμα από κωλόχαρτο, στο αχρείαστα καταλυτικά πεσιμιστικό πλαίσιο που κινείται.

Η ταινία τιμήθηκε με ειδικό βραβείο στο Digital Wave του περασμένου Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και θα προβάλλεται στο Μικρόκοσμο σε περιορισμένη διανομή, η οποία φτάνει όμως για να καταλάβεις γιατί είναι απαραίτητες οι arthouse αίθουσες και ποιος πρέπει καμιά φορά να είναι ο ρόλος των κριτικών, μπας και εντοπίσουν τίποτα αλλιώτικο, που ν’ αξίζει να σου σπρώξουν.